ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΚΕΡΔΗΘΗΚΕ ΜΕ ΜΙΑ ΑΠΛΩΜΕΝΗ ΠΑΛΑΜΗ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΕΡΔΗΘΟΥΝ ΜΕ ΜΙΑ ΥΨΩΜΕΝΗ ΓΡΟΘΙΑ
- Ιχνηλατώντας την νέα “κανονικότητα” του σύγχρονου φασισμού. (26/4/2020 – μπροσούρα)
“Από την Δευτέρα 23 Μάρτη 2020 το ελληνικό κράτος, με ένα τηλεοπτικό διάγγελμα από τον πρωθυπουργό του, συνοδευόμενο από μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου της κυβέρνησής του, κουρελιάζοντας στεγνά και κυνικά τα θεμελιώδη άρθρα του συντάγματός του, αυτής της «κορωνίδας» της αστικής δημοκρατίας, κατήργησε τους βασικούς πυλώνες του αστικοδημοκρατικού πολιτεύματος. Κατήργησε τα «δικαιώματα» της μεγάλης πλειοψηφίας των υπηκόων του στην ελευθερία μετακίνησης και στην συνάθροιση στους δημόσιους χώρους. Το ελληνικό κράτος στις 23 Μάρτη, μετά από μια μακροχρόνια περίοδο προπαγανδιστικής προετοιμασίας, όπου με κάθε ευκαιρία σήμαινε συναγερμό «εθνικής ενότητας» και «εθνικής συστράτευσης» ενάντια σε κάποιον επιμέρους εσωτερικό ή εξωτερικό «εχθρό» (τουρκικό κράτος, οροθετικές, αναρχικοί/ές, μετανάστες/στριες, κράτος της Β. Μακεδονίας κλπ), προχώρησε αποφασιστικά στο επόμενο βήμα, στην εγκαθίδρυση πλέον, του καμουφλαρισμένου με κοινοβουλευτικό μανδύα, σύγχρονου φασισμού.”
- ΑΠΟΧΗ για την ταξική μας αξιοπρέπεια (27/6/2019)
“Με την εκλογική ανάθεση καλλιεργείται η ψευδαίσθηση της συμμετοχής στα «κοινά». Μια «συμμετοχή» που σημαίνει κοινωνική συναίνεση και πολιτική νομιμοποίηση του συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Μας είπαν πως πρέπει η δημοκρατία να νικήσει το φασισμό, μα δεν μας είπαν πως είναι οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Του σύγχρονου ολοκληρωτισμού κράτους και κεφαλαίου που μας δολοφονεί κάθε μέρα. Αυτό που δεν είναι προς το συμφέρον τους να αντιληφθούμε, είναι πως δε νομιμοποιούνται από το σύνολο των πληθυσμών στους οποίους απευθύνονται, αλλά από ένα ποσοστό που σταδιακά συρρικνώνεται διαρκώς. Η κοινωνική και πολιτική απονομιμοποίηση του συστήματος για να εκφραστεί συλλογικά μέσα από τις τάξεις των καταπιεσμένων, προϋποθέτει την ταξική και πολιτική συνειδητοποίηση της δύναμής του κοιμώμενου γίγαντα της αποχής.”
- Για τα κέρδη των αφεντικών δολοφονείται η τάξη μας (17/3/2019)
“Κράτος και αφεντικά (μεγάλα και μικρά) επιδιώκουν συνεχώς να μας σπάσουν σε μονάδες, να μας πείσουν ότι πρέπει να δουλεύουμε χωρίς να βγάζουμε άχνα, ότι πρέπει να ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας για να κερδίσουμε ένα κομμάτι ψωμί. Αποδεχόμενοι/ες αυτή την συνθήκη όχι μόνο δεν έχουμε να κερδίσουμε κάτι, αλλα ουσιαστικά έχουμε μόνο να χάσουμε. Αυτό το αποδεικνύει η συνεχής πτώση των μεροκάματων, τα όλο και λιγότερα ένσημα που κολλιούνται (αν κολλιούνται…), οι όλο και περισσότερες απλήρωτες υπερωρίες και η καθιέρωση των ατομικών συμβάσεων εργασίας. Τα αφεντικά, μεγάλα και μικρά, είναι αχόρταγα. Όσο μειώνεται σταδιακά η κατανάλωση, τόσο περισσότερο παλεύουν μανιασμένα για να περιφρουρήσουν και να αυξήσουν τα κέρδη τους. Κι αυτό θα εξακολουθήσουν να το κάνουν, χωρίς να υπολογίζουν τις ζωές μας. Για τα αφεντικά δεν είμαστε τίποτε περισσότερο από αναλώσιμες μηχανές παραγωγής κέρδους, όσα παραμύθια κι αν μας λένε, όσο κι αν καμώνονται θεατρινίστικα πως νοιάζονται για μάς.”
