Πίσω στο 2012, σε μια εκδήλωση για την ”άνοδο του φασισμού” και την έκπληξη αρκετών γύρω από αυτό το φαινόμενο, είχε ειπωθεί ανάμεσα στα άλλα πως η αριστερά δεν πρέπει να αφήσει το έθνος στους φασίστες και τους ακροδεξιούς. Και πως το έθνος είναι άλλο ένα σημείο πάλης όπου οι αριστεροί πρέπει να παρέμβουν και να του προσδώσουν διαφορετικό, φιλολαϊκό, νόημα.
Το παραπάνω είναι ενδεικτικό μιας γενικότερης πολιτικής αντίληψης που επικρατεί σε κομμάτια της αριστεράς, ενσωματωμένα πλήρως εδώ και πολλές δεκαετίες στο Κράτος με διάφορους τρόπους. Μια πατριωτική, εθνικιστική αντίληψη που εκπορεύεται (και) μέσα από την ιστορική πρόσδεσή της στους αστικούς θεσμούς. Πως αλλιώς θα αντιλαμβανόταν το έθνος ως κάτι που είναι προς διεκδίκηση από τους φασίστες και τους ακροδεξιούς.
Και αν τότε, αυτή η θέση, αποκρούστηκε από τοποθετήσεις που την αποδόμησαν, σήμερα έρχεται να εισβάλει στην ‘’κεντρική πολιτική ατζέντα’’ και να δικαιωθεί πανηγυρικά.
Η αριστερά που εγκόλπωνε τέτοιες θέσεις είναι πλέον η εξουσία του τόπου και το έθνος απέκτησε την πλατιά αριστερή του νομιμοποίηση.
Περίληψη: η «διαπραγμάτευση» και η «αξιολόγηση» του ελλ. κράτους με και από τους εταίρους του δεν θα τελειώσουν ποτέ, ενώ θα αποτελούν τον τελικό ανανεούμενο σκοπό της σύγχρονης πολιτικής μορφής κατά τη διαδικασία της δημοκρατικής μεσολάβησης. Ο λόγος είναι οτι το χρέος και οι μεταρρυθμίσεις αποτελούν συστατικά κρισιακά χαρακτηριστικά της σύγχρονης ταξικής ισορροπίας της σχέσης εκμετάλλευσης και εξουσίας μεταξύ του κεφαλαίου και της εργασίας. Το χρέος δεν θα τελειώσει ποτέ όσο υπάρχει καπιταλισμός ενώ η ανάγκη για …μεταρρυθμισεις θα είναι αιώνια λόγω της εσωτερικά αντιφατικής και ανταγωνιστικής σχέσης μεταξύ του κεφαλαίου και της εργασίας. Προσοχή, όχι μεταξύ των κρατών αλλά μεταξύ των αφεντικών και του προλεταριάτου. Η διακρατική σύγκρουση καθορίζεται εγγενώς από την ταξική ισορροπία, αυτό σημαίνει πως ο διακρατικός ανταγωνισμός έπεται της μορφής της ταξικής σχέσης καθότι το κράτος ως οντολογία είναι η έκφραση των αστικών, ταξικών σχέσεων εκμετάλλευσης και εξουσίας. Άρα, όχι Γερμανία εναντίον Ελλάδας, αλλά Κεφάλαιο εναντίον Εργασίας ως βάση ανάλυσης και ανάπτυξης της σύγχρονης καπιταλιστικής διαλεκτικής.
Η αλλαγή και η συνειδητοποίηση της αλλαγής της κοινωνίας προχωράει με πόνο. Αν το ιδεολογικό ασυνείδητο συγκροτείται ως μια ορισμένη δομή, λίγο-πολύ σταθερή, τότε η ριζοσπαστική μεταλλαγή της κοινωνικής δομής, ειδικά σε περιόδους ιστορικής συμπύκνωσης -όπως στις ”οικονομικές κρίσεις”, δεν μπορεί να συμβαδίσει με αυτό που οι άνθρωποι έχουν ως δεδομένη λειτουργία του κόσμου. Η κοινωνική συνθήκη, η ατομική πρόσληψη του κόσμου, ο ψυχικός κόσμος και οι επιθυμίες των ανθρώπων συγκρούονται ανελέητα. Η κοινωνικό-οικονομική ανάλυση, τότε, δεν μπορεί να εξηγήσει τα ”κοινωνική φαινόμενα” κυρίως επειδή, ορισμένοι τομείς τους, φαίνεται να μην υπακούν στην κατεστημένη οικονομική και πολιτική λογική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το αποτέλεσμα των αμερικάνικων εκλογών. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Όλη η ιστορία του φασισμού, για παράδειγμα, είναι αδύνατον να εξηγηθεί με κατεστημένους κοινωνικό πολιτικούς όρους. Ακόμα και με μαρξικά εργαλεία κριτικής της πολιτικής οικονομίας.
Το πρόβλημα με την κωδικοποίηση της κοινωνικής ζωής στο ‘’κοινωνικά προβλήματα’’ [ή σε όποια αντίστοιχη φράση, δεν έχει σημασία] είναι πως η τελευταία αποκρύπτει την πραγματική ‘’φύση’’ αυτών των ζητημάτων. Τα μετατρέπει, κατ’ αρχάς, σε αντικείμενο διαχείρισης. Τέτοιο, που να ταιριάζει στη δομή κόμμα και ό,τι αυτό διεκδικεί για τον εαυτό του. Τα ‘’κοινωνικά προβλήματα’’ είναι το φίλτρο της πολιτικής εξουσίας στις κοινωνικέςταξικές αντιθέσεις, αντιφάσεις και συγκρούσεις, προκειμένου να τις γδύσει από την ουσία τους, να τις μετατρέψει σε (ένα ορισμένο) επίπεδο αφαίρεσης έτσι ώστε να διεκδικήσει την ιδιοκτησία, κατοχή και νομή των λύσεων τους! Μέσα από αυτό το φίλτρο των ‘’κοινωνικών προβλημάτων’’ η ταξική διαίρεση, η οργάνωση και εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, δηλαδή η εκμετάλλευση της πλειοψηφίας των… πολιτών της κοινωνίας, του προλεταριάτου, προς όφελος των τάξεων των αφεντικών και του κράτους αποκρύπτεται, αποσιωπάται.