Μια αναρχική κριτική στην οριζοντιότητα – Οι διάφορες μορφές αναρχικής οργάνωσης και άλλα κείμενα του Andrew Flood

“Η Οριζοντιότητα χωρίς όραμα και μέθοδο για την επανάσταση, απλά παρέχει το “κρέας για διαδηλώσεις”, πίσω από το οποίο μια κυβέρνηση θα έρχεται να αντικαταστήσει αυτή που φεύγει. Αυτό είναι πράγματι ένα από τα μαθήματα των εμπειριών στην Αργεντινή το 2001. Το σύνθημα “να φύγουν όλοι” σήμαινε πως η μια κυβέρνηση έφευγε μετά την άλλη, αλλά μετά από κάποιο διάστημα η σταθερότητα αποκαταστάθηκε και νέες σταθερές κυβερνήσεις ήρθαν στην εξουσία και παρέμειναν εκεί.

O βασικός τρόπος για να το κατανοήσουμε αυτό, είναι να καταλάβουμε πως η Οριζοντιότητα όπως δομήθηκε δεν διαθέτει ισχύ, εκτός από την ισχύ των μεμονωμένων σωμάτων που στέκονται μπροστά στο κίνδυνο. Ίσως για αυτό συχνά, αναδύεται αυθόρμητα ο γυμνισμός ως τακτική. Ο Αναρχισμός έχει εκφράσεις ισχύος με τη μορφή της γενικής απεργίας ή του ένοπλου
λαού. Η ισχύς της Οριζοντιότητας αποτελείται από μάζες που κινητοποιούνται για να καταλάβουν χώρους και να αποκλείσουν οδούς. Στην Αργεντινή η ισχύς των συνελεύσεων ανέργων προέρχονταν μόνο από τους αποκλεισμούς οδικών αρτηριών που σταματούσαν το εμπόριο. Με τη περίπτωση του Occupy Wall Street η πρόθεση για αποκλεισμό της γέφυρας του Μπρούκλιν ήταν ένα καθοριστικό γεγονός, όπως ήταν και οι προσπάθειες να αποκλειστεί η ίδια η Wall Street. Όσο διατηρούνται οι αριθμοί των συμμετεχόντων τόσο
αυτές οι τακτικές είναι ισχυρές, αλλά είναι τακτικές διαμαρτυρίας και όχι  μετασχηματισμού. Αυτό που ο αναρχισμός προσφέρει σαν μια εναλλακτική στην Οριζοντιότητα, είναι ένα όραμα και μια μέθοδο που δεν ακολουθεί απλά το διαρκώς
ανακυκλούμενο πρότυπο μιας κυβέρνησης που την ακολουθεί μια άλλη. Έχουμε μια αίσθηση για το πως μπορεί να είναι η νίκη, ακόμα και αν η οδός που θα μας οδηγήσει σε εκείνο το σημείο -από αυτό που είμαστε τώρα- μένει να ανακαλυφθεί.”

Μια-αναρχική-κριτική-στην-οριζοντιότητα

  • Οι διάφορες μορφές αναρχικής οργάνωσης

Παραμένει ένα παλαιό κλισέ ότι οι αναρχικοί είναι ενάντια στην οργάνωση – ειδικά τα ΜΜΕ αγαπούν το να επισημαίνουν μια φανταστική αντίφαση μεταξύ του αναρχισμού και της οργάνωσης. Η πραγματικότητα είναι (μεταξύ άλλων) ότι ο αναρχισμός αποτελεί μια θεωρία της οργάνωσης. Το Α στον κύκλο που συχνά βλέπουμε ζωγραφισμένο με σπρέι στους τοίχους, αντιπροσωπεύει το Α του αναρχισμού μέσα στο Ο (τον κύκλο) της οργάνωσης.

Η σύγχυση αυτή ανακύπτει επειδή οι αναρχικοί επικρίνουν όλες τις μορφές οργάνωσης που λειτουργούν από την κορυφή προς τα κάτω και σε όλους μας αρκετά συχνά μας λένε ότι αυτές είναι οι μόνες μορφές οργάνωσης που μπορούν να υπάρξουν. Είτε με το αφεντικό στον εργασιακό χώρο είτε με τον πολιτικό στη βουλή, εκπαιδευόμαστε για να πιστέψουμε ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος ώστε να κάνουμε κάποια πράγματα.