- 8 Μάρτη : ημέρα μνήμης των θυμάτων της πατριαρχικής βίας (7/3/2019)
“Ο αντιπατριαρχικός αγώνας δεν είναι ένα πόλεμος φύλου εναντίον φύλου, όπως προβοκατόρικα προσπαθούν να τον παρουσιάσουν οι θιασώτες του σεξισμού και οι απολογητές/ήτριες της κουλτούρας του βιασμού. Είναι όμως αναπόφευκτα, ένας σκληρός, ένας λυσσαλέος, ένας εξελισσόμενος κοινωνικός και πολιτικός αγώνας, ενάντια σε κάθε έμφυλη διάκριση και εκμετάλλευση, αλλα ταυτόχρονα ενάντια και σε κάθε ταξική και ρατσιστική καταπίεση. Είναι ένας αγώνας που χωρίς να τις απαξιώνει, δεν αυτοπεριορίζεται σε θεσμικές διεκδικήσεις «δικαιωμάτων», γιατί με βάση την ιστορική εμπειρία, είναι δεδομένο ότι οποιαδήποτε νομική ρύθμιση ούτε αποτελεί εγγύηση εφαρμογής της από τους κρατικούς μηχανισμούς, ούτε εχέγγυο κοινωνικής της νομιμοποίησης. Είναι ένας διμέτωπος αγώνας, για το ξερίζωμα τόσο των κρατικών θεσμίσεων που αναπαράγουν τα πατριαρχικά δόγματα όσο και των σεξιστικών αντιλήψεων που επι χιλιετίες διατρέχουν ως κοινωνικές θεσμίσεις, τις ανθρώπινες κοινότητες. Είναι ένας συνεχής ατομικός, κοινωνικός και ταξικός αγώνας για την ζωή, ένας αγώνας ενάντια στον θάνατο.”
- Λιντσάρισμα και δολοφονία Ζακ Κωστόπουλου : ο σύγχρονος φασισμός προελαύνει.
Στις 21 Σεπτέμβρη λιντσάρεται και δολοφονείται από αφεντικά και μπάτσους. Δεν χώραγε στα κουτάκια της κανονικότητάς τους. Ως οροθετικός, φτωχός, ομοφυλόφιλος και ακτιβιστής της Queer κοινότητας, περίσσευε στον κόσμο κράτους και κεφαλαίου, γι αυτο και η ζωή του δεν είχε καμμιά αξία για τους δολοφόνους του που τον χτύπαγαν ανελέητα, ματωμένο και αναίσθητο στο πεζοδρόμιο. Το λιντσάρισμα και η δολοφονία του από αυτή την φασιστική αγέλη αφεντικών και μπάτσων, πρώτα έγινε live θέαμα για αρκετό περαστικό και αδιάφορο κόσμο. Στις επόμενες ώρες μέσω των δελτίων ειδήσεων και των «ενημερωτικών» εκπομπών των ΜΜΕ, η φρίκη αυτή κανονικοποιήθηκε με γκεμπελίστικη προπαγάνδα (ληστής, πρεζάκι, μαχαιροβγάλτης κλπ) και προσφέρθηκε «στο πιάτο» δεκάδων χιλιάδων βολεμένων σε κουτάκια, φιλήσυχων και νομοταγών, πιστών υπηκόων της κυριαρχίας και υποστηρικτών του καθεστώτος εξαίρεσης, για κανιβαλιστική κατανάλωση. Πρόκειται για ένα θεσμοθετημένο καθεστώς εξαίρεσης που κοινωνικά νομιμοποιήθηκε βήμα-βήμα, αρχικά για πολιτικούς/ές κρατούμενους/ες, επεκτάθηκε με τον σταδιακό εγκλεισμό σε στρατόπεδα συγκέντρωσης χιλιάδων μεταναστών/στριών και τώρα απλώνεται ολοένα και περισσότερο. Η κατασκευή του εσωτερικού εχθρού του «έθνους», περνάει πάνω από τις ζωές roma, οροθετικών, ομοφυλόφιλων, τοξικοεξαρτημένων, άστεγων, φτωχών, εξαθλιωμένων, αγωνιστών/στριών. Οποιουδήποτε και οποιασδήποτε δηλαδή, που δεν ικανοποιεί τις κυρίαρχες κοινωνικές νόρμες υποταγής, αυτές που διαφημίζουν σε 24ωρη βάση τα ΜΜΕ, το σχολείο, η εκκλησία, ο στρατός και κάθε κρατικός και παρακρατικός μηχανισμός.
