Κείμενα και αναλύσεις του Lucien van der Walt
Η ισπανική επανάσταση ξεκίνησε ως επακόλουθο ενός αποτυχημένου ισπανικού πραξικοπήματος από τον Στρατηγό Φράνκο στις 18 Ιουλίου του 1936. Το πραξικόπημα υποστηρίχθηκε από συντηρητικές μερίδες του μεγάλου κεφαλαίου και της Εκκλησίας, και απέτυχε στο μεγαλύτερο μέρος της Ισπανίας καθώς αντιμετώπισε την ένοπλη αντίσταση των εργαζόμενων και των αγροτών, που οργανώθηκαν κύρια από το μεγάλο αναρχοσυνδικαλιστικό σωματείο, της Εθνικής Ομοσπονδίας Εργασίας (CNT), “Μέσα σε ώρες από την επίθεση του Φράνκο οι αναρχικοί εργαζόμενοι και αγρότες απέκτησαν άμεσο έλεγχο πάνω στα χωράφια, τις πόλεις, τα εργοστάσια και τα δίκτυα κοινωνικών υπηρεσιών και μεταφορών”
Μόνο μια ριζοσπαστική αλλαγή –μια νέα Αφρική βασισμένη στην ελευθεριακή και σοσιαλιστική ανάπτυξη– μπορεί να σπάσει αυτό τον φαύλο κύκλο. Αυτό περιλαμβάνει τόσο τον αγώνα ενάντια στις αφρικανικές ελίτ, όσο και ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Και αυτό με τη σειρά του απαιτεί μια ρήξη με τις ιδέες του «τρίτου κόσμου», που αγνοούν τα ταξικά ζητήματα μέσα στην Αφρική και με τον εθνικισμό, που καλεί σε ενότητα όλους τους Αφρικανούς – μία άνευ ουσίας ενότητα μεταξύ των τοπικών καταπιεστών και των θυμάτων τους. Χωρίς ένα προοδευτικό αριστερό και αναρχικό σχέδιο, οι απογοητεύσεις και η δυστυχία των μαζών απλώς θα καλυφθεί από κενές ιδέες (η «δημοκρατία») ή αντιδραστικά κινήματα (όπως το Boko Haram) και συναισθήματα (ο ρατσισμός και το μίσος προς τους μετανάστες).
Πώς ο ιμπεριαλισμός και η μετααποικιακή άρχουσα τάξη καταλήστευσαν την Αφρική: Η ταξική πάλη και η αναρχοκομμουνιστική λύση
Κείμενο της Αφροαναρχικής κολεκτίβας Tokologo (Νότια Αφρική)
Αυτοκρατορικοί πόλεμοι, ιμπεριαλισμός και ηττημένοι: Μια κριτική στις συγκεκριμένες θεωρίες περί “εργατικής αριστοκρατίας”
Ο ιμπεριαλισμός, όπως εκφράζεται είτε από τις μεγάλες Δυτικές δυνάμεις είτε από ανερχόμενες δυνάμεις όπως η Κίνα ή η Ρωσία, είτε, ακόμα και από μικρές περιφερειακές δυνάμεις, όπως η Νότια Αφρική, δεν ωφελεί την πλειοψηφία των λαών τους. Επίσης, προφανώς, δεν είναι προς όφελος των συμφερόντων των απλών ανθρώπων που υπόκεινται στον ιμπεριαλισμό – αν και οι τοπικές άρχουσες τάξεις βρίσκουν συχνά τρόπους για να φιλοξενήσουν το σύστημα.
Αυτό σημαίνει ότι ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό δεν είναι μια μάχη μεταξύ ενωμένων εθνών ή περιφερειών, όπως ο «Βορράς» ή ο «Νότος», αλλά ένας αγώνας που πρέπει να καθοδηγείται από τις λαϊκές τάξεις, σε όλο τον κόσμο, κατά των αρχουσών ελίτ, σε όλο τον κόσμο.
