Το Πανεπιστήμιον της Βαρβαρότητας, αποτελώντας φορέα βάσιμης και γόνιμης αμφισβήτησης, δε θεωρεί εκ των προτέρων κανένα κείμενο ως ευαγγέλιο αρχών και κανέναν στοχαστή ως αυθεντία. Για το λόγο αυτό, δεν αποδέχεται άκριτα και δεν υιοθετεί το σύνολο των ιδεών ή των απόψεων που εκφράζονται στα κείμενα που φιλοξενούνται στη νυκτεγερσία, καθώς δεν αντανακλούν, και δεν μπορεί να αντανακλούν, εξ ολοκλήρου τις θέσεις του.
Πανεπιστήμιον της Βαρβαρότητας (ΠτΒ)
Συντακτική ομάδα: Βασίλης Δημόπουλος Γιώργος Καϊκτσής Χαρά Καϊκτσή Δημήτρης Κωνσταντίνου
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Βιώνοντας το αλισβερίσι στο Πανεπιστήμιον της Βαρβαρότητας, οπλισμένοι με όση ευαισθησία και κριτική σκέψη μας απέμεινε, επικεντρώνουμε στις άλυτες αντιφάσεις που διέπουν ταυτόχρονα την κοινωνική πραγματικότητα και τη σκέψη των ανθρώπων, τις αναλύουμε και τις αποδίδουμε στο βάρβαρο σύστημα του καπιταλισμού με τη μορφή που τον βιώνουμε στο πετσί μας ως έναν άδικο, αντιφατικό και εντέλει ανορθολογικό τρόπο ύπαρξης. Το γεγονός αυτό μας πιέζει επιτακτικά να αναζητήσουμε λύσεις δημιουργώντας ουτοπίες στο μυαλό μας για την κοινωνία και μας αναγκάζει να οραματιζόμαστε τη ριζοσπαστική μεταβολή της κοινωνικής δομής που μας κληροδοτήθηκε, με τα εργαλεία του λόγου και της πράξης. Όμως, η έννοια της επανάστασης δεν ορίζεται ως χρονικά μεμονωμένη ρήξη με το παρελθόν, που εμφανίζεται ως κεραυνός εν αιθρία· ούτε περιορίζεται στο αιματοκύλισμα, που μόνο οι συνθήκες στο διάβα του χρόνου επιβάλλουν, αλλά συνιστά μια μακροχρόνια διαδικασία μεταβολής, που υποδαυλίζεται από λίγους και υλοποιείται επίπονα με βραδύ ρυθμό μέσω της πρακτικής άρνησης του κατεστημένου τρόπου ύπαρξης από τη μάζα. Με επίγνωση των συνθηκών αυτών και των δυνατοτήτων μας, παρασυρόμαστε από τον διακαή μας πόθο και δίνουμε νόημα στην ύπαρξή μας, εξωτερικεύοντας το αίσθημα εξέγερσης που μας χρωματίζει. Σάρκα εκ της λαϊκής σαρκός, αισιοδοξούμε να διευρύνουμε το θύλακα αυτόνομης σκέψης και πρακτικής που δημιουργήσαμε, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με άλλους ή έστω να ερεθίσουμε υπνωτισμένες συνειδήσεις, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι τίποτε περισσότερο δεν αποτελούμε παρά κούτσουρα, μεταξύ πολλών άλλων, που καίγονται στην αέναη πυρά του κοινωνικού αγώνα προς όφελός του. Πρώτο βήμα στην προσπάθεια αυτή αποτελεί το παρόν βιβλίο ανακάλυψης, δημιουργίας και διάδρασης, προϊόν ερασιτεχνίας και όχι βιοποριστικής ανάγκης, το οποίο στοχεύει να ξεθάψει και να κοινοποιήσει εμπρηστικά κείμενα, να μας δώσει τη δυνατότητα να αρθρώσουμε την κραυγή μας και να προκαλέσει συναναστροφές με ανήσυχους ανθρώπους. Δεν πρόκειται για έκδοση ιδεολογικού πολτού. Από το σύνολο των προτάσεων για την κοινωνική οργάνωση επιλέγουμε συνειδητά τις ρηξικέλευθες εκείνες που αποσκοπούν να καταστήσουν τον άνθρωπο κύριο του εαυτού του. Στην κατηγορία αυτή της πνευματικής κληρονομιάς ανήκει ένα μεγάλο κομμάτι της ριζοσπαστικής παράδοσης, που απαιτεί τη διάδοσή του στις πλατιές μάζες της ελληνικής κοινωνίας. Όμως, η συντονισμένη πολεμική του ντόπιου κατεστημένου πετυχαίνει άριστα το θάψιμο των ανατρεπτικών κοινωνικών προτάσεων αυτού του ρεύματος, που στην οργανωμένη αναρχική του εκφορά, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, χαρακτηρίζεται από έλλειψη εξωστρέφειας και συντονισμού, ενώ παράλληλα επιμένει στην προπαγάνδα της βίας, παρότι αυτή αποδεικνύεται εξαιρετικά αναποτελεσματική. Έτσι, ένας χείμαρρος ιστορικών εμπειριών και λυτρωτικών συμπερασμάτων, που θα μπορούσε να οδηγήσει στη φουρτουνιασμένη μα ευλογημένη θάλασσα της αυτονομίας, παραμένει βουβός και απρόσιτος για τον σύγχρονο homo oeconomicus. Ο μοναδικός ορθολογικός και βαθιά ανθρωπιστικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας, αντί να διαδοθεί στη λαϊκή μάζα και να μπολιάσει τη σκέψη της, φοράει κουκούλα και μεταμορφώνεται σε στείρο χουλιγκανισμό για τα μάτια των ανυποψίαστων του κόσμου αυτού. Το Πανεπιστήμιον της Βαρβαρότητας ενάντια στον μικρόψυχο κονφορμισμό και την τυφλή βία επιλέγει την άρνηση και τη δημιουργία, αρχέγονα συστατικά της εξέγερσης· ενάντια στην κουκούλωση αποκαλύπτει εμπειρίες και σκέψεις, οράματα και πρακτικές, που επιβάλλεται να γίνουν κτήμα της κοινωνίας, ώστε αυτή να ξυπνήσει επιτέλους από το λήθαργο, να αναλάβει τις ευθύνες της και να αναζητήσει διεξόδους· ενάντια σε στερεότυπα και προκαταλήψεις εκθέτει γυμνή την τραγικά παραποιημένη πραγματικότητα και οραματίζεται. Το Πανεπιστήμιον της Βαρβαρότητας ενάντια στον ύπνο του δικαίου τολμά τη νυκτεγερσία.