- Εθνικισμός-πατριωτισμός ως πυλώνες του κράτους. Η αποδόμησή τους ως προϋπόθεση για την ελευθεριακή επαναστατική προοπτική. (κοινή-διασυλλογική ανακοίνωση 15/9/2018)
” Το σύγχρονο αστικό κράτος, τόσο ως δομή όσο και ως κοινωνική σχέση, δημιούργησε και εξέθρεψε τον εθνικισμό-πατριωτισμό και συμπορεύτηκε μαζί του, σε τέτοιο βαθμό που να θεωρούνται πλέον από την συντριπτική πλειοψηφία, ως αξεδιάλυτες έννοιες. Έτσι, κάθε ιδεολογικό σύστημα το οποίο αποδέχεται το κράτος είτε ως το ιδανικό σύστημα κοινωνικής οργάνωσης, είτε ως εργαλείο για την ταξική και κοινωνική χειραφέτηση, είναι αναγκασμένο να αποδεχτεί, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, και το ιδεολόγημα του έθνους. Το μοναδικό πολιτικό ρεύμα που επί εκατοντάδες χρόνια αντιτάχθηκε, από τη γέννησή του κιόλας, τόσο στο κράτος όσο και στο αστικό ιδεολόγημα του εθνικισμού, ήταν (και παραμένει) το αναρχικό ρεύμα. Απέναντι στον κόσμο της εξουσίας, απέναντι στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό κράτους και κεφαλαίου, οφείλουμε να υψώσουμε συλλογικά ελευθεριακά αναχώματα ανάσχεσης της ολομέτωπης επίθεσής τους, αποδομώντας καταρχήν έναν από τους βασικότερους ιδεολογικούς πυλώνες του κράτους, αυτόν της εθνικιστικής-πατριωτικής ιδεολογίας. Η αποδόμηση αυτή αποτελεί ταυτόχρονα και την αναγκαία συνθήκη για την οικοδόμηση της ελευθεριακής επαναστατικής προοπτικής, που στρατηγικό της στόχο έχει την καταστροφή κράτους και κεφαλαίου και την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση. ”
- 8 Μάρτη : ημέρα μνήμης ενάντια στην Πατριαρχία. (6/3/2018)
“Στεκόμαστε αλληλέγγυα δίπλα σε κάθε γυναίκα (είτε cis είτε trans) που βιώνει την πατριαρχική βία. Στεκόμαστε αλληλέγγυα, υλικά, ηθικά και πολιτικά, δίπλα στις έγκλειστες γυναίκες που η αυτοάμυνά τους κρίθηκε από την πατριαρχική δικαιοσύνη ως έγκλημα. Στεκόμαστε συντροφικά μαζί με τις γυναίκες που διαπομπεύτηκαν μέσα σε δικαστήρια, κρατικά και μη, επειδή κατήγγειλαν σεξιστικές επιθέσεις. Στεκόμαστε συντροφικά δίπλα στις γυναίκες που σπάσαν την σιωπή τους, αλλα και δίπλα σ’ εκείνες που ακόμη δεν βρήκαν το κουράγιο να μιλήσουν. Στεκόμαστε εχθρικά απέναντι σε κάθε κυριαρχική αγέλη που σχετικοποιεί σε οποιοδήποτε επίπεδο την πατριαρχική βία, που αγκαλιάζει στοργικά και ξεπλένει βιαστές, κακοποιητές και τραμπούκους σεξιστές. Καμιά ανοχή στο φασιστικό ζόφο της πατριαρχίας. Ο αταλάντευτος αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη συνεχίζεται.”