Η παρισινή κομμούνα αποτέλεσε μια ριζοσπαστική δημοκρατία, ενώ το μπολσεβίκικο καθεστώς μια αστυνομοκρατούμενη δικτατορία. Μεγάλα τμήματα της τσαρικής ελίτ παρέμειναν στο μπολσεβίκικο καθεστώς, αλλά ο λαός δεχόταν την καταστολή συστηματικά: όπως είπε ο Τρότσκι: “Η εξουσία των δημοκρατικών Σοβιέτ αποδείχθηκε ακατάλληλη, ακόμα και αβάσταχτη, όταν η καθημερινή εργασία ήταν η εξυπηρέτηση αυτών των εν λόγω προνομιούχων ομάδων, των οποίων η ύπαρξη ήταν αναγκαία για την άμυνα, για τη βιομηχανία, για την τεχνική κατάρτιση και την επιστήμη”. Και μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, το καθεστώς συνέχισε ακριβώς την ίδια πολιτική πορεία που είχε ήδη οριστεί. Έτσι, η Αριστερή Αντιπολίτευση του Τρότσκι τάχθηκε υπέρ της εκβιομηχάνισης και της κολεκτιβοποίησης χρόνια πριν από τον Στάλιν, που αποτελεί έναν από τους λόγους για τον οποίο τα μέλη της λιποτάκτησαν μαζικά προς στο Στάλιν αργότερα. Εξουσιαστικά μέσα οδηγούν σε εξουσιαστικούς σκοπούς και αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο όταν οι σκοποί αυτοί καθεαυτοί είναι εξουσιαστικοί. Τελικώς, είναι αντιφατικό να υποστηρίζει κανείς ότι μπολσεβίκικη ιδεολογία ήταν απαραίτητη για να εξασφαλιστεί η επιτυχία της επανάστασης και ότι η ίδια ιδεολογία δεν είχε κανένα αντίκτυπο στην έκβαση της επανάστασης. Όπως ο Maurice Brinton κατέληγε στο κλασικό έργο του αυτής της περιόδου: “η μπολσεβίκικη ιδεολογία και πρακτική ήταν σημαντικές και μερικές φορές αποφασιστικοί παράγοντες της (επαναστατικής) εξίσωσης, σε κάθε κρίσιμο στάδιο αυτής της κρίσιμης περιόδου”.
Όταν γιορτάζουμε την Πρωτομαγιά σπάνιες φορές γνωρίζουμε ή καταλαβαίνουμε γιατί η μέρα αυτή είναι αργία στη Νότια Αφρική και σε πολλά μέρη του κόσμου. Οι Sian Byrne, Warren McGregor και Lucien van der Walt διηγούνται την ιστορία των δυναμικών αγώνων που βρίσκονται πίσω από την Πρωτομαγιά και των οργανώσεων που δημιούργησαν αλλά διατήρησαν τη σημασία της ζωντανή.
Αντιμέτωπο με τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, το πλατύ κίνημα της εργατικής τάξης αναγκάζεται να παγκοσμιοποιηθεί από τα κάτω. Ο διεθνισμός της εργατικής τάξης δεν είναι κάτι νέο. Πρέπει να διδαχθούμε από το παρελθόν.
Η Πρωτομαγιά ή Παγκόσμια Ημέρα των Εργατών ξεκίνησε ως μια παγκόσμια γενική απεργία για την ανάμνηση των πέντε αναρχικών και συνδικαλιστών οργανωτών που εκτελέστηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1887. Οδηγούμενος στο ικρίωμα, ο August Spies δήλωσε: «Αν πιστεύετε ότι με το να μας κρεμάσετε, μπορείτε να καταστείλετε το εργατικό κίνημα -το κίνημα από το οποίο τα εκατομμύρια των καταπιεσμένων, τα εκατομμύρια που μοχθούν και ζουν στην ένδεια και τη δυστυχία, τους μισθωτούς σκλάβους περιμένουν τη σωτηρία- εάν αυτή είναι η γνώμη σας, τότε κρεμάστε μας λοιπόν! Εδώ μπορείτε να σβήσετε ένα σπινθήρα, αλλά εκεί και εκεί, και πίσω σας και μπροστά σας, και παντού, οι φλόγες θα καίνε. Είναι μια κρυφή πυρκαγιά. Δεν μπορείτε να τη σβήσετε».