Φυσικά, στις καθημερινές μας συναναστροφές μας με φίλους και συγγενείς δεν οργανώνουμε ποτέ τα πράγματα κατ’ αυτό τον τρόπο. Μπορείτε να φανταστείτε την οργάνωση μιας βραδινής εξόδου όπου ένα άτομο διατάζει τον καθέναν να παραβρεθεί σε ένα ιδιαίτερο μπαρ ή σε έναν συγκεκριμένο κινηματογράφο;

Μορφές αναρχικής οργάνωσης

Δεν υπάρχει καμία παγιωμένη μορφή αναρχικής οργάνωσης. Υπάρχουν, μάλλον, διαφορετικές μορφές που χρησιμοποιούνται για διαφορετικούς λόγους. Αυτό που όλες αυτές οι μορφές έχουν κοινό είναι η επιθυμία του να αποφευχθεί η δημιουργία οποιασδήποτε ιεραρχίας, ενώ, συγχρόνως, να εξασφαλισθεί ότι οι οποιεσδήποτε ανάγκες που είναι να εκπληρωθούν θα εκπληρωθούν.

Άτυπη οργάνωση

Η απλούστερη μορφή οργάνωσης είναι η άτυπη μορφή, όπου μια μικρή ομάδα ανθρώπων θέλει να κάνει κάτι, το συζητά και έπειτα προχωρεί στην υλοποίησή του. Αυτό λειτουργεί αρκετά καλά για τα μικρής κλίμακας και μεμονωμένα σχέδια – ειδικότερα εάν υπάρχει κάποιος λόγος για τον οποίο δεν υπάρχει επιθυμία το σχέδιο αυτό να έρθει στη δημόσια προσοχή. Το άνοιγμα ενός εγκαταλειμμένου κτιρίου προκειμένου να καταληφθεί είναι ένα τέτοιο παράδειγμα.

Εντούτοις, δεν συνιστά και την καλύτερη μορφή οργάνωσης για την ανάμειξη αρκετού κόσμου, δηλαδή για εκατοντάδες ή ακόμα και χιλιάδες ανθρώπων ή την ανάμειξη νέων ανθρώπων, επειδή τα μέλη της υπάρχουσας ομάδας ανθρώπων γνωρίζουν ήδη ο ένας τον άλλο καλά και εκείνοι που δεν είναι στη βασική αυτή ομάδα των φίλων τείνουν να αποκλειστούν (τυχαία ή μη) από αρκετές διαδικασίες λήψης αποφάσεων λόγω του άτυπου αυτού χαρακτήρα. Αυτή η μορφή οργάνωσης ονομάζεται μερικές φορές ομάδα συγγένειας.