- Μας “προσφέρουν” απλόχερα τον θάνατο.
«Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώσεις έναν άνθρωπο. Μπορείς να τον μαχαιρώσεις στην κοιλιά, να του αρπάξεις το ψωμί απ’ το στόμα, να μην τον γιατρέψεις από την ασθένεια που πάσχει, να τον βάλεις σε μια άθλια κατοικία, να τον εξοντώσεις βάζοντάς τον να δουλεύει μέχρι θανάτου, να τον οδηγήσεις στην αυτοκτονία, να τον στείλεις στον πόλεμο. Λίγοι μόνο απ’ αυτούς τους τρόπους είναι απαγορευμένοι στο κράτος μας.» Bertold Brecht
Ποια αιτία γεννά τη δική μας φτώχεια ; Μήπως είναι ίδια με την αιτία που γεννά τον πλούτο των αφεντικών; Ποια αιτία γεννά την μετανάστευση ; Μήπως είναι ίδια με την αιτία που γεννά τον πόλεμο ; Ποια αιτία γεννά τις εξώσεις ανέργων και χαμηλόμισθων από τα υποθηκευμένα στις τράπεζες σπίτια τους ; Μήπως είναι ίδια με την αιτία που οι άστεγοι πληθαίνουν ; Ποια αιτία γεννά το κόψιμο των μισθών και των συντάξεων; Ποια αιτία μας επιβάλλει τις ιδιωτικοποιήσεις ; Μήπως είναι ίδια με την αιτία που αυξάνει τα κέρδη των μεγαλύτερων επιχειρήσεων ; Ποια αιτία γεννά τις περικοπές στην υγεία ; Μήπως είναι ίδια με την αιτία που αυξάνει τις δαπάνες για πολεμικούς εξοπλισμούς ; Ποια αιτία γεννά την εκμετάλλευση ; Μήπως είναι ίδια με την αιτία που έχουμε συνηθίσει να σιωπούμε απέναντι της ; Με ποιες μεθοδεύσεις απλώνεται σαν πανούκλα γύρω μας η φτώχεια και η εξαθλίωση ; Ποιοι αποφασίζουν και εκτελούν αυτά τα μαζικά συμβόλαια θανάτου πάνω μας ;
Video της καμπάνιας “Θάνατος στον θάνατο” της Αναρχικής συλλογικότητας mⒶnifesto (Μάιος – Ιούνιος 2017).
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΚΕΡΔΗΘΗΚΕ ΜΕ ΜΙΑ ΑΠΛΩΜΕΝΗ ΠΑΛΑΜΗ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΕΡΔΗΘΟΥΝ ΜΕ ΜΙΑ ΥΨΩΜΕΝΗ ΓΡΟΘΙΑ
- Ας μιλήσουμε για τον σύγχρονο φασισμό… (18/9/2017) …επικαιροποιώντας την ανάλυσή μας και οργανώνοντας τον πόλεμο ενάντια στις ρίζες του και όχι μόνο ενάντια στους δηλωμένους φασίστες.