Alternatives from the Ground Up: Anarchism/Syndicalism and (Black) Working Class Self-Emancipation in Post-Apartheid South Africa
This commentary, an input at a Globalization School debate in Cape Town, engages current labour and Left debates on building alternatives, drawing on the experiences of the radical wing of the anti-apartheid movement in South Africa, and on anarchism and syndicalism. It argues for a strategy of bottom-up mobilization based on debate and pluralism, and building structures of counter-power and a revolutionary counter-culture that can prefigure and create a new social order. The aim is to foster a class-based movement against exploitation, domination, and oppression, including national oppression, that can win reforms through self-activity, unite a range of struggles against oppression, and develop the capacity and unity needed for deep social change. This should be outside parliament, the political party system and the state. The outcome, ultimately, would be the replacement of capitalism, the state, and social and economic inequality, by a universal human community based on self-management, the democratization of daily life, participatory economic planning, and libertarian socialism.
What ‘union’ means
What can a union be?
Breaking the ‘iron law’
Beyond the Symptoms
The Party is Over
Prefiguration and Transition
Beyond ‘servicing’ Members
Values and Rank-and-Files
But if we just define anarchism as being ‘against’ the state and against ‘imposed political authority’ like Marshall, and then use the notion of being ‘against’ the state in a very loose and vague way (and here, it obviously does not even entail wanting the abolition of the state, but just some changes in the state), then it is logical to include Guevara and Thatcher.
But if, by the same token, we can logically have a study of anarchism, like that of Marshall on anarchism, that is comfortable including neo-liberals and Marxist- Leninists as part of the story anarchism, then we have a logical problem.
Specifically, if we define anarchism loosely, as mere anti-statism, or maybe as a vague commitment to ‘freedom’ of ‘the individual’, then it becomes very difficult to consistently distinguish it from other ideologies – not least, from neo-liberalism and Marxism-Leninism. And if we cannot distinguish anarchism from neo-liberalism and Marxism-Leninism, then it is pretty difficult to demonstrate that such a current as anarchism even exists.
Στο παρόν κείμενο παρουσιάζεται μια ανάλυση του μαζικού αναρχισμού και συνδικαλισμού από θεωρητική και πρακτική πλευρά, ως απάντηση στις απόψεις του Daryl Glaser, που θέλουν τα εργατικά συμβούλια να μην πληρούν τις βασικές δημοκρατικές αρχές και να χρησιμοποιούνται μόνο ως ένα απλό εργαλείο κατά την διάρκεια των πρώιμων σταδίων μιας επανάστασης, τα οποία είναι πολύ πιθανό είτε να καταρρεύσουν είτε να οδηγήσουν σε ένα σταλινικού τύπου καθεστώς- ενώ αντιπροτείνει μια μορφή κοινοβουλευτισμού μέσω συμμετοχικών δομών. Αν και o Lucien Van Der Walt συμφωνεί με τον Glaser στην αναγκαιότητα ύπαρξης ενός “δημοκρατικού μίνιμουμ” που να εξασφαλίζει τον πλουραλισμό, τα ίσα δικαιώματα και τον ανοικτό διάλογο, καταδεικνύει πως τα προαναφερόμενα είναι εντελώς συμβατά με ένα σύστημα λήψης αποφάσεων που στηρίζεται