Ο ήλιος της αναρχίας ανέτειλε και άλλα κείμενα του Δ. Τρωαδίτη

“Το παρελθόν είναι ένα ύφασμα

αλλά το μεγάλο στοίχημα

είναι να διατηρήσουμε

αναμμένη τη μικρή

σταγόνα της βροχής”

“Ο Ήλιος της Αναρχίας ανέτειλε – Για μια ιστορία του αναρχικού κινήματος του ‘ελλαδικού’ χώρου”, 704 σελίδων, το οποίο εκδόθηκε από τις ελευθεριακές εκδόσεις “Κουρσάλ” στη Θεσσαλονίκη, τον Ιούνη του 2017.

Πρόλογος της έκδοσης

Πρόλογος του συγγραφέα

1. Οραματιστές και επαναστάτες

• Οι Ιταλοί πολιτικοί πρόσφυγες – Ο Εμμανουήλ Δαούδογλου – Ο Γκουστάβ Φλουράνς
• Ο Δήμος Παπαθανασίου
• Ο Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος
• Το ριζοσπαστικό κίνημα των Επτανήσων
• Μικέλης Άβλιχος
• Ο Παναγιώτης Πανάς
• Η Δημοκρατική Ανατολική Ομοσπονδία
• Ο Νικόλαος Κονεμένος

2. Ο Δημοκρατικός Σύνδεσμος Πατρών

3. Η “Επι τα Πρόσω της Πάτρας”

• Η _Επί τα Πρόσω_ της Πάτρας – Α Μέρος
• Η _Επί τα Πρόσω_ της Πάτρας – Β Μέρος
• Η ενέργεια του Δημήτρη Μάτσαλη
• Η υπόθεση Λιόπετα

4. Ο Γιάννης Μαγκανάρας

5. Ο Δημήτρης Καραμπίλιας

6. Το-Νέον-Φως-οι-αναρχικοί-του-Πύργου-Ηλείας-και-το-σταφιδικό

7. Ο Σταύρος Καλλέργης, ο ‘Κόσμος’, ο Ηρακλής Αναστασίου, ο Αναρχικός Εργατικός Σύνδεσμος Αθηνών

• Ο Σταύρος Καλλέργης, ο “Κόσμος” και ο Ευάγγελος Μαρκαντωνάτος
• Ο Σοσιαλιστικός Σύνδεσμος «Κόσμος», ο Hρακλής Aναστασίου και ο Aναρχικός Eργατικός Σύνδεσμος Aθήνας

8.-Οι-Αναρχικοί-και-Αναρχοσυνδικαλιστές-του-Βόλου-και-της-Λάρισας

9.-Ο-Σταύρος-Κουχτσόγλους

10.-Ο-Κωνσταντίνος-Σπέρας

11.Αναρχικοί και αναρχίζοντες – Οργανώσεις, πρόσωπα και κινητοποιήσεις

• Οι πρώιμοι αναρχοσυνδικαλιστές της Σύρου
• Η Σοσιαλιστική Συνδικαλιστική Οργάνωση και ο Δημήτρης Χατζόπουλος
• Ο Ηρακλής Αποστολίδης
• Ο Νίκος Δούμας
• Οι αναρχικές και ριζοσπαστικές αντιλήψεις στην Κέρκυρα
• Το αγροτικό επαναστατικό κίνημα στη Θεσσαλία και ο Μαρίνος Αντύπας
• Το κίνημα των παλαιών πολεμιστών
• Το κίνημα στο στρατό
• Ο Ιωάννης Ζερβός
• Ο Στέλιος Αρβανιτάκης και η Κομμουνιστική Ένωση
• Ο Νίκος Βέλμος
• Η εφημερίδα «H Aναρχία»
• Σημειώσεις

1. Παράρτημα-I.-Πέτρου-Κροπότκιν-Εις-αιών-προσδοκίας-–-Εφημερίδα-Σοσιαλιστής
2. Παράρτημα II. Καταστατικό Σοσιαλιστικού Συνδέσμου Κόσμος
3. Παράρτημα III. Κείμενα του Ηρακλή Αναστασίου στην εφημερίδα Σοσιαλιστής
4. Παράρτημα IV. Κείμενα του Γεωργίου Κόσσυβα
5. Παράρτημα-V.-Κείμενα-του-Κωνσταντίνου-Ηλιόπουλου
6. Παράρτημα-VI.-Κείμενα-του-Σταύρου-Κουχτσόγλους
7. Παράρτημα-VII.-Καταστατικό-Σωματείου-Εργατών-Μεταλλευτών-Σερίφου
8. Παράρτημα-VIII.-Η-επίδραση-των-έργων-του-Πέτρου-Κροπότκιν-
9. Βιβλιογραφία