“Αγώνας ενάντια στον σύγχρονο φασισμό σημαίνει αγώνας ενάντια στις ρίζες του. Σημαίνει να πολεμάμε συγκροτημένα και συντονισμένα, και την ταξική εκμετάλλευση, και τον εθνικισμό-«πατριωτισμό», και τον ρατσισμό και την πατριαρχία, αποδομώντας συστηματικά αυτές τις κυριαρχικές ιδεολογίες με τον δημόσιο λόγο και την πρακτική μας, επιδιώκοντας την γενικευμένη κοινωνική απονομιμοποίησή τους στη συνείδηση των καταπιεσμένων και τις εκμεταλλευόμενων. Δεν διατηρούμε αυταπάτες. Γνωρίζουμε πολύ καλά δεδομένων των σημερινών συνθηκών, τόσο σε επίπεδο ελλαδικού χώρου όσο και παγκόσμια, ότι πρόκειται για έναν εξαιρετικά δύσκολο και μακροχρόνιο αγώνα. Είναι όμως ιστορικό μας καθήκον να τον πορευτούμε με συνέπεια, χτίζοντας ένα στέρεο πολιτικό οικοδόμημα από τα θεμέλια και υψώνοντάς το μέσα στο χρόνο, παραδίδοντας ο ένας στην άλλη μια καλύτερη θέση μάχης. Να τον πορευτούμε χωρίς καμιά απολύτως συνεργασία και συμπόρευση με πολιτικές δυνάμεις που όσο ριζοσπαστισμό κι αν προβάλλουν συγκυριακά και επικοινωνιακά απέναντι στην σύγχρονη καπιταλιστική συνθήκη, προπαγανδίζουν συστηματικά στο κοινωνικό πεδίο και αναπαράγουν, κυριαρχικές ιδεολογίες που αποτελούν τις ρίζες του σύγχρονου φασισμού.”
- Οι κοινωνικές εξεγέρσεις δεν μπαίνουν σε μουσεία, δεν παίζονται “replay”. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. (5/12/2017)
” Την επαναστατική προοπτική δεν θα την οικοδομήσουμε, ούτε από μας για μας μέσα σε κάποιο «εξεγερτικό» θερμοκήπιο, ούτε λειτουργώντας θεαματικά ως «ζορό», από έξω και από τα πάνω, λειτουργώντας δηλαδή ως διαμεσολαβητές/ήτριες για λογαριασμό των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων. Είναι ιστορικό μας καθήκον να ξαναψηλαφίσουμε, να αντιληφθούμε σε βάθος την ιστορική εξέλιξη και τις σύγχρονες συνθήκες, συνεχίζοντας τον ανολοκλήρωτο επαναστατικό βηματισμό των πολιτικών μας προγόνων, αυτών των εκατοντάδων χιλιάδων συντροφισσών και συντρόφων που αγωνίστηκαν, πολέμησαν και πέθαναν για να θεμελιώσουν και να σηκώσουν ψηλότερα το οικοδόμημα της ταξικής, κοινωνικής και ατομικής απελευθέρωσης από τα δεσμά της κυριαρχίας και της πατριαρχίας, παραδίδοντας ο ένας στην άλλη μια καλύτερη θέση μάχης. ”
- Για το εθνικιστικό-πατριωτικό συλλαλητήριο της 4ης Φλεβάρη και τον αντιφασισμό. (20/2/2018)
“Στις 4 Φλεβάρη στην Αθήνα, επιλέξαμε συλλογικά και συνειδητά να σταθούμε πλάι-πλάι με συντρόφισσες και συντρόφους που μας δένει ένας ισχυρότατος δεσμός : η συντροφική πολιτική αλληλεγγύη. Επιλέξαμε να σταθούμε δίπλα τους, υπερασπιζόμενοι/ες τις διαχρονικές ελευθεριακές αξίες που επι εκατοντάδες χρόνια επικαθορίζουν τις επιλογές του αναρχικού αγώνα ενάντια στην κυριαρχία και στην πατριαρχία. Επιλέξαμε να στηρίξουμε αλληλέγγυα με τις διαθέσιμες δυνάμεις μας, την περιφρούρηση ενός αυτοοργανωμένου χώρου αγώνα που στεγάζει συντροφικές συλλογικότητες, ακολουθώντας το επιχειρησιακό σχέδιο περιφρούρησης που αυτές επέλεξαν.”
