Μπροσούρα της φεμινιστικής ομάδας Μπεφλόνα με τίτλο “Έμφυλες διαστάσεις της αντιμεταναστευτικής πολιτικής και του κινήματος αλληλεγγύης: μια εμπειρία από τη συμμετοχή μας στους αγώνες γύρω από το κέντρο κράτησης Ελληνικού την περίοδο 2015 – 2017 .
Η παρακάτω μπροσούρα αποτελεί μια πρώτη συλλογική επεξεργασία της εμπειρίας μας μέσα από τη συμμετοχή μας στο κίνημα αλληλεγγύης στις έγκλειστες του κέντρου κράτησης του Ελληνικού́μεταξύ Οκτωβρίου 2015 – Ιανουαρίου 2017. Το κείμενο γράφτηκε τους πρώτους μήνες του 2018 από το σύνολο της συνέλευσής μας εκείνη την περίοδο και παρουσιάστηκε στα πλαίσια ενός κλειστού́ πολιτικού́καφενείου – εκδήλωσης στην κατάληψη pms στο Πολυτεχνείο στις 17 Μαΐου 2018. Πρόθεσή μας ήταν να μετά από μια ανταλλαγή εμπειριών και σκεπτικών μέσα από το καφενείο με κόσμο με τον οποίο είχαμε σχέσεις και πολιτικές συνεργασίες να ολοκληρώσουμε τη συγγραφή και να εκδώσουμε/παρουσιάσουμε την μπροσούρα σε ένα ευρύτερο κοινό. Δυστυχώς οι συγκυρίες δεν μας το επέτρεψαν, καθώς λόγω της μετανάστευσης αρκετών από εμάς αναγκαστήκαμε να παύσουμε τις εργασίες μας και να αφήσουμε αυτή τη δουλειά στη μέση.
Σχεδόν δυο χρόνια μετά αποφασίσαμε να δημοσιοποιήσουμε την μπροσούρα, παρότι δεν υφίσταται η ενσώματη και συστηματική πολιτική διαδικασία που μπορεί να συζητήσει με τους συλλογικούς πολιτικούς όρους που απαιτούνται για να την ολοκληρώσει. Όμως θεωρήσαμε πως είναι σημαντικό να κατατεθεί αυτή η δουλειά ακόμα και αν δεν είναι στην τελική της μορφή για τους εξής λόγους:
Αρχικά πρόκειται για μια πολιτική συγκυρία που φέρνει στο προσκήνιο με πολύ οξυμένο τρόπο τους μεταναστευτικούς αγώνες και την αντιμεταναστευτική πολιτική καταστολής τους, το ζήτημα του εγκλεισμού στις φυλακές και τα κέντρα κράτησης, το ζήτημα της έμπρακτης αλληλεγγύης και των υλικών αναγκών αλλά και τις έμφυλες διαστάσεις που μπορεί να έχουν διάφορα μέτρα ελέγχου του πληθυσμού (βλέπε καραντίνα και ενδοοικογενειακή βία). Ως εκ τούτου είναι μια συγκυρία που θα θέσει με ακόμα πιο έντονο τρόπο την ανάγκη πολιτικών απαντήσεων και αντιστάσεων, την οικοδόμηση σχέσεων με μετανάστ(ρι)ες, την άρθρωση διάφορων μορφών αλληλεγγύης όπως η υλική στήριξη και άλλων ζητημάτων με τα οποία καταπιάνεται η μπροσούρα.
Ειδικά σε μια τέτοια συγκυρία αλλά και γενικότερα, θεωρούμε κομβική την διάχυση της εμπειρίας αγώνων και τη διατήρηση της κινηματικής μνήμης, που μπορεί να λειτουργήσει ενάντια στη λήθη τόσο κάποιων χρήσιμων πρακτικών και εργαλείων όσο και πολιτικών ορίων και λαθών που έχουμε συναντήσει στο παρελθόν. Η πολιτική επεξεργασία των τελευταίων πιστεύουμε ότι αποτελεί εξίσου σημαντική παρακαταθήκη, καθώς και το έδαφος για συντροφική κριτική. Τέλος, στη διάρκεια των τριών χρόνων λειτουργίας μας προσπαθούσαμε στο βαθμό του δυνατού να διαρρήξουμε διάφορους διαχωρισμούς που έχουμε συναντήσει στην πολιτική μας πορεία· μεταξύ πολιτικού/πρακτικού, θεωρίας/ δράσης, αγώνα/κριτικής, συναισθήματος/λογικής, πολιτικής με βάση το βίωμα/ την κοινωνική θέση/την πολιτική συνείδηση, ευθύνης/προνoμίων σε σχέση με τη δέσμευση και τη συμμετοχικότητα στις διαδικασίες, πολιτικής αποτελεσματικότητας/φροντίδας των σχέσεων και αποφυγής των εσωτερικών ιεραρχιών, επιτακτικότατας της πραγματικότητας/σεβασμού των εσωτερικών ρυθμών της συνέλευσης. Η μπροσούρα αυτή αποτελεί αποτύπωση αυτής της προσπάθειας συνεχούς ανατροφοδότησης μεταξύ πεδίων που συχνά εμφανίζονται ή αντιμε- τωπίζονται ως διαχωρισμένα. Με όλα τα σφάλματα και τις δυσκολίες, είμαστε αρκετά χαρούμενα που όλα τα άτομα, παρά τις διαφορετικές ταξικές, πολιτισμικές, εκπαιδευτικές καταβολές συμμετείχαμε στη συγγραφή και μπορούμε το καθένα ξεχωριστά να υποστηρίξουμε αυτό που συλλογικά καταθέτουμε. Για εμάς αυτό ήταν ένα στοίχημα και θεωρούμε πως το πετύχαμε σε μεγάλο βαθμό. Κλείνουμε αυτόν τον κύκλο έχοντας μάθει και ξεμάθει (με την καλή έννοια) πάρα πολλά μέσα από αυτήν την διαδικασία, το οποίο αποτυπώνεται τόσο στις μεταξύ μας σχέσεις όσο και στους τρόπους με τους οποίους συμμετέχουμε σε συλλογικότητες και αγώνες αλλά και δρούμε στην καθημερινή μας ζωή.
