“Η ολική άρνηση στράτευσης δεν είναι για εμάς ούτε το μέσο, ούτε και ο σκοπός. Είναι μία στάση ζωής που συνενώνει και τα δύο για την εμβάθυνση της σύγκρουσης με την εξουσία και την αναδόμηση σχέσεων αλληλεγγύης μακριά από πλαστούς διαχωρισμούς και ταξικές, εθνικές, έμφυλες και φυλετικές ιεραρχήσεις. Μακριά από τα δίπολα των ηρώων και των δειλών, των πρωτοπόρων και των ακολουθητών, του πολέμου και της ειρήνης, των ρεαλιστών και των ονειροπόλων.”
- Όταν η «κρίση» συνάντησε την καταστολή: η ολική άρνηση στράτευσης, οι κοινωνικές αντιστάσεις και τα νέα μοντέλα οικονομικής καταστολής
Η οικονομική καταστολή δεν είναι μια αφαιρετική συμφορά, αλλά μια κρατική στρατηγική πίσω από την οποία βρίσκονται τα υποκείμενα υλοποίησής της. Είναι η στιγμή που οι φορείς και εντολείς της κρατικής εξουσίας συνεργάζονται μεταξύ τους για να πλήξουν και να καταστείλουν τους «από κάτω» αυτού του κόσμου και αυτούς/ές που αμφισβητούν την εξουσία. Είναι η στιγμή που οι αστυνομικές, στρατιωτικές και δικαστικές αρχές θα συνεργαστούν με τα δημοτολόγια, τις Δ.Ο.Υ. και τις τράπεζες. Από τους στρατολόγους που αποστέλλουν στους εφοριακούς σημειώματα για την επιβολή προστίμων σε ανυπότακτους μέχρι τους δικαστές που τους εξαναγκάζουν σε εξαγορά των συσσωρευμένων ποινών τους. Από τη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων που εντοπίζει τους οφειλέτες των οικονομικών προστίμων και δίνει εντολές εκτέλεσής τους με δεσμεύσεις και κατασχέσεις των τραπεζικών τους λογαριασμών μέχρι τη Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων που διαχειρίζεται τα στίγματα των ζωών εκατομμύρια ανθρώπων και με το πάτημα ενός κουμπιού στέλνει εντολή στην εκάστοτε τράπεζα να δεσμεύσει λογαριασμούς και ενίοτε να κατάσχει μισθούς, επιδόματα και επιστροφές φόρων. Από τους διευθυντές των εφοριών που υπογράφουν και επιδίδουν φακέλους ενημέρωσης και διευθέτησης του χρέους των οφειλετών μέχρι τον μπάτσο της γειτονιάς που θα συλλάβει τον οφειλέτη. Από τα δικαστικά τμήματα των εφοριών μέχρι τα διοικητικά δικαστήρια που νομιμοποιούν τα πρόστιμα.
KEIMENO_OLIKI_OIKONOMIKI_KATASTOLI
- Περί εθνών και εθνικισμών
Το έθνος δεν είναι απλά μία φαντασιακή κοινότητα. Είναι μία φαντασιακή κοινότητα που δημιουργήθηκε από το σύγχρονο κράτος και τον καπιταλισμό, δίχως τα οποία θα παρέμενε μία αμελητέα, ασήμαντη και πολύσημη έννοια. Είναι μία πολιτική θρησκεία που εγγυάται τη συνοχή και τη διαιώνιση μίας κοινωνίας διαχωρισμένης με βάση την τάξη, το φύλο, τη φυλή, τη θρησκεία κ.ο.κ. Το ότι δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του νεωτερισμού δεν σημαίνει ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να δημιουργηθεί υπό άλλες συνθήκες. Σε αντίθεση όμως με τις θαυμάσιες αντιστροφές των απανταχού εθνικοφρόνων, αυτό σημαίνει επίσης ότι το έθνος ιστορικά δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά σε οποιαδήποτε άλλη παρελθοντική συνθήκη. 2. Τα συστατικά των εθνών μπορεί να ποικίλλουν αλλά δεν διαφέρουν ως προς τους κοινωνικούς διαχωρισμούς που επιβάλλουν, έχοντας μια βαθιά αλλεργία στον κοινωνικό/ταξικό ανταγωνισμό και την ιστορική αλήθεια που αυτός συγκροτεί. Ένα έθνος μπορεί να κατασκευάζει και να κατασκευάζεται από μία «γλώσσα», μία «επικράτεια», έναν «πολιτισμό», μία «ιστορία» (ή έναν «οικονομικό τρόπο οργάνωσης» κατά τα κομμουνιστικά δόγματα) κ.ο.κ. αλλά ποτέ από μία κοινωνική ομάδα που καταπιέζεται ή μία τάξη υπό εκμετάλλευση. Η ύπαρξή του δεν ήρθε για να σβήσει τις προϋπάρχουσες και ιστορικές σχέσεις καταπίεσης και εκμετάλλευσης αλλά για να τις επαναορίσει, να τις εκσυγχρονίσει, να τις ανατροφοδοτήσει και να τις επαναθεσμίσει. Ό,τι καταπιεστικό και εξουσιαστικό προηγήθηκε (πατριαρχία, θρησκεία, πολιτική εξουσία, στρατός κ.ά.) ανανεώθηκε και επανατοποθετήθηκε εντός του έθνους βρίσκοντας νέες οδούς, μορφές και περιεχόμενα κοινωνικής αγωγιμότητας και νομιμοποιήσης. Γι αυτό και η εθνική συνείδηση όχι μόνο δεν νοείται δίχως τις έμφυλες καταπιέσεις, την ταξική διάρθρωση και κάθε άλλο κοινωνικό διαχωρισμό, αλλά στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει δίχως αυτές. Το έθνος δεν δημιουργήθηκε σε έναν δοκιμαστικό σωλήνα πειραμάτων πολυπληθών κοινοτήτων. Η φενάκη της – επιλεκτικής- αδελφοσύνης μεταξύ διάφορων πληθυσμών ανά την γη, ήταν άλλο ένα εργαλείο της εξουσίας για την διαιώνιση της κυριαρχίας μέσα σε ένα περιβάλλον κοινωνικού/πολιτικού/οικονομικού μετασχηματισμού, στο πέρασμα δηλαδή από τη φεουδαρχία και την θρησκευτική εξουσία στον καπιταλισμό και την κοσμική εξουσία. Εφόσον οι εξουσιαστικές σχέσεις αποτελούν το πεδίο συγκρότησης ενός έθνους, τότε οποιαδήποτε συλλογικοποίηση των «από κάτω» χωρίς τους καταπιεστές τους αντιτίθεται στην εθνική συγκρότηση. Πόσο μάλλον, όταν οποιαδήποτε τέτοια συλλογικοποίηση συνειδητοποιηθεί, χειραφετηθεί και εναντιωθεί σε κάθε εξουσία. Μόνο όταν οι «από κάτω» γίνουν σε επαρκή βαθμό φορείς νέων εξουσιαστικών και ιεραρχικών σχέσεων, μόνο όταν τελικά αυτό-ακυρωθούν ως τέτοιοι, μπορούν να στραφούν προς μία εθνική ιδιότητα.
- Μιλιταρισμός και αντιμιλιταρισμός στο Ισραήλ
Μια συζήτηση με ένα σύντροφο της συλλογικότητας ”αναρχικοί ενάντια στο τείχος” και ένα κείμενο της αρνήτριας στράτευσης Sahar Vardi.
” Στο Ισραήλ, το να βλέπεις στρατιώτες παντού, γίνεται τελικά μέρος της ζωής σου. Αν πας στο σούπερ μάρκετ, σίγουρα θα πέσεις πάνω σε κάποιο φαντάρο, αν πας στο νοσοκομείο θα δεις στρατιωτικούς, οπουδηποτε και να πας στο Ισραήλ πάντα βλέπεις στρατιώτες. Και το κυριότερο, τους βλέπεις με τα όπλα τους. Και έτσι ο στρατός γίνεται κάτι το οικείο. Εδώ, για παράδειγμα, αν κάποιος έβγαινε για βόλτα στη Ρόμπλας (σ.τ.μ από τους κεντρικότερους και πιο πολυσύχναστους δρόμους στη Βαρκελώνη) με ένα αυτόματο Μ16 να κρέμεται στον ώμο του, ο κόσμος θα αναφωνούσε “Μα τι στο διάολο συμβαίνει”.
- Πόλεις επί χάρτου
Η Οργάνωση του Βορειοατλαντικού Συμφώνου, το ΝΑΤΟ, αποτελεί έναν κορυφαίο -προφανώς όχι το μόνο- στρατιωτικοπολιτικό μηχανισμό. Η στρατιωτική/πολιτική ισχύς του όπως και το ενδιαφέρον του για την εσωτερική καταστολή και εποπτεία είναι αδιαμφισβήτητα. Από τη μια η διατήρηση της ισχύος των κρατών-μελών του και των συνεργατών τους στα κατεκτημένα εδάφη (βλ. Ιράκ, Αφγανιστάν) και από την άλλη ο έλεγχος των ταξικών και κοινωνικών συγκρούσεων στο εσωτερικό των κρατών-μελών της συμμαχίας.
- Τα έθνη δεν είναι χορτοφάγα…
Κείμενο της Πρωτοβουλίας για την ολική άρνηση στράτευσης που μοιράστηκε στις 17/12/2018 σε εκατοντάδες αντίτυπα, έξω από το Ινστιτούτο Γκαίτε στην οδό Ομήρου στο κέντρο της Αθήνας, οπου πραγματοποιήθηκε αντιεθνική παρέμβαση αλληλεγγύης στους ολικούς αρνητές στράτευσης, επ’ αφορμής της προγραμματισμένης εκδήλωσης του κυβερνητικού πλυντηρίου «Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς» με τίτλο «Διεθνισμός ή Εθνικισμός» – «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα»
Η παρέμβαση πραγματοποιήθηκε ενάντια σε μία ακόμη προσπάθεια ξεπλύματος της βαρβαρότητας του έθνους, του κράτους και του στρατού από τους εκπροσώπους του διεθνισμού, σε μια εποχή που οι ολικοί αρνητές στράτευσης διώκονται ασταμάτητα από τους διεθνιστές της αριστερής διακυβέρνησης (με τον ίδιο ζήλο που επέδειξαν οι «εθνικιστές» προκάτοχοί τους) για την έμπρακτη και κοινωνικά ορατή εναντίωσή τους στις εθνικές αυταπάτες, τον μιλιταρισμό και τον κόσμο της εξουσίας.
- Casus rebelli: άτακτη περιοδική έκδοση
Μία πραγματικότητα, όταν ξεκινάς να μιλάς για τον αντιμιλιταρισμό ο συνομιλητής σου να γειώνει την κουβέντα στην ανάγκη ύπαρξης του στρατού. Μία ακόμη πραγματικότητα, όταν ξεκινάς να μιλάς για την πολιτική επιλογή της άρνησης υπηρέτησης της στρατιωτικής θητείας, ο συνομιλητής γειώνει την κουβέντα σε μεμψιμοιρία για τις διώξεις και την οικονομική καταστολή. Υπάρχει ένα βασικό θέμα, όμως, για εμάς σε όλα τα παραπάνω. Όταν μιλάμε για αντιμιλιταρισμό δεν βλέπουμε μόνο χακί στολές, στρατόπεδα, εξοπλισμούς και διακρατικούς ανταγωνισμούς. Βλέπουμε και την έξοδο του μιλιταρισμού από τα στρατόπεδα και την παρουσία του στα σχολεία, στους δρόμους, στους εργασιακούς χώρους, στα μέσα ενημέρωσης. Βλέπουμε και τις μοριακές πράξεις και σκέψεις της καθημερινότητας που είναι διαποτισμένες από αυτόν. Και πάνω εκεί προσπαθούμε να βάζουμε ζητήματα, να μοιράζόμαστε σκέψεις, να είμαστε σε μία διαρκή κίνηση εναντίωσης. Ίσως δεν είναι ιδιαίτερα αντιληπτό, ίσως να φταίμε και εμείς σε αυτό. Ας το ξεκαθαρίσουμε. Η επιλογή της ολικής άρνησης στράτευσης που κάναμε κάποιοι από εμάς σε κάποια στιγμή της ζωής μας, σαν μία αναπόφευκτη συνάντηση με τις ηλικιακές νόρμες της ελληνικής κοινωνίας, δεν είναι το σημείο όπου ξεκινάμε και τελειώνουμε. Δεν μας απασχολεί μόνο η στρατιωτική θητεία και η άρνησή της, αλλά το κοινωνικό περιβάλλον σα σύνολο μέσα στο οποίο ζούμε. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι το στρατόπεδο είναι κάτι το διαχωρισμένο από την κοινωνία; Ποια μπορεί να ισχυριστεί ότι τα κρατικά συμφέροντα και οι ιδεολογίες που τα συνοδεύουν θα επέπλεαν έξω από το κυρίαρχο πλαίσιο προγονοπληξίας και κατακερματισμού; Ποιοι μπορούν να ισχυριστούν ότι όλα τα παραπάνω αφορούν κάποιους άντρες που πρέπει-να πάνε-στο-στρατό και όχι και κάποιες γυναίκες που ζουν σε αυτό τον τόπο; Η ποινική μεταχείριση και η οικονομική καταστολή των ολικών αρνητών στράτευσης είναι η συνεπής στάση ενός ισχυρού στρατιωτικού και δικαστικού μηχανισμού απέναντι σε δηλωμένους πολιτικούς τους αντιπάλους. Η ανάδειξη και η πράξη απέναντι στις καθημερινές