Οι-διάφορες-μορφές-αναρχικής-οργάνωσης

  • Andrew Flood, Shifu και οι δυνατότητες για τον κινεζικό Αναρχισμό

Το καλοκαίρι του 1912, ο Shifu οργάνωσε τον Σύνδεσμο “Ο Κόκορας Που Λαλεί”, στην επαρχία της Guanghzou και άρχισε μια φάση ευρύτερης προπαγάνδας και μόρφωσης, εκδίδοντας ανθολογίες αναρχικών κειμένων, κυρίως σε 5000 αντίτυπα, καθώς και διδασκαλία της γλώσσας Εσπεράντο. Εκείνη την εποχή η Guanghzou είχε μια πολύ ριζοσπαστική δημοκρατική τοπική κυβέρνηση με κύρια φυσιογνωμία τον Chen Jiongming, που είχε επηρεαστεί αρκετά από τις αναρχικές ιδέες. Ο απόηχος της μεγάλης δημοκρατικής επανάστασης καθώς και η τεράστια έκταση της Κίνας, σήμαινε ότι για μια περίοδο η τοπική αυτοδιοίκηση θα μπορούσε να εφαρμόσει τέτοια ριζοσπαστικά πειράματα πριν από την επιβολή του κεντρικού κράτους και την έλευση της περιόδου των πολέμαρχων που ακολούθησε και που έφερε το τέλος της προηγούμενης περιόδου. Παρά το γεγονός ότι ο Jionming απαγόρευε τελικά στον Shifu να διανείμει αναρχικό αντιμιλιταριστικό υλικό μεταξύ των στρατιωτών, ήταν ωστόσο η ανοχή του που επέτρεψε στον αναρχικό όμιλο να αναπτυχθεί κάπως, μέχρι που αντικαταστάθηκε το 1913 από τον Long Jiguang, ο οποίος διορίστηκε προσωπικά από τον δημοκρατικό κυβερνήτη Yuan Shikai.
Η πολιτική της ομάδας αναπτύχθηκε γρήγορα αυτή την περίοδο και το πρώτο τεύχος του «Cock Crow Record» κυκλοφόρησε στα τέλη του καλοκαιριού του 1913, ασχολούμενο με τον κομμουνισμό, τον εργατικό συνδικαλισμό, την αντίθεση στον μιλιταρισμό, τη σχέση θρησκείας και οικογένειας, τη χορτοφαγία, τη γλώσσα και την ενότητα της παγκόσμιας κοινότητας, θέτοντάς την ως στόχο. (1) Ορισμένα τμήματα της Κίνας, ήταν τότε υπό ξένη κατοχή, και ο Shifu υποστήριξε μια παγκόσμια επανάσταση που θα τερμάτιζε τον δυτικό ιμπεριαλισμό, ισχυριζόμενος ότι η εθνική επανάσταση ενάντια στον ιμπεριαλισμό δεν πρέπει να έχει προτεραιότητα.
Μετά την άφιξη του Long, η ομάδα του Shifu κατέφυγε στην Σαγκάη το Φλεβάρη του 1914, όπου ιδρύθηκε ο Σύνδεσμος Αναρχικών Κομμουνιστών Συντρόφων. Εδώ πραγματοποιήθηκε επίσκεψη του αναρχικού από τις ΗΠΑ Αλέξανδρου Μπέρκμαν και του αναρχικού από την Ιαπωνία Yamaga Taiji. Στη Σαγκάη, ο Σύνδεσμος κυκλοφόρησε τη «Φωνή του Λαού» καθορίζοντας τους στόχους και τις μεθόδους του Αναρχικού Κομμουνιστικού Κόμματος (2), ένα πλήρες αναρχικό κομμουνιστικό πρόγραμμα για μια νέα κοινωνία.
Στις σελίδες της εφημερίδας, ο Shifu υποστήριζε τις μεθόδους εκείνες που απαιτούνται για την επίτευξη αυτής της κοινωνίας. Έδωσε έμφαση στην παραγωγή έντυπης προπαγάνδας ώστε να διαδωθεί ο αναρχισμός, καθώς και στην αναρχική συμμετοχή σε πράξεις «αντίστασης», όπως απεργίες και «ταραχές», όπως στάσεις και εξεγέρσεις. Αυτές οι μέθοδοι θα έδιναν μια νέα ώθηση προς την κατεύθυνση της “μεγάλης επανάστασης του λαού”, που θα οδηγήσει με τη σειρά της στη “μεγάλη παγκόσμια επανάσταση”. Ο Shifu διακήρυξε ότι η επανάσταση αυτή θα ξεκινήσει σε μια ευρωπαϊκή χώρα, ονομάζοντας τη Ρωσία ως πιθανή χώρα, προβλέποντας ότι, τότε, “εργατικά συνδικάτα θα απεργήσουν, στρατοί θα στασιάσουν και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα καταρρεύσουν η μια μετά την άλλη. Ο λαός στη Βόρεια και Νότια Αμερική και την Ασία θα εξεγερθεί επίσης και μάλιστα γρήγορα.”

Andrew Flood, Shifu και οι δυνατότητες για τον κινεζικό Αναρχισμό

  • Andrew Flood, Η επαναστατική οργάνωση στις ιδέες του Μπακούνιν

Ο Ρώσος επαναστάτης Μιχαήλ Μπακούνιν αναφέρεται συχνά ως «ο πατέρας» του αναρχισμού. Στην πραγματικότητα, ο Μπακούνιν ήταν πολύ παραπάνω από μια απλή φυσιογνωμία, οι διαφωνίες του οποίου με τον Μαρξ στη Α’ Διεθνή μορφοποίησαν ουσιαστικά την αποσαφήνιση του ρόλου της εμπροσθοφυλακής και του Κράτους στην επαναστατική διαδικασία. Ωστόσο, οι συγκεκριμένες ιδέες του σχετικά με την αναρχική οργάνωση δεν είναι τόσο καλά γνωστές. Ο AndrewN. Flood ρίχνει μια πιο ξεκάθαρη ματιά σ’ αυτές.

