Συνάντηση με το Ντουρούτι και η κατάληψη του Σιέταμο, Pierre van Paassen

Όταν ξαναεπισκέφτηκα τη Βαρκελώνη τρεις μήνες αργότερα [στμ. μετά τον Ιούλη του 1936], δεν είχε απομείνει ούτε ίχνος αναταραχής. Το παλιό καθεστώς είχε παραμεριστεί από τη νέα τάξη πραγμάτων. Τα θέατρα είχαν ξανανοίξει. Το δίκτυο συγκοινωνιών, συμπεριλαμβανομένων τόσο των ταξί όσο και του υπόγειου σιδηρόδρομου, λειτουργούσε κανονικά και η τροφή ήταν άφθονη. Αλλά, η ατμόσφαιρα της ψεύτικης Μονμάρτης στη γειτονιά του Παραλέλο, είχε εξαφανιστεί ολοκληρωτικά. Μπορούσες να περπατήσεις στη γειτονιά που ήταν γνωστή ως η Κινέζικη Πόλη χωρίς μια στρατιά από νταβατζήδες, πόρνες και βαποράκια να σε τριγυρίζουν. Τα μπουρδέλα, τα κλαμπ, τα καζίνο, τα στριπτιτζάδικα, τα φασαριόζικα μπαράκια και τα πορνοσινεμά είχαν κλείσει. Αυτό οφειλόταν στην προσπάθεια των επιτροπών της εργατικής τάξης. Από την άλλη, οι εκκλησίες και οι μονές που είχαν ξεφύγει από την μανία των μαζών τον Ιούλιο, είχαν τώρα μεταμορφωθεί σε νηπιαγωγεία, κοινωνικά κέντρα, νοσοκομεία, αίθουσες προορισμένες για ομιλίες και λαϊκά πανεπιστήμια. Πολλά μικρά βιβλιοπωλεία είχαν εμφανιστεί, σε μια χώρα όπου για χρόνια τα γράμματα και το διάβασμα ήταν, αν όχι παράνομα, προνόμιο μιας μικρής μειοψηφίας των monsignori [στμ. αξιωματούχοι της παπικής εκκλησίας] και των αστών δικηγόρων. Σ’ ένα λόφο με θέα την πόλη, το διάσημο μοναστήρι του Μονσεράτ, είχε μετατραπεί σε σανατόριο για φυματικά παιδιά και κανείς δεν ήξερε να μου πει, ούτε και νοιαζόταν ιδιαίτερα, για το τι απέγιναν οι μοναχοί.

meeting durruti