Γεννήθηκε στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης στις 9 Σεπτεμβρίου 1945. Εκπαιδευτηκε ως δασκάλα στο Πανεπιστήμιο Artigas όπου άρχισε και τον ακτιβισμό της στην φοιτητική ένωση. Το 1966, σε ηλικία 21 ετών, αποφοίτησε και βρήκε δουλειά σε ένα σχολείο στο Pando στην περιφέρεια Canelones. Εκεί ήταν που έγινε μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας Ουρουγουάης (FAU), καθώς και της οργάνωσης Αντίσταση Φοιτητών-Εργατών (ROE), με περισσότερη δραστηριοποίηση στη δεύτερη. Η βασική της δραστηριοποίηση ηταν στον χώρο των συνδικάτων ειδικότερα στις λεγόμενες κοινωνικο-παιδαγωγικές αποστολές, μια πρωτοβουλία που είχε παρθεί από τους καθηγητές του Συνεργατικού Ιδρύματος Αγροτικής Εκπαίδευσης.
Στις 16 Νοεμβρίου 1967 ήρθε η πρώτη της σύλληψη, αλλά αφέθηκε ελεύθερη την επόμενη μέρα. Τον Οκτώβριο του 1969 συνελήφθη πάλι και καταδικάστηκε σε φυλάκιση, παραμένοντας εκεί μέχρι τον Οκτώβριο του 1970. Το 1975 απολύθηκε από τη θέση της από τη δικτατορία. Στις 26 του Ιούνη 1976 έπεσε θύμα απαγωγής από τους κήπους της πρεσβείας της Βενεζουέλας και οδηγήθηκε στο 13ο Τάγμα Πεζικού, αλλά επρόκειτο να μεταφερθεί από εκεί φρουρούμενη στις 28 Ιούνη ώστε να αποτραπεί κάθε ενδεχόμενη επαφή με την οργάνωσή της. Ξαφνικά κατά τη μεταγωγή, πήδηξε πάνω από τον τοίχο της Πρεσβείας της Βενεζουέλας, φωνάζοντας το όνομά της και ζητώντας καταφύγιο: το προσωπικό της πρεσβείας έκανε τα πάντα για να την βοηθήσει, αλλά οι φρουροί της κατάφεραν τελικά να ματαιώσουν τη διαφυγή της. Ακολούθησε μια συμπλοκή μεταξύ του προσωπικού της πρεσβείας και της φρουράς η οποία έσυρε τελικά την Quinteros σε ένα θωρακισμένο αυτοκίνητο. Κατά την απόπειρα διαφυγής έσπασε το πόδι της, οδηγήθηκε πίσω στο 13ο Τάγμα Πεζικού, όπου η δικτατορία της Ουρουγουάης είχε εγκαταστήσει ένα κέντρο βασανιστηρίων. Αυτά ήταν και τα τελευταία νέα που ακούστηκαν για την Quinteros.
Ο πρέσβης της Βενεζουέλας στην Ουρουγουάη, Julio Ramos, τηλεφώνησε στο υπουργείο Εξωτερικών της Ουρουγουάης και έκανε καταγγελία στον υφυπουργό Guido Michelin Salomón, μιας και ο υπουργός Juan Carlos Blanco, δεν ήταν στο υπουργείο. Αυτό ήταν ένα σημαντικό διπλωματικό συμβάν που επισκίασε τις διπλωματικές σχέσεις της Βενεζουέλας. Τον Οκτώβριο του 2002 ο δικαστής Eduardo Cavalli βρήκε τον (πρώην πλέον υπουργό) Juan Carlos Blanco, υπ’ αριθμόν ένα υπεύθυνο για την εξαφάνιση της Elena Quinteros και απήγγειλε εναντίον του κατηγορίες για στέρησης της ελευθερίας.
Και έτσι έχει διασωθεί η μνήμη της Elena από τους συντρόφους της στην FAU: “Ήταν επίμονη. Ανθεκτική. Μια απειλή για την εξουσία, το ρεφορμισμό και την εκλογική διαδικασία… Αγωνίστηκε για την επανάσταση του λαού, με τους ανθρώπους με υπερηφάνεια, για τη λαϊκή δικαιοσύνη και όχι για οποιεσδήποτε επίπλαστες λύσεις. Ποτέ δεν προωθούσε αυταρχικές ή εκμεταλλευτικές δοκιμασμένες λύσεις και έχουν αποδειχθεί καταστροφικές για τους εργαζόμενους (…) Για να μην αναφέρουμε την άψογη ηθική της. Η συντροφικότητα και η ανιδιοτέλειά της ήταν επίσης χαρακτηριστικά της συντρόφισσάς μας αυτής και τα οποία θα είναι και δικά μας για πάντα».
*Πηγή: www.anarkismo.net Ελληνική μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.
