Ο Γιώργος Νταλιάνης γεννήθηκε το 1946. Συμμετείχε ενεργά στο εν τη γενέσει του μεταπολιτευτικό αναρχικό κίνημα. Ήταν μάχιμος δικηγόρος, πάντα έτοιμος να υπερασπίσει τους διωκόμενους από την εξουσία, και υπήρξε μέλος της Επιτροπής Ενάντια στην Επιστημονική Καταπίεση.
Ήταν ένας πολύ ευαίσθητος, υψηλής νοημοσύνης και εξαιρετικά μορφωμένος άνθρωπος -υπήρξε ο πρώτος θεωρητικός του σύγχρονου ελληνικού αναρχικού κινήματος. Συνέγραψε τα φυλλάδια: “Αντιέρευνα στο αντιεξουσιαστικό κίνημα” και “Η-Ιδεολογία-Του-Πολέμου” και, μαζί με τον Βαγγέλη Πανταζή, τα βιβλία: “Το σύμπαν της ιεραρχίας (παρουσίαση)” και “Συμβολές στην Κριτική Θεωρία”. Επίσης, μετέφρασε τα βιβλία: “Φεντεραλισμός, Σοσιαλισμός, Αντι-θεολογισμός” του Μ. Μπακούνιν (εκδ. Ελεύθερος Τύπος), “Τα Όρια της Πόλης” του Μ. Μπούκτσιν (εκδ. Ελεύθερος Τύπος)’, “Το Ποδόσφαιρο ως Ιδεολογία” του Gerrad Vinnai (εκδ. Διεθνής Βιβλιοθήκη), “Νόμος και Εξουσία” του Π. Κροπότκιν (συν-μεταφραστής μαζί με τον Θέμη Μιχαήλ) (εκδ. Διεθνής Βιβλιοθήκη), “Η Θεωρία της Αργόσχολης Τάξης” του Θορστάιν Βέμπλεν (εκδ. Κάλβος) και “Πέρα από το Σάμερχιλ” του Τζ. Χολτ (εκδ. Καστανιώτης).
Δυστυχώς, υπήρξε και αυτός ένα από τα θύματα της νομοτέλειας «η Επανάσταση τρώει τα παιδιά της» με κλονισμένη ψυχική υγεία θα νοσηλευτεί στο Δαφνί, όπου και θα παραμείνει επί αρκετά χρόνια. Τον μάταιο τούτο κόσμο άφησε (ξεχασμένος, αν και όχι από όλους…) στις αρχές της δεκαετίας του 2000.
(φωτογραφία του και περισσότερα βιογραφικά στοιχεία μέχρι στιγμής δεν έχουν βρεθεί από την Δ.Ο. της Ελευθεριακής Ψηφιακής Βιβλιοθήκης)
Κείμενα του Γ. Νταλιάνη:
- Bakunin-sygxrono-antiexousiastiko-kinima
- Dalianis-antierevna-sto-antiexousiastiko-kinima
- to sympan tis ierarxias dalianis(από το οπισθόφυλλο)
Χωρίς αμφιβολία ο αιώνας μας υστερεί από τον προηγούμενο στην αντιεξουσιαστική συνείδηση ή, σωστότερα, στην ένταση αυτής της συνείδησης. Ωστόσο δημιουργείται μια συνείδηση ολόκληρου του πλέγματος των ιεραρχικών, καταπιεστικών κι εξουσιαστικών σχέσεων και η ανάγκη της οριστικής αποτίναξής τους.” (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Περιεχόμενα
Πρόλογος
Εισαγωγή – Επισκόπηση
– Η δύναμη και η εκδήλωσή της: Βία
– Η ορθολογικοποίηση της βίας: εξουσία και κυριαρχία
– Η ιεραρχική δομή του πολιτισμού του Homo Sapiens
– Προτεχνολογική κοινωνία: εξωτερική ιεραρχία
– Τεχνολογική κοινωνία: εσωτερικοποίηση της ιεραρχίας και μετατροπή της κυριαρχίας σε διαχείριση
– Θεώρηση των ιεραρχικών καταπιεστικών θεσμών της τεχνολογικής κοινωνίας: οικογένεια, κράτος, στρατός, σχολείο, επιχείρηση. Πολιτικοί και οικονομικοί θεσμοί. Η συγχώνευση των θεσμών
– Η ιδεολογία της καταπίεσης: θρησκεία, ηθική, Stricto Sensn ιδεολογία, επιστήμη
– Μορφές της ιεραρχημένης δύναμης
– Η λογική της εξουσίας
– Έξοδος από το ιεραρχικό καταπιεστικό σύμπαν
Η ιδεολογία του πολέμου – Απάντηση στο Νεοσωβινισμό