• Συνοπτική παρουσίαση του αναρχικού κινήματος στην Αυστραλία 1950-2000

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ενώ έχει, ήδη, αρχίσει το μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα προς την Αυστραλία, φτάνει στο Σίδνεϊ, κυρίως, μια μεγάλη ομάδα Βούλγαρων αναρχικών, καταδιωκομένων από το σταλινικό καθεστώς. Συγκροτείται έτσι μια συμπαγής βουλγαρική αναρχική ομάδα, η οποία άρχισε την προπαγάνδα, αρχικά ανάμεσα στους Βούλγαρους μετανάστες.

Την ίδια εποχή άρχισαν να φτάνουν και αρκετοί Ισπανοί και Ιταλοί αναρχικοί ως μετανάστες. Ανάμεσά τους ήταν και ο Ισπανός Καστανέρ, ο οποίος ήταν ο μόνος πιλότος αεροπλάνου που διέθετε η CNT κατά τη διάρκεια του εμφυλίου και της κοινωνικής επανάστασης στην Ισπανία και ο οποίος το 1938 σχεδίαζε να βομβαρδίσει το Βατικανό. Πέθανε στο Fawkner της Μελβούρνης το 1990.

Στο μεταξύ, το 1956, αρκετοί Βούλγαροι αναρχοσυνδικαλιστές συγκρότησαν στο Σίδνεϊ, το πρώτο αυστραλιανό τμήμα της IWA (Διεθνούς Ένωσης Εργαζομένων).

Το 1963 οι ΗΠΑ κατασκευάζουν την πρώτη τους ναυτική στρατιωτική βάση στο Northwest Cape της Δυτικής Αυστραλίας, λίγο αργότερα, το 1964, επανήλθε η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία και αρχίζουν έτσι οι πρώτες αντιμιλιταριστικές κινήσεις τόσο στον τότε χώρο των αναρχικών όσο και της αριστεράς.

Συνοπτική παρουσίαση του αναρχικού κινήματος στην Αυστραλία 1950-2000

• Environmental struggle, working class and anarchist communist tactic

We, anarchist communists know that capitalism is a socio-economic system over- producing products for a minority who can afford them to buy and consume. Capitalism is breeding a destructful -primarily at the expence of the environment- competition between bigger or smaller private owners of productive means the goods of whom are made by exploited and/or over exploited wage slaves and then exchanged through a market for profit and perpetual growth.

The driving force of capitalism is directed towards making the biggest profit possible and therefore it is not employ efficient, sustainable productive practices. Because of its very nature, capitalism is producing things based on exploitation and always for sale, it is under-producing for the needs of the people generating constant crises.

