Για να είμαστε αιχμηροί και έτοιμοι για την κοινωνική επανάσταση που οραματιζόμαστε σαν αναρχικοί, πρέπει να αναλύουμε την εποχή μας και να μην προσκολλόμαστε δογματικά στο παρελθόν, όσο πλούσιο και αν είναι αυτό. Από την άλλη όμως, είμαστε υποχρεωμένοι, αν θέλουμε να είμαστε σοβαρή απειλή, να μελετάμε, να αξιοποιούμε και να χρησιμοποιούμε τα συμπεράσματα από τη δράση του κινήματος όποια εποχή και αν συνέβη αυτή. Και επιπλέον οφείλουμε να εμπλουτίζουμε τα συμπεράσματά μας με επίκαιρα βιώματα και να τα γειώνουμε στη σύγχρονη πραγματικότητα.
Μέσω αυτού του κειμένου επιθυμούμε να καταδείξουμε το αντεπαναστατικό αδιέξοδο της συστράτευσης επαναστατικών κομματιών με (δια)κρατικούς άξονες συμφερόντων και να προωθήσουμε μία αναρχική πολεμική στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, δηλαδή συνολικά στο κρατικο-καπιταλιστικό σύμπλεγμα.
Θα αναφερθούμε επιγραμματικά στο παράδειγμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και στις διαφωνίες που υπήρξαν εντός των επαναστατικών κινημάτων πάνω στο θέμα της συμμετοχής ή όχι στον πόλεμο. Τόσο το αναρχικό, όσο και το κομμουνιστικό κίνημα διχάστηκαν τότε.
Είναι αλήθεια πως ο καπιταλισμός δεν εξελίσσεται γραμμικά ούτε υπακούει σε νομοτέλειες καθώς είναι ένα δυναμικό σύστημα με άπειρες παραμέτρους που κανένας θεωρητικός δεν μπορεί να προβλέψει. Επομένως δε μπορούμε να χρησιμοποιούμε παλιά εργαλεία για να λύσουμε καινούρια προβλήματα. Όπως γράψαμε και στην αρχή του κειμένου, είναι ανάγκη να εμπλουτίζουμε και να εξελίσσουμε τα παλιά αναλυτικά εργαλεία ανάλογα με τις εμπειρίες και αναλύσεις του παρόντος.
Το απέραντο πεδίο μάχης της Συρίας μας δίνει τη δυνατότητα να ψηλαφίσουμε, έστω σε ένα πρωτόλειο επίπεδο, τις αλλαγές που έχουν συμβεί και συνεχίζουν να συμβαίνουν, όσον αφορά τις διακρατικές συγκρούσεις. Η σύγκρουση στη Συρία είναι ίσως η πρώτη σύγκρουση που έχει φανεί τόσο ξεκάθαρα η πολυπολικότητα του παγκόσμιου ανταγωνισμού. Όχι μόνο υπάρχει μια ιστορική επιχειρησιακή μερική συνεργασία ΗΠΑ-Ρωσίας, αλλά παρατηρούμε και τις εξίσου ιστορικές προσεγγίσεις της Τουρκίας (μέλους του ΝΑΤΟ) με τη Ρωσία και του σιιτικού Ιράν με το σουνιτικό Κατάρ. Λαμβάνοντας υπόψην αυτήν την πολυπολικότητα που εκφράζουν τα συγκρουόμενα καπιταλιστικά συμφέροντα, έχουμε όχι μόνο την ευκαιρία αλλά και το καθήκον ως αναρχικοί επαναστάτες να αναλύουμε τα γεγονότα προωθώντας τις αναρχικές θέσεις στον αντίποδα εξουσιαστικών λογικών.
Μία αναρχική κριτική στον “αντι-ιμπεριαλισμό” – Πρωτοβουλία φυλακισμένων αναρχικών