Το κείμενο αυτό γράφτηκε και κυκλοφόρησε σε μορφή μπροσούρας από τον ίδιο το συγγραφέα στις Εκδόσεις «ΑΝΤΙ-ΛΟΓΟΣ» (τότε Γλάδστωνος 5, Αθήνα) το Μάη του 1976. Τον Ιούλη του 2002 επανεκδόθηκε από το «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης» σε ελάχιστες εκατοντάδες αντίτυπα. Ο Γ. Νταλιάνης τη δεκαετία του 1970 ανάμεσα στα άλλα, μετέφραζε στα ελληνικά διάφορα κείμενα των Εκδόσεων «Διεθνής Βιβλιοθήκη» και «Ελεύθερος Τύπος». Έκτοτε όμως χάθηκαν τα ίχνη του. Η μπροσούρα αυτή είναι ένα από τα πρώτα ντοκουμέντα του ελλαδικού αναρχικού κινήματος μετά την επανεμφάνισή του ειδικά μετά την πτώση της δικτατορίας το 1974 και ενδεικτική των αντιλήψεων των τότε αναρχικών για τα ζητήματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων ειδικότερα (μιας και την εποχή αυτή οι σχέσεις αυτές ήσαν τεταμένες) και περί πολέμου γενικότερα.
«Στην κριτική θεωρία, η κριτική του πολέμου συνδυάζεται με μια ευρύτερη κριτική των κοινωνικών δομων και συγκεκριμένα με την κριτική των τρόπων οργάνωσης της εθνικής και διεθνούς κοινωνίας. Πρόκειται για τις έννοιες «έθνος» και «πατρίδα», που μέσα στην ιδεολογία του πολέμου διαδραματίζουν ένα ρόλο-κλειδί. Γιατί οι έννοιες αυτές συμβάλλουν αποφασιστικά στην ταύτιση του ατόμου με τους εξουσιαστικούς θεσμούς και τους εκπροσώπους τους, που οδηγεί στο ν’ αποδεχθή το ρόλο του θύματος ή του θύτη στην αλληλοσφαγή του πολέμου.
Η κριτική του έθνους και της πατρίδας όπως και όλων των αξιών του εξουσιαστικού παρελθόντος και παρόντος δεν σημαίνει άρνηση της ύπαρξής τους – όπως εσφαλμένα νομίζεται από σύγχυση με ανύπαρκτες μυστικο-θεολογικές ιδέες – αλλα τονισμό της σημασίας τους για την αναπαραγωγή και διαώνιση του STATUS QUO.
Έτσι το έθνος κι η πατρίδα δεν είναι απλές ιδεοληψίες αλλα υπαρκτά κοινωνικά σύνολα αγκυροβολημένα, χάρη στην ψυχολογική διεργασία της ταύτισης με την εξουσία, στις ενστικτικές δομές του ανθρώπου. Γι αυτό όταν τονίζει κανείς την αφηρημένη φύση των ολοτήτων αυτών δεν σημαίνει ότι τα εξορίζει τελείως στο μεταφυσικό πεδίο, αλλ’ απλώς τονίζει την μη υλική, μη σωματική φύση τους. Στην πραγματικότητα επομένως, οι ολότητες αυτές ζούν μέσα στις συνειδήσεις, (ή σωστότερα το Υπερ-εγώ) των ατόμων κι έτσι δρούν σαν νάσαν ζωντανές, υλικές δυνάμεις.
Η ταύτιση με την εξουσία βρίσκεται στην βάση της προθυμίας του ατόμου να πεθάνη για χάρη της. Η ενδοπροβολή της εξουσίας σημαίνει ότι το άτομο αναγνωρίζει την επίθεση ενάντια στην «πατρίδα» του σαν επίθεση ενάντια στον εαυτό του. Αυτή η ταύτιση κι’ ενδοπροβολή αναπαράγει στο επίπεδο του ενήλικου ατόμου καταστάσεις που βιώθηκαν για πρώτη φορά στην πρώιμη παιδική ηλικία στην πατριαρχική οικογένεια. Η ταύτιση με τον πατέρα σαν προσπάθεια λύσης του Οιδιπόδειου συμπλέγματος, σημαίνει ότι το παιδί δεν συγκρίνεται πια μ’ αυτόν αφού μπαίνει φανταστικά στην θέση του.»