Ο Ρώσος φιλελεύθερος επαναστάτης Αλέξανδρος Χέρτσεν, που ήταν στενός φίλος του Μιχαήλ Μπακούνιν, είπε μια ιστορία, για το πώς ο Μπακούνιν όταν ταξίδευε από το Παρίσι στην Πράγα, έπεσε πάνω σε μια επανάσταση των Γερμανών αγροτών «τριγυρνώντας γύρω από ένα κάστρο, μην ξέροντας τι να κάνουν. Ο Μπακούνιν βγήκε έξω από το τρένο όπου επέβαινε και, χωρίς να χάσει καιρό, αφού έμαθε αμέσως για ποιο πράγμα εξεγέρθηκαν, παρέταξε τους αγρότες και τους καθοδήγησε τόσο επιδέξια μέχρι που επέστρεψε στη θέση του για να συνεχίσει το ταξίδι του. Μετέπειτα το κάστρο καιγόταν σε τέσσερις πλευρές».[1]

Ο Μπακούνιν ήταν ο γίγαντας του επαναστατικού κινήματος της Ευρώπης από 1848 έως το θάνατό του το 1876. Ήταν αρκετά ψηλός και τεράστιος, κυριολεκτικά γίγαντας, καθώς επίσης στη φαντασία των αστών φάνταζε ως δαίμονας. Ακόμα και αν αναφέρεται συχνά ως ο πατέρας του αναρχικού κινήματος, σήμερα οι ιδέες του για την επαναστατική οργάνωση είναι ανεπαρκώς κατανοητές από τους αναρχικούς και τους μαρξιστές. Αντίθετα, αναφέρεται πολύ πιο συχνά ο ρόλος του στην αντιμετώπιση των αυταρχικών ιδεών του μαρξισμού στους κόλπους της Α’ Διεθνούς. Υπάρχουν διάφοροι επαρκείς λόγοι για τους οποίους δεν αναφέρονται αυτές οι θετικές ιδέες του Μπακούνιν. Τα χρόνια που ο Μαρξ πέρασε στην Βρετανική Βιβλιοθήκη τελειοποιώντας το «Κεφάλαιο», ο Μπακούνιν τα πέρασε σε μια σειρά φυλακών, αλυσοδεμένος σε τοίχους, όπου από το σκορβούτο έχασε τα δόντια του. Κάτι που δεν ήταν και το καλύτερο περιβάλλον για έρευνα ή γράψιμο! Και εν πάση περιπτώσει, δεδομένου ότι ο ίδιος παραδέχτηκε το 1871 ότι «δεν είμαι ούτε επιστήμονας ούτε φιλόσοφος ούτε ακόμη και επαγγελματίας συγγραφέας. Έχω γράψει πολύ ελάχιστα στη διάρκεια της ζωής μου και το έχω κάνει αυτό μόνο για αυτοάμυνα». [2] Στην πραγματικότητα, έγραψε χιλιάδες επιστολές, αλλά σχετικά λίγα άρθρα ή μπροσούρες. Πολλά από αυτά που είναι σήμερα διαθέσιμα από το έργο του Μπακούνιν είναι χειρόγραφα αδημοσίευτων εργασιών.

Andrew Flood, Η επαναστατική οργάνωση στις ιδέες του Μπακούνιν

  • Αναρχισμός, μιλιταρισμός και εμφύλιος πόλεμος – Μπορούμε να έχουμε έναν αναρχικό στρατό; – Ρίχνοντας μια ματιά στο Μαχνοβίτικο Κίνημα

Ως αναρχικοί πιστεύουμε ότι τα αφεντικά θα αντισταθούν σε μια επανάσταση, οπότε προκύπτει ότι δεχόμαστε την ανάγκη μιας ένοπλης δύναμης για να υπερασπιστεί την επανάσταση. Αλλά οι αναρχικοί αντιτίθενται επίσης στο μιλιταρισμό, που περιλαμβάνει τακτικούς στρατούς που ελέγχονται από το κράτος μέσω των αξιωματικών, οι οποίοι έχουν ειδικά προνόμια όπως επιπλέον μερίδες, καλύτερα τρίμηνα, χαιρετισμό, κ.λπ.
Έτσι, λοιπόν, ποια εναλλακτική λύση προτείνουν οι αναρχικοί;
Οι αναρχικοί υποστηρίζουμε τις πολιτοφυλακές όπου οι αξιωματικοί εκλέγονται και είναι ανακλητοί, όπου η πειθαρχία είναι προϊόν συμφωνίας από όλους σε κάθε μονάδα. Αυτό δεν είναι απλώς μια θεωρία, αλλά έχει τεθεί σε εφαρμογή από αναρχικούς κατά τη διάρκεια αρκετών επαναστάσεων. Στη Ρωσική Επανάσταση έδρασε μια δύναμη επηρεασμένη από τις αναρχικές ιδέες, ο Επαναστατικός Εξεγερτικός Στρατός – επίσης, γνωστός ως Μαχνοβτσινα – που απελευθέρωσε την ανατολική Ουκρανία, και αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα.

Looking at the Makhnovist Movement

This entry was posted in ενάντια στις εκλογές, Σύγχρονες αναλύσεις, βιβλία και κείμενα and tagged , , , . Bookmark the permalink.