“[Πολεμώντας τον Ιμπεριαλισμό, αλλά όχι μέσω του Εθνικισμού]
Η επισήμανση που θέλω να κάνω είναι ότι η πατριωτική πίστη του χθες, όπως και η αντι-ιμπεριαλιστική αφοσίωση πολλών επαναστατών στο σήμερα, αν και αξίζει τον θαυμασμό μας, μπορεί να είναι ύπουλη και να οδηγήσει σε επικίνδυνα λανθασμένα συμπεράσματα – όπως για παράδειγμα στο ότι θέτοντας τέλος στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία η επανάσταση θα επιτευχθεί και θα ανοίξει ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό.
Κανείς δεν θα αρνηθεί τη σημασία της ανάλυσης των σύγχρονων μορφών του ιμπεριαλισμού, αλλά το ίδιο σημαντικό είναι, να είμαστε προσεκτικοί σχετικά με τις μεθόδους που θα χρησιμοποιηθούν σε αυτόν τον αγώνα αν θέλουμε να αποτρέψουμε την αντικατάσταση της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας από μια εθνικής μορφής εκμετάλλευσης και δεσποτισμού. Αυτό, βέβαια, περιλαμβάνει το θεμελιώδες ζήτημα των μέσων που πρέπει να χρησιμοποιηθούν για την επίτευξη του στόχου του σοσιαλισμού και της ελευθερίας· και η εμπειρία μας επιτρέπει να πούμε ότι το τέλος του ιμπεριαλισμού και η καταστροφή του καπιταλισμού σε μια δεδομένη χώρα δεν επιλύει απαραίτητα το πρόβλημα της καταπίεσης.
Μπορούμε να θέσουμε ουσιαστικά το κύριο ερώτημα, εάν η εγκαθίδρυση κάποιου είδους επαναστατικού κράτους μας φέρνει πιο κοντά σε μια πραγματική σοσιαλιστική κοινωνία. Δεν σκοπεύω να προσπαθήσω να απαντήσω εδώ, μόνο για να επιμείνω ότι δεν είναι ακαδημαϊκό ζήτημα ‘όπως ίσως φαίνεται. Λίγοι άνθρωποι αρνούνται το γεγονός ότι στις λεγόμενες σοσιαλιστικές χώρες το κράτος δεν εξαφανίζεται, αλλά μπορεί να υπάρχουν ακόμα κάποιοι που πιστεύουν ότι τα καθεστώτα τους μπορούν να προετοιμάσουν το έδαφος. Αυτό όμως μπορεί να αμφισβητηθεί υπό το πρίσμα της κυρίαρχης τάσης των χωρών αυτών και της ιστορίας των τελευταίων πέντε δεκαετιών.”
Μπακούνιν για Αντι-ιμπεριαλιστές
Βιογραφικό Σημείωμα Συγγραφέα: Ο Paul Arthur Müller-Lehning (1899-2000), γεννήθηκε στην Ουτρέχτη της Ολλανδίας, ήταν αναρχικός και συνδικαλιστής από τη δεκαετία του 1920. Συμμετείχε στο Αντιμιλιταριστικό Γραφείο και στη συνδικαλιστική Διεθνή Ένωση Εργαζομένων (I.W.A. – A.I.T.), εγκατέλειψε τη Ναζιστική Γερμανία για τις Κάτω Χώρες το 1933. Το 1935 συνέβαλε στη δημιουργία του Διεθνούς Ινστιτούτου Κοινωνικής Ιστορίας (IISH), το οποίο περιλαμβάνει αρχεία του Μιχαήλ Μπακούνιν και εργασίες των Μαρξ και Ενγκελς. Το 1940, όταν εισέβαλαν οι Ναζί, έφυγε στη Βρετανία. Διατήρησε κάποια επιρροή μετά την επιστροφή του στην Ευρώπη. Ένας παραγωγικός συγγραφέας και συντάκτης, το αριστούργημά του ήταν τα επιμελημένα έργα του Μπακούνιν, τα οποία δημοσιεύθηκαν στα γαλλικά το 1976.
Βιογραφία Μιχαήλ Μπακούνιν: Ένας παγκοσμίου φήμης επαναστάτης, ο Μπακούνιν αναμείχθηκε με τα υπέρ-δημοκρατικά και αντι-ιμπεριαλιστικά κινήματα της δεκαετία του 1840. Φυλακίστηκε το 1849 και καταδικάστηκε σε θάνατο δύο φορές, και στις δύο περιπτώσεις η ποινή μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη. Μετά από πολλά και σκληρά χρόνια σε διάφορες φυλακές, εξορίστηκε στη Σιβηρία. Μετά από μία δραματική απόδραση το 1861, κατάφερε να φτάσει στη Δυτική Ευρώπη. Εδώ συμμετείχε όλο και περισσότερο στο ανερχόμενο εργατικό και σοσιαλιστικό κίνημα. Στον Διεθνή Ένωση των Εργατών, που ιδρύθηκε το 1864, βοήθησε στην ίδρυση του αναρχικού και συνδικαλιστικού κινήματος, συγκρουόμενος με τον Καρλ Μαρξ. Ο Μπακούνιν διατήρησε πάντα τη βαθιά του αντίθεση στον ιμπεριαλισμό. Ωστόσο, ως αναρχικός επέμενε να συνδυαστεί [ο αντι-ιμπεριαλισμός] με έναν επαναστατικό ταξικό αγώνα για τη δημιουργία μιας αυτοδιαχειριζόμενης, διεθνούς, ελεύθερης, σοσιαλιστικής και ακρατικής κοινωνίας από κάτω.
Διαφορετικά, η ανεξαρτησία θα καταργηθεί πραξικοπηματικά από τις τοπικές άρχουσες τάξεις, οι μάζες θα αφεθούν αλυσοδεμένες και θα εξακολουθούν να τις εκμεταλλεύονται. (Lucien Van Der Walt)
