Guillamòn’s in-depth study of the hugely important anarcho-syndicalist CNT militants who opposed their union’s collaboration with the Republican government during the Spanish Civil War.
The CNT from the victory of July 1936 to the necessary defeat of May 1937. First published in 2006, this book, focusing on Barcelona in 1936-1937, provides an account of the street battles and victory of July 1936, examines the defense and neighborhood committees that defeated the uprising in the city, and addresses the issue of the decision of the CNT-FAI superior committees to collaborate with counterrevolutionary parties and social groups to preserve anti-fascist unity at any price and how this decision culminated in May 1937 in the defeat of the revolution, with special emphasis on the emerging discontent among the anarchosyndicalist rank and file and the role of The Friends of Durruti Group in crystallizing opposition to official CNT policies.
- from_defence_cadres_to_popular_militias_augustin_guillamon
- Από τις ομάδες άμυνας στις λαϊκές πολιτοφυλακές
Οι Επαναστατικές Επιτροπές των γειτονιών της Βαρκελώνης, που είχαν προκύψει κατά τη διάρκεια των ημερών τις 19 με 20 Ιούλη του 1936, διήρκεσαν τουλάχιστον μέχρι τις 7 Ιουνίου του 1937, όταν οι επανεγκατεστημένες δυνάμεις δημόσιας τάξης της Ζενεραλιτάτ τις διέλυσαν και κατέλαβαν τα διάφορα γραφεία τους, καθώς και ορισμένα κεντρικά γραφεία των επιτροπών Άμυνας , όπως την επιτροπή άμυνας της γειτονιάς του Les Corts. Παρά το διάταγμα περί επιβολής τη διάλυσης όλων των ένοπλων ομάδων, οι περισσότερες από αυτές αντιστάθηκαν μέχρι το Σεπτέμβριο το 1937, όταν τα κτήρια που κατείχαν δεχόντουσαν το ένα μετά το άλλο επίθεση. Το τελευταίο κτήριο που καταλήφθηκε, το οποίο ήταν και το πιο σημαντικό και ισχυρό, ήταν η έδρα της Επιτροπής Άμυνας της Κεντρικής Βαρκελώνης, που βρισκόντουσαν στο Los Escolapios de San Antonio, το οποίο καταλήφθηκε ύστερα από την επίθεση τις 21 Σεπτεμβρίου 1937 από τους Σταλινικούς και τις δυνάμεις της δημόσιας τάξης, οι οποίες χρησιμοποίησαν, εκτός από τεθωρακισμένα οχήματα, ένα ολόκληρο οπλοστάσιο από πολυβόλα και χειροβομβίδες. Η αντίσταση του Los Escolapios, όμως, δεν κάμφθηκε από τη δύναμη των όπλων των αντιπάλων, αλλά λόγω των εντολών εκκένωσης που δέχθηκε από την περιφερειακή επιτροπή. Από τότε οι Επιτροπές Άμυνας συνέχισαν να υπάρχουν χρησιμοποιώντας την ονομασία “Τμήματα Συντονισμού και Πληροφοριών της CNT”, και ήταν αποκλειστικά αφιερωμένα στις παράνομες δραστηριότητες των πληροφοριών και ερευνών, επανερχόμενα έτσι στην προγενέστερη μορφή τους την οποία είχαν έως τις 19 Ιουλίου αλλά τώρα ( 1938 ) σε μια αναμφισβήτητα αντεπαναστατική κατάσταση .
O καπνός της Ισπανίας παραμένει αιωρούμενος, ακόμη και σήμερα, επάνω σε εκείνο που συνεχίζει να ονομάζεται »αναρχισμός», στο κεφάλι ακόμη και εκείνων που θα ήθελαν να αρνηθούν πως ότι συνέβη τότε έχει μια κάποια σχετικότητα και ενδιαφέρον στον κόσμο του σήμερα. Για κάποιους, τότε, υπήρξε το τέλος κάποιου πράγματος, ήταν η έξοδος από το κοινό σπίτι της αριστεράς. Δίχως να φτάνουμε να πούμε εκείνο που ο George Woodcock υποστήριξε για πολλά χρόνια, πως ο αναρχισμός πέθανε το 1939, πολλοί σκέφτηκαν πως τουλάχιστον ένα συγκεκριμένο είδος αναρχισμού το έκανε. Λιγότερο δραματικά, άλλοι προσπάθησαν να εξηγήσουν, στους εαυτούς τους και στους άλλους, τις συνθήκες και τις περιστάσεις μέσα στις οποίες CNT-FAI βρέθηκε, ψάχνοντας να εξετάσουν με προσοχή κάθε απόφαση που πάρθηκε από εκείνες τις οργανώσεις.
Άλλοι, ακόμη, παραμένουν με εμμονή κολλημένοι σε εκείνα τα γεγονότα: τι πήγε στραβά? Μπορούσαμε να δράσουμε διαφορετικά? Κάποιοι εξάντλησαν την ζωή τους ψάχνοντας απαντήσεις σε αυτό το είδος ερωτήσεων. Και ακόμη συνεχίζουν να το κάνουν. Σωστά ή λανθασμένα και να είναι, πολλοί είδαν σε εκείνη την ισπανική, σαν την μοναδική περίοδο χρονική κατά την οποίαν οι αναρχικοί κατάφεραν να πραγματοποιήσουν αλλαγές στην καθημερινή ζωή των πολλών ανθρώπων και αυτοί οι άνθρωποι – ακόμα πιο σημαντικό – υποστήριζαν αυτή την αλλαγή.