Environmental struggle, working class and anarchist communist tactic

• Αυστραλιανό συνδικαλιστικό κίνημα

Ιστορικές παραθέσεις και απόπειρες αποτίµησης

Η εργασία αυτή δεν θα µπορούσε να αποτελέσει µια µοναδική και ολοκληρωµένη ιστορία για τη σχέση αυστραλιανού συνδικαλιστικού κινήµατος και ελληνικής µετανάστευσης. Το κείµενο αυτό προσπαθεί απλώς να αναδείξει τη σχέση αυτή, µέσα από την παράθεση ιστορικών γεγονότων, ευελπιστώντας να δώσει ένα κίνητρο, να αποτελέσει ένα ερέθισµα προς και για µια τέτοια διαδικασία. Θεωρώ ότι το τεράστιο αυτό ζήτηµα είναι απλώς ανεξερεύνητο και γι’ αυτό άγνωστο. Ευθύνονται γι’ αυτό διάφοροι λόγοι και συγκυρίες, αλλά, κυρίως, οι φορείς εκείνοι των οποίων θα έπρεπε να αποτελέσει αντικείµενο (συνδικαλιστές, οργανωµένη παροικία κ.λπ.). Δεν υπάρχει καµιά γραµµένη ιστορία για την παροικία ως εργατική τάξη, ως διπλά εκµεταλλευόµενη τάξη. Οι µόνες εργασίες που έχουν δει το φως της δηµοσιότητας είναι τραγικά ελάχιστες, αλλά και άγνωστες στο ευρύ κοινό. Μιλάω για την εργασία (πανεπιστηµιακή διατριβή) του Στέλιου Κουρµπέτη «Εωθινόν – Η ιστορία της ελληνικής αριστεράς της Αυστραλίας, 1915- 1955» και το βιβλίο των Τούλας Νικολακοπούλου – Γιώργου Βασιλακόπουλου «Υποτέλεια και Ελευθερία – Έλληνες µετανάστες στη λευκή Αυστραλία και κοινωνική αλλαγή» (και οι δύο από τις εκδόσεις «Εωθινόν»). Ειδικά η δεύτερη είναι µια αρκετά σοβαρή, προσεγµένη, συστηµατική και αξιόλογη εργασία που θέτει το ζήτηµα της ύπαρξης της ελληνικής εργατικής τάξης στην Αυστραλία σε σχέση µε την κοινωνική θέση των ιθαγενών και από τη φιλοσοφική της πλευρά.

Αυστραλιανό συνδικαλιστικό κίνημα

• Η απεργία της Σερίφου του 1916 και οι πολλαπλές της ερμηνείες

Αυτές τις µέρες (σ.σ. Αύγουστος 2014) κλείνουν 98 χρόνια από την αιµατοβαµµένη απεργία των µεταλλωρύχων της Σερίφου, τον Αύγουστο του 1916. Οι µεταλλωρύχοι του νησιού µετά από δεκαετίες άγριας εκµετάλλευσης και απαξίωσης από τους εργοδότες –που ήσαν στην ουσία και οι κύριοι ολόκληρου του νησιού-, την οικογένεια Γρώµµαν, αποφάσισαν να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους και να απαιτήσουν τα αυτονόητα, δηλαδή οκτάωρη εργασία και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η σηµασία αυτής της απεργίας δεν έγκειται µόνο στο γεγονός ότι υπήρξε ένα γεγονός του γενικότερου κοινωνικού κινήµατος που οργανώθηκε και καθοδηγήθηκε χωρίς καµία άνωθεν συνδικαλιστική και κοµµατική παρέµβαση ή ντιρεκτίβα –άλλωστε οργανωµένο συνδικαλιστικό κίνηµα δεν υπήρχε ακόµα το 1916 στον ελλαδικό χώρο- αλλά και στο ότι για πρώτη φορά στα συνδικαλιστικά αλλά και κοινωνικά χρονικά της χώρας, οι απεργοί κατάργησαν την τοπική εξουσία αντικαθιστώντας την µε µια επιτροπή η οποία διευθετούσε τις καθηµερινές υποθέσεις των απεργών και των κατοίκων. Μια κατάσταση την οποία, όπως ήταν φυσικό, δεν ανέχθηκε για πολύ η τότε κυβέρνηση που έστειλε ένα ισχυρό και καλά εξοπλισµένο σώµα χωροφυλακής για να καταστείλει την εξέγερση και να αποκαταστήσει την τεθείσα κοινωνική τάξη. Ένας άλλος άκρως σηµαντικός παράγοντας ο οποίος καθόρισε εν πολλοίς την εν λόγω απεργία και εξέγερση καθιερώνοντάς την στο πάνθεον των αδιάλλακτων, επαναστατικών αγώνων, από τους οποίους µπορούµε ακόµα και σήµερα να αντλούµε διδάγµατα, είναι ότι, παρά τη σύγκρουση, τις δολοφονίες εργατών, τις συλλήψεις και τις φυλακίσεις, οι εργάτες ήταν, τελικά, αυτοί που εξήλθαν νικητές, µιας και τα περισσότερα από τα αιτήµατά τους ικανοποιήθηκαν.