στα από τα κάτω συμβούλια και την αυτοδιαχείριση, όπως αυτά υποδεικνύονται στην αναρχική και την συνδικαλιστική θεωρία και εφαρμόστηκαν στη Μαντζουρία, την Ισπανία και την Ουκρανία. Η συγκεκριμένη προσέγγιση επιτυγχάνει την μεγιστοποίηση της ατομικής ελευθερίας μέσω ισότιμων, δημοκρατικών και συμμετοχικών δομών, οι οποίες αναπτύσσονται ως μέσα και σκοποί της επανάστασης, αντιτιθέμενα στις πρακτικές του περιορισμού των ατομικών ελευθεριών για χάριν της επανάστασης που καταλήγουν να καταστρέψουν και τις δυο. Από την άλλη, η κοινοβουλευτική αντιπρόταση του Glaser δεν καταφέρνει να εξασφαλίσει κανένα “δημοκρατικό μίνιμουμ”, μιας και πρόκειται στην ουσία για έναν κρατικό μηχανισμό, που αποτελείται από ένα πλέγμα συγκεντρωτισμού και θεσμών και λειτουργεί ως ένα μέσο κυριαρχίας και εκμετάλλευσης από τους κρατικούς γραφειοκράτες και τους καπιταλιστές. Αντί για τη συμμετοχή στους κοινοβουλευτικούς μηχανισμούς, ο “μαζικός” αναρχισμός αντιπροτείνει την ταξική αυτονομία εκτός και εναντίον, των υπαρχόντων μηχανισμών, ως ένα μέσο για επίτευξη οικονομικών και πολιτικών αλλαγών, χτίζοντας ταυτόχρονα μια νέα κοινωνία, εντός και εναντίον της παλιάς, μέσω ενός προεικονιστικού εγχειρήματος της επαναστατικής αντεπίθεσης και αντικουλτούρας. Με τον όρο επανάσταση εδώ εννοείται η πλήρης επέκταση και εδραίωση της από τα κάτω δημοκρατίας, η οποία και θα δημιουργηθεί μέσω ενός ταξικού αγώνα για οικονομική και κοινωνική ισότητα, ο οποίος και απαιτεί την ήττα και την διάλυση της άρχουσας τάξης. Το παραπάνω είναι στην ουσία το αποτέλεσμα της μαζικής και ελεύθερης αποδοχής της αναρχίας και μιας ευρείας πλουραλιστικής συμβουλιακής δημοκρατίας, καθώς και ενός συστήματος αυτοδιαχείρισης.
“Οι αναρχικοί έχουν χαρακτηριστεί ως “ουτοπικοί” ή θεωρούνται καταλύτες του χάους και της βίας, όπως στις διαμαρτυρίες του Σιάτλ το 1999, κατά του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Ωστόσο, ο αναρχισμός έχει έναν εποικοδομητικό πυρήνα και μια σημαντική ιστορία ως μαζικό κίνημα – συμπεριλαμβανομένης και της συνδικαλιστικής (μέσα από εργατικά σωματεία) του μορφής. Απορρίπτει τον αυταρχισμό και τον ολοκληρωτισμό που συχνά συνδέεται με τα Μαρξιστικά καθεστώτα και επιδιώκει να παρουσιάσει μια ρεαλιστική εναλλακτική λύση στον κλασσικό Μαρξισμό, τη σοσιαλδημοκρατία και την τρέχουσα νεοφιλελεύθερη ηγεμονική τάξη πραγμάτων. Απορρίπτει τόσο τις εκδοχές του Μαρξισμού που έχουν δικαιολογήσει τη μαζική καταστολή, όσο και τις πιο επιφυλακτικές εκδοχές, όπως αυτή του Desai στο βιβλίο του “Η εκδίκηση του Μαρξ”, που ισχυρίζεται ότι ένα παρατεταμένο καπιταλιστικό στάδιο – με όλες τις φρίκες – παραμένει ζωτικής σημασίας πριν επιχειρηθεί ο σοσιαλισμός. Απορρίπτει τις ιδέες ότι η εκμετάλλευση και η καταπίεση είναι “ιστορικές αναγκαιότητες” για την ιστορική πρόοδο.
Η ιστορία του αναρχισμού και του συνδικαλισμού δείχνει ότι ισχύει το εντελώς αντίθετο. Ένα από τα βασικά θέματα που επισημάνθηκαν από τα πρόσφατα έργα αυτής της παράδοσης είναι ότι η κατασκευή ενός μαζικού αναρχικού και συνδικαλιστικού κινήματος βασιζόμενου στις αναρχικές αξίες της αντι-εξουσίας (authority), της ισότητας, της συλλογικής και ατομικής ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας – και είναι κάτι για τα οποία η απλοϊκή εργατική τάξη και οι φτωχοί άνθρωποι είναι απόλυτα ικανοί.”
