Ευθύνη: Κεκαλλυμένη υπό το άλλοθι της εκλογικής αποχής, ο παράγοντας της ευθύνης προβλημάτιζε το χώρο περιστασιακά, ριπτόμενη επι τάπητος, μόνο όταν ο ίδιος της έδινε το δικαίωμα να τον ενοχλήσει. Εμφανιζόταν λοιπόν, όχι όποτε οι κοινωνικές συνθήκες το απαιτούσαν αλλά κάθε φορά που ο χώρος ένιωθε την ανάγκη για μια βραχεία πολιτική ενδοσκόπηση ή απλά, όταν συμπτωματικά το αποφάσιζαν διάφορα κομμάτια του. Όταν ο ίδιος ως συνισταμένη σε μια ήδη υπάρχουσα κοινωνική κινητικότητα, ένιωθε την αναγκαιότητα επίδειξης μιας κάποιας φερεγγυότητας προβαίνοντας μάλιστα στον τελικό απολογισμό με τα ολόδικά του αξιολογικά κριτήρια.
Θεωρία – δράση – πρόταγμα: Πότε το εγχώριο αναρχικό κίνημα άρθρωσε ένα πολιτικό λόγο εκλαϊκευμένο και διακριτό, απέναντι στην ιδεολογική ακαμψία της αριστεράς, χωρίς αυτός να εκτονώνεται και να εξαντλείται στα στενά όρια των εκδηλώσεων-συζητήσεων-μπροσουρών, με αποδέκτη τους πάντες αλλά στην ουσία κανέναν πέραν αυτού;
Είναι αλήθεια ότι ασκούμε μια πολιτική άμεσης παρέμβασης στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, χωρίς αδιέξοδα αναμονής και ωρίμανσης των συνθηκών, αλλά αν η δράση είναι αναγκαίο τις περισσότερες φορές να συνυπάρχει ταυτόχρονα με τη θεωρία, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι πάντα αποτελεσματικό να προηγείται, να επιβάλλεται και να έπεται αυτής.
Αποτελεσματικότητα: Μια έννοια που ο χώρος αντιλαμβάνεται μόνο στρατιωτικά. Άρρηκτα συνδεδεμένη με την πολεοδομική ανάλυση των ελληνικών μητροπόλεων, η αποτελεσματικότητα δεν ξέφυγε ποτέ από τα στενά όρια των οδομαχιών, δεν συνδέθηκε με την ευρεία έννοια της οργάνωσης, δεν λοξοκοίταξε ούτε για πλάκα τον εργασιακό τομέα και δεν αντιμετώπισε την μαζικότητα ως στόχο αλλά ως περίσταση.
Ως μια ακόμα τροχοπέδη στο γολγοθά της αξιοπρέπειας, ξεχνιόταν μόλις η μια φατρία πλησίαζε την άλλη και αφηνόταν στις διαθέσεις του πλήθους και στο βάρος των καιρών.
Με αυτά τα τερτίπια, ένα κόμμα που, μέχρι πρότινος, εξέφραζε -είναι αλήθεια- ένα πραγματικά προοδευτικό (και μέχρι εκεί) κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας (αν και με μηδενική εσωτερική συσπείρωση), αποφάσισε να τους εκφράσει όλους. Πήρε, λοιπόν, το ρίσκο να δομήσει ένα πολιτικό μόρφωμα με ατροφικό κορμό και μεγάλο κεφάλι· ένα πολιτικό μόρφωμα που επιχειρεί να βολέψει στο ίδιο σώμα, το κυβερνητικό και το κινηματικό προφίλ· δεν βρισκόμαστε όμως στη Νικαράγουα των Σαντινίστας.
Με λίγα λόγια, αυτό που θέλουμε να καταδείξουμε είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζεται σε μια σαθρή εκλογική βάση -και μάλλον εκεί θα παραμείνει- που θα τον προδώσει στην πρώτη ευκαιρία. Κι αυτό γιατί, αφενός δεν προέρχεται από καμιά μαζική κινηματική δύναμη (κίνημα) με εμπειρία στον δρόμο και τους κοινωνικούς αγώνες και, αφετέρου, γιατί δεν έχει τη δυνατότητα να εξαγοράσει -άμεσα- το εκλογικό του σώμα (διανομή κρατικού χρήματος), χτίζοντας έναν πελατειακό μηχανισμό -αλά ΠΑΣΟΚ- που να μπορέσει να συσπειρώσει τη βάση στο όνομα της «ταμπακέρας».
Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν έναν πληθυσμό πιστωτών που, μόλις δουν τις αξιώσεις τους να καταρρέουν, θα αποσύρουν την πίστωση. Η μικροαστική ανυπομονησία για αλλαγή, βασισμένη στην άρνηση για προσωπική συμμετοχή στον κοινωνικό αγώνα, είναι τυφλή και αδηφάγος· δεν την ενδιαφέρει το χρώμα του μεσσία, αρκεί να εμφανίζεται ως μεσσίας και δεν καταλαβαίνει τις παρακλήσεις του για υπομονή· θέλει ευημερία εδώ και τώρα, αλλιώς αλλάζει ψηφοδέλτιο.
Σε καιρούς που το αναρχικό κίνημα, ως το πιο οργανικό κομμάτι του μηχανισμού ανατροπής του υπάρχοντος, πληρώνει το τίμημα για τη στάση του, η δομή δεν εμφανίζεται απλώς ως επιλογή αλλά ως αναγκαιότητα για να παραμείνει ο αναρχισμός μια λέξη πολιτικά και κοινωνικά επικίνδυνη.
Από την μέχρι τώρα εμπειρία μας πιστεύουμε ότι η έλλειψη
κοινωνικών προσβάσεων είναι αυτή που μας κάνει ακίνδυνους για την
κρατική εξουσία. Γιατί την κοινωνική επανάσταση δεν θα την κάνουμε
εμείς και η παρέα μας, αλλά το σύνολο των εκμεταλλευόμενων,
κάνοντας το αναρχικό όνειρο πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει ότι
όποιος δεν βλέπει την αναγκαιότητα υποδομής και οργάνωσης του
χώρου -με παράλληλα επιλεγμένα χτυπήματα ενάντια στο
κράτος- ασυνείδητα και με μια δογματική και κοντόφθαλμη πρακτική,
δημιουργεί εμπόδια για την ανάπτυξη του αναρχικού κινήματος
στην Ελλάδα και μετατρέπει σε καθημερινό εφιάλτη το αναρχικό όνειρο