Ελπίζουμε να συναντηθούμε ξανά στους αγώνες και στο δρόμο.
Αθήνα, Φεβρουάριος 2021
“Είναι γεγονός πως οι εκδικητικές μεταγωγές είναι μια συνήθης πρακτική των κρατικών μηχανισμών απέναντι σε αγώνες κρατουμένων, ωστόσο στην περίπτωση των μεταναστ(ρι)ών η μεταφορά του συνόλου των κρατουμένων και η πλήρης αναδιάρθρωση της χωρικής τους κατανομής αποκαλύπτει και μια πιο δομική διάσταση που καθιστά αυτήν την τακτική πιο πρόσφορη. Οι μετανάστ(ρι)ες υπόκεινται σε μια λογική διαχείρισης πληθυσμών και όχι σε μια εξατομικευμένη αντιμετώπιση. Ως μετανάστ(ρι)ες αναπαρίστανται ως «μετακινούμενοι πληθυσμοί» που έτσι κι αλλιώς δεν έχουν «τόπο» και άρα δεν έχουν και δικαίωμα σε σταθερό τόπο, ακόμα και αν αυτό είναι ένα κέντρο κράτησης με καλύτερες συνθήκες από ένα άλλο, ένα καμπ στο οποίο έχει φίλους και συγγενείς, ένα διαμέρισμα στο οποίο έχει μείνει ήδη 6 μήνες και δε θέλει να φύγει ή μια κατάληψη δίπλα από την οποία έχει ξεκινήσει να πηγαίνει σχολείο και να χτίζει μια κανονικότητα. Παράλληλα η συχνή απουσία ισχυρών ριζωμάτων και δικτύων σχέσεων λόγω της πρόσφατης έλευσης τους σε μια χώρα, η απουσία νομικής στήριξης και συνεπώς νομικών κωλυμάτων που θα μπορούσαν να προβάλλουν κάνει τέτοιες πρακτικές να έχουν μικρότερο πολιτικό κόστος από ότι αν αφορούσε ντόπιο πληθυσμό. Αυτή η δυνατότητα απεδαφικοποίησης των μεταναστ(ρι)ών από σημεία όπου αρθρώνονται αγώνες και βίαιης επανεδαφικοποίησης τους σε σημεία που είναι δυσκολότερη η συγκρότησή τους δυσχεραίνει το έργο των συνελεύσεων και ατόμων που στέκονται αλληλέγγυα. Ταυτόχρονα καθιστά ακόμα πιο αναγκαία τη σύνδεση των τοπικών αγώνων με ευρύτερα πολιτικά προτάγματα ενάντια στην αντιμεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους. Ακριβώς επειδή το κράτος έχει τη δυνατότητα να κλείνει στρατόπεδα συγκέντρωσης και να ανοίγει άλλα, να μεταφέρει έναν μεταναστευτικό πληθυσμό από ένα σημείο σε ένα άλλο χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό κόστος, είναι σημαντικό όταν μιλάμε ενάντια στα κέντρα κράτησης να μιλάμε ταυτόχρονα και υπέρ των μεταναστ(ρι)ών. Αυτή η θετικότητα δε θα πρέπει να αφορά μόνο την «ελευθερία» να μετακινούνται αλλά και την ελευθερία να ριζώνουν στα ίδια σπίτια, στις ίδιες γειτονιές και στις ίδιες δουλειές με τ@ ντόπι@. Με τους φασίστες να οικειοποιούνται συνθήματα ενάντια στα κέντρα κράτησης είναι σημαντικό να τονίζουμε ξανά και ξανά ότι δε θέλουμε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης γιατί θέλουμε να είμαστε μαζί, στις πολυεθνικές γειτονιές, στα σχολεία, στη δουλειά. Το βάθεμα των σχέσεων στο κοινωνικό πεδίο εκτός των τειχών είναι πέρα από όλα τα υπόλοιπα και προϋπόθεση για τη συγκρότηση ακόμα πιο σθεναρών αντιστάσεων εντός των τειχών”.”