Η «κρατική λύση περιλαμβάνει τη δημιουργία ξεχωριστών…. κρατών», αποδείχθηκε «εξ ολοκλήρου καταστρεπτική για τις μεγάλες μάζες των ανθρώπων» επειδή δεν κατάργησε την ταξική κυριαρχία, αλλά απλώς άλλαξε την εθνικότητα της άρχουσας τάξης. Αντίθετα, το κρατικό σύστημα είναι που πρέπει να καταργηθεί και να αντικατασταθεί με έναν συνασπισμό των δομών του εργασιακού χώρου και των κοινοτικών δομών «από κάτω προς τα πάνω…. σύμφωνα με τις αρχές της ελεύθερης ομοσπονδίας».
Αυτές οι ιδέες εφαρμόστηκαν στην ανατολική Ευρώπη από τη δεκαετία του 1870 και μετά, καθώς οι αναρχικοί διαδραμάτισαν ενεργό ρόλο στις εξεγέρσεις του 1873 στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη ενάντια στον αυστρο-ουγγρικό ιμπεριαλισμό. Αναρχικοί συμμετείχαν, επίσης, ενεργά στο «Εθνικό Επαναστατικό Κίνημα» στη Μακεδονία ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Τουλάχιστον 60 από αυτούς έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα αυτό, ιδιαίτερα στη μεγάλη επανάσταση του 1903.
Αυτή η παράδοση αναρχικού αντι-ιμπεριαλισμού συνεχίστηκε 15 χρόνια αργότερα στην Ουκρανία καθώς το μαχνοβίτικο κίνημα οργάνωσε μια τιτάνια αγροτική επανάσταση με την οποία, όχι μόνο συνθλίφτηκε η γερμανική κατοχή της Ουκρανίας και αποκρούστηκαν οι εισβολείς κόκκινοι και λευκοί στρατοί έως το 1921, αλλά έγινε ανακατανομή της γης, συγκροτήθηκαν δομές εργατικής και αγροτικής αυτοδιεύθυνσης σε αρκετές περιοχές, ενώ δημιουργήθηκε και ο Επαναστατικό; Εξεγερτικός Στρατός κάτω από εργατοαγροτικό έλεγχο.
Αντίθετα από την πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση, η Κίνα έχει κατορθώσει να δημιουργήσει μια επιτυχή μετάβαση από το καθεστώς ενός κλειστού κρατικού καπιταλισμού (στη μαοϊκή εποχή) προς ένα εξαγωγικό νεοφιλελεύθερο πρότυπο. Με τη γρήγορη οικονομική ανάπτυξη και τα φτηνά της αγαθά – διαδικασία που επιτηρείται από το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας (CCP) – ενδεχομένως η χώρα να υποσκελίσει τις ΗΠΑ και να καταστεί η μεγαλύτερη κατασκευαστική δύναμη στον κόσμο μέχρι το 2010.
Αυτή η καπιταλιστική έκρηξη δημιουργήθηκε με τη βάναυση καταστολή σε βάρος της εργατικής τάξης και της αγροτιάς. Οι απεργίες στην Κίνα είναι παράνομες, οι διαφωνούντες δολοφονούνται, ενώ το 20% των κορυφαίων οικογενειών κερδίζει το 42% του συνολικού κρατικού εισοδήματος και το 20% των φτωχότερων ακριβώς το 6%.