“Ο συνολικός ελευθεριακός αγώνας ενάντια στην ταξική εκμετάλλευση-καταπίεση, στον εθνικισμό-πατριωτισμό, τον ρατσισμό και την πατριαρχία, τις θεμελιώδεις δηλαδή ρίζες του σύγχρονου φασισμού, ή θα είναι ολοκληρωτικός ή θα είναι «αντιφασιστικό» εικονικό άλλοθι για πολιτικάντικα κομπρεμί με κάθε λογής εξουσιαστές, είτε σημερινούς είτε επίδοξους. Ο αταλάντευτος αυτός αγώνας της μνήμης ενάντια στην λήθη, συνεχίζεται με επιμονή, βήμα-βήμα σ’ αυτό το κακοτράχαλο και ανηφορικό μονοπάτι, χωρίς «εκπτώσεις», χωρίς ίχνος φόβου και χωρίς οποιονδήποτε δισταγμό, μέχρι το τέλος. Μέχρι το όποιο τέλος…”
Για το εθνικιστικό-πατριωτικό συλλαλητήριο της 4ης Φλεβάρη
Στις 4 Φλεβάρη χτίζουμε συλλογικά αναχώματα απέναντι στον επελαύνοντα σύγχρονο φασισμό
- Οι υπερασπιστές της πατριαρχίας κακοποιούν, βιάζουν, δολοφονούν – Γυναικοκτονία στα Τρίκαλα
Τα ΜΜΕ έσπευσαν να προσφέρουν το κλασσικό ψυχολογικοποιημένο άλλοθι στο πατριαρχικό σίχαμα. Την περιβόητη «παθολογική ζήλια». Δεν όπλισε το χέρι του η παθολογική ζήλια όπως αναφέρουν τα ΜΜΕ ξεπλένοντας τη γυναικοκτονία. Την βία του κάθε κακοποιητή, του κάθε βιαστή και του κάθε μισογύνη δολοφόνου, την οπλίζει η πατριαρχία. Οι γυναικοκτονίες δεν είναι ατυχή περιστατικά ούτε μεμονωμένα. Τα υφιστάμενα στατιστικά δεδομένα πιστοποιούν ότι οι γυναικοκτονίες συνήθως διαπράττονται από κοντινά άτομα. Από τον σύζυγο, τον πατέρα, τον «σύντροφο», από άντρες καθημερινούς, που αντιλαμβάνονται ως ιδιοκτησία τους το γυναικείο σώμα. Γι αυτό τιμωρούν με κακοποίηση ψυχολογική και σωματική, με βιασμό, με γυναικοκτονία, τις γυναίκες που αρνούνται την φασιστική αυτή επιβολή πάνω στα κορμιά τους. Οι συνεπείς υπερασπιστές της πατριαρχίας, πολεμούν την γυναικεία χειραφέτηση και τις αποφάσεις των γυναικών για τις ίδιες τις ζωές τους. Στην αφήγηση της κυριαρχίας αυτές οι πράξεις δικαιολογούνται και ξεπλένονται ως πράξεις ζήλιας, υπερβολικής αγάπης, ερωτικού ενδιαφέροντος που εκδηλώθηκε με λάθος τρόπο, ως κακιά στιγμή κλπ. Συστηματικά σε δικαστήρια (κρατικά ή μη), οι θύτες παρουσιάζονται ως άτομα με ψυχοπαθολογικά προβλήματα, με αυξημένη τεστοστερόνη, με μειωμένη συνείδηση των πράξεων τους, δηλαδή στολίζονται με κάθε δικαιολογία που μπορεί να τους ρίξει «στα μαλακά». Στα ίδια δικαστήρια οι γυναίκες που κακοποιήθηκαν, που βιάστηκαν, που δολοφονήθηκαν, συκοφαντούνται και κατακρεουργούνται από τον πατριαρχικό ζόφο, ως άμεσα ή έμμεσα υπαίτιες για την φασιστική βία στην οποία υποβλήθηκαν. Η κυρίαρχη πατριαρχική αφήγηση απόδοσης ελαφρυντικών σε κάθε λογής πατριαρχικό σίχαμα, αποτελεί τον καλύτερο δικηγόρο υπεράσπισης για κάθε βιαστή, για κάθε κακοποιητή, για κάθε τραμπούκο σεξιστή, αλλα αποτελεί ταυτόχρονα και το καλύτερο άλλοθι για κάθε κυριαρχική αγέλη, που τους συγκαλύπτει, τους αγκαλιάζει στοργικά και τους υπερασπίζεται, αναπαράγοντας έμπρακτα στο κοινωνικό πεδίο την κουλτούρα του βιασμού και της τραμπούκικης κυριαρχικής επιβολής.
Οι υπερασπιστές της πατριαρχίας κακοποιούν