Η απεργία της Σερίφου του 1916

• Η Ελευθεριακή Ομάδα Εργατών (Libertarian Workers’ Group) και η μετεξέλιξή της

Η Ελευθεριακή Ομάδα Εργατών (Libertarian Workers Group – LWG) ήταν μια αναρχοσυνδικαλιστική ομάδα συγγένειας που δραστηριοποιείτο στη Νέα Υόρκη και ήταν μέλος της Αναρχικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας (Anarchist Communist Federation – ACF) των ΗΠΑ και Καναδά.

Αλλά το 1981 η LWG αποχώρησε από την ACF, όπως αποχώρησαν και άλλες ομάδες συγγένειας από το Milwaukee, το Toronto, το Montreal κ.λπ.

Με την αποχώρηση, η LWG διοργάνωσε συνέδρια με τις ομάδες αυτές. Οι εν λόγω ομάδες συμφώνησαν να συνεχίσουν να κυκλοφορούν την ηπειρωτική (σε επίπεδο ΗΠΑ και Καναδά) εφημερίδα «Strike!» («Απεργία!»). Επίσης, συμμετείχαν από κοινού και σε άλλες δραστηριότητες ή ευρείες κοινοτικές οργανώσεις όπως Libertarian Aid to Latin American Workers (LALAW – Ελευθεριακή Βοήθεια στους Εργάτες της Λατινικής Αμερικής), κυκλοφορώντας το περιοδικό «No Middle Ground». Επίσης, οι ομάδες αυτές εργάστηκαν από κοινού για την υποστήριξη των παράνομων εργατικών και αναρχικών ομάδων και κινημάτων στην πρώην ΕΣΣΔ.

Στο πλαίσιο αυτών των δραστηριοτήτων, εμφανίστηκε η αναρχοσυνδικαλιστική εφημερίδα «Ideas and Action» («Ιδέες και Δράση»).

Στις δραστηριότητες της LWG στη Νέα Υόρκη και την περιοχή του New Jersey συμπεριλαμβάνονταν και παρεμβάσεις στους χώρους των εργαζομένων των ξενοδοχείων, των επιπλώσεων σπιτιών και των φοιτητών. Τα μέλη της LWG ήσαν από τους πρώτους στην ίδρυση και δράση της ένωσης βάσης Needle Trades Workers Action Committee (NTWAC). Ακόμα, κατά άτακτα χρονικά διαστήματα κυκλοφορούσαν το δελτίο «On the Line» καθώς και αρκετές προκηρύξεις θεματικού χαρακτήρα.

Η-Ελευθεριακή-Ομάδα-Εργατών-Libertarian-Workers’-Group-και-η-μετεξέλιξή-της

• Χρονολόγιο κοινωνικών αγώνων στον «ελλαδικό» χώρο 1830-1940

Η πείνα, η δυστυχία και η εξαθλίωση στην οποία είχε περιέλθει ειδικά ο λαός της υπαίθρου, αποτέλεσαν τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της εποχής εκείνης, τα οποία, οπωσδήποτε, δεν εμφανίσθηκαν ως δια μαγείας, αλλά ως συνέπεια της πολιτικής των εκάστοτε Οθωμανών ή Ελλήνων εξουσιαστών και κυρίαρχων. Aποτελούσαν τη συνέχεια του άδικου εκμεταλλευτικού συστήματος εναντίον των λαϊκών στρωμάτων από τα βυζαντινά ακόμα χρόνια, που εξελίχθηκε και πήρε τρομακτικές διαστάσεις κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας.

Οι περισσότερες από τις εξεγέρσεις αυτές έθεσαν και ανέδειξαν καίρια κοινωνικά ζητήματα, όπως η αναδιανομή και η συλλογική καλλιέργεια της γης και η κοινοκτημοσύνη.

Την εποχή αυτή στον «ελλαδικό» χώρο κυριαρχούσαν οι φεουδαρχικές σχέσεις και ένα καθεστώς πολύπλευρης καταπίεσης. Bιομηχανικές μονάδες δεν υπήρχαν, με κάποια εξαίρεση τα ναυπηγεία της Σύρου και κάποιες άλλες μεταπρατικές εμπορικές επιχειρήσεις στα λιμάνια της Πάτρας, του Πειραιά και του Bόλου.

Χρονολόγιο-κοινωνικών-αγώνων-στον-«ελλαδικό»-χώρο-1830-1940