Η Κίνα είναι μια χώρα όπου ο επίσημος μηνιαίος βασικός μισθός ανέρχεται σε 63 δολάρια ΗΠΑ (οι αντίστοιχοι μισθοί στην ύπαιθρο και τις πόλεις του Βιετνάμ ανέρχονται σε 45 και σε 55 δολάρια ΗΠΑ αντίστοιχα, κάτι που οι Βιετναμέζοι εργαζόμενοι κέρδισαν πέρυσι με την κήρυξη παράτολμων απεργιών ενάντια στους κομμουνιστές προϊσταμένους τους). Η Κίνα έχει πιθανώς τις χειρότερες συνθήκες εργασίας στα μεταλλεία στον κόσμο (το επίσημο πρακτορείο ειδήσεων Xhinhua ανέφερε 5.986 θανάτους στα διάφορα ανθρακωρυχεία μόνο για το 2005, με αποτέλεσμα οι ανθρακωρύχοι, σε μερικές περιπτώσεις, να οπλιστούν με δυναμίτη και να επιτεθούν στα αφεντικά τους).
Λοιπόν, πώς προτείνουν αυτοί οι αναρχικοί να αλλάξει η κοινωνία; Δεν συμφωνούν πάντα πάνω στη στρατηγική – αυτό είναι ένα ζήτημα με το οποίο θα καταπιαστούμε σε επόμενα κεφάλαια. Συνεπώς, η στρατηγική δεν μπορεί να αποτελεί χαρακτηριστικό βάσει του οποίου ορίζεται ο αναρχισμός. Αυτό που ήταν πάντοτε κοινό στους αναρχικούς ήταν ένα πλαίσιο αρχών, το οποίο σχηματίζουν στρατηγικές και τακτικές: η ταξική πάλη, ο διεθνισμός, ο αυτοκαθορισμός, ο αντικρατισμός και η αντίθεση προς την εξουσία.
Με την εργατική τάξη, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τις τρομοκρατικές επιθέσεις
Η πολιτική θα πρέπει να προσεγγιστεί με έναν απλό κανόνα: αποτελεί μια δράση που βοηθά ή βλάπτει τον αγώνα της εργατικής τάξης και των φτωχών για την πλήρη ελευθερία;
Οι στρατηγικές επιλογές καθορίζονται από το ηθικό ή την ηθική. Πιο συγκεκριμένα: μια ηθική με επίκεντρο τον αντι-αυταρχισμό, την αντίθεση στην κυριαρχία, τον αντι-καπιταλισμό, τον αντι-κρατισμό, καθορίζει ποια στρατηγική είναι αποδεκτή. Δεν είναι τα μέσα που δικαιολογούν τους σκοπούς, αλλά οι σκοποι που θέλουμε και που διαμορφώνουν τα μέσα.
Το καπιταλιστικό έθνος-κράτος δεν είναι το θύμα της καπιταλιστικής οργάνωσης, όπως λένε μερικοί – συνήθως κινούμενοι από μια εθνικιστική, κρατικο-καπιταλιστική ή ρεφορμιστική άποψη – όταν υποστηρίζουν ότι η ανάπτυξη των μεγάλων εταιριών και των τεράστιων πολυμερών θεσμών όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ) οδηγεί στην απώλεια της «κυριαρχίας» εκ μέρους ενός, υποτίθεται αθώου, έθνους-κράτους, το οποίο «εξαναγκάζεται» να προσαρμοστεί στη «νέα πραγματικότητα» της «παγκοσμιοποίησης».
Αυτού του είδους τα επιχειρήματα έχουν μερικές σοβαρές πολιτικές επιπτώσεις. Εκτρέπουν την προσοχή από το ρόλο του έθνους-κράτους στην εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης αναδιοργάνωσης. Επίσης, τείνουν να δείξουν ότι το έθνος-κράτος – «το δικό μας έθνος-κράτος – είναι ένα αθώο θύμα με το οποίο «πρέπει να συμμαχήσουμε και να το υπερασπίσουμε από την «εξωτερική» παγκοσμιοποίηση».
Αντίθετα, οι αναρχικοί αναγνωρίζουν ότι το έθνος-κράτος είναι από τους κύριους κατασκευαστές της παγκοσμιοποίησης και, συγκεκριμένα, της καπιταλιστικής πλευρά της παγκοσμιοποίησης. Το Δ.Ν.Τ., η Παγκόσμια Τράπεζα και ο Π.Ο.Ε. είναι οργανισμοί που αποτελούνται από έθνη-κράτη ως μέλη, όπως είναι και ο Ο.Η.Ε. Είναι το έθνος-κράτος που έχει θέσει σε εφαρμογή τις νεοφιλελεύθερες επιθέσεις εναντίον της εργατικής τάξης σε όλο τον κόσμο. Είναι το έθνος-κράτος που έχει επιτρέψει τις γιγάντιες πολυεθνικές να λειτουργούν σε παγκόσμια κλίμακα, με την απογύμνωση των κλειστών εθνικών οικονομιών την περίοδο 1945-1973, με τη χαρακτηριστική σκέψη ότι «ό,τι είναι καλό για τη Φορντ είναι και για την Αμερική».
Είναι η νεοφιλελεύθερη αναδιοργάνωση που εφαρμόστηκε και ενισχύθηκε από το έθνος-κράτος το οποίο έχει καταστήσει δυνατό για την διεθνή αγορά εργασίας, τις διεθνείς κινήσεις του κεφαλαίου και τις πολυεθνικές αλυσίδες παραγωγής, να αναδυθούν στην κλίμακα στην οποία βρίσκονται σήμερα. (Συμπεριλαμβάνω εδώ και αρκετές χώρες του Τρίτου Κόσμου, μαζί και τη δική «μου», τη Νότια Αφρική. Είμαστε μάρτυρες του γεγονότος ότι η νοτιοαφρικανική καπιταλιστική κυβέρνηση έχει μειώσει τους δασμούς γρηγορότερα απ’ ό,τι απαιτεί ο Π.Ο.Ε. Όταν ο Π.Ο.Ε. ζήτησε από τη Ν. Αφρική να ανοίξει την υφαντουργία της σε 12 χρόνια, οι κυβερνήτες μας προθυμοποιήθηκαν να το κάνουν σε 8 χρόνια! Έτσι, η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση δεν είναι κάτι απλώς που «μάς» επιβάλλεται από το παγκόσμιο σύστημα, τον ιμπεριαλισμό κ.λπ., αν και αυτό παίζει ένα ρόλο. Το έθνος-κράτος είναι μέρος του όλου προβλήματος. Ο ένας είναι χειρότερος από τον άλλον σ’ αυτή τη σχέση.
This is a book about the history of anarchism. It is a history of nearly 120 years of unbroken workers struggle. It is a history of sacrifice and bravery by ordinary people fighting for a world without bosses and oppression.
Anarchism – also known as libertarian socialism, syndicalism, or free communism – was not born in the mind of an intellectual or a philosopher. Instead it was born in the struggles of the working and poor people for a world free of oppression and exploitation.
The Praxis of National Liberation and Social Revolution”, Foreword by Benedict Anderson, των Steven Hirsch and Lucien Van Der Walt
Στο βιβλίο αυτό επιχειρείται μια πρώτη ιστορική όσο και θεωρητική ανίχνευση και προσέγγιση των αναρχικών και συνδικαλιστικών ιδεών σε μια σειρά χώρες και περιοχές του πλανήτη οι οποίες τελούσαν υπό αποικιακή κατοχή και εξουσία στο διάστημα μεταξύ των τελευταίων δεκαετιών του 19ου με σχεδόν των μέσων του 20ού αιώνα. Είναι ένα έργο που εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Leiden το 2010, ως ακαδημαϊκή εργασία, και στο οποίο οι συγγραφείς των διαφορετικών κειμένων από το οποίο αποτελείται, επιχειρούν, κατά τη γνώμη μου, επιτυχώς σε όλες τις περιπτώσεις, να συνδέσουν την ανάπτυξη των αναρχικών, αναρχοσυνδικαλιστικών και επαναστατικών συνδικαλιστικών ιδεών και πρακτικών με το ζήτημα της εθνικής απελευθέρωσης, της αποτίναξης των αποικιοκρατικών και εξουσιαστικών θεσμών και εξουσιών και τη συγκρότηση τοπικών κοινωνιών που να βασίζονται όσο το δυνατόν στις ελευθεριακές ιδέες και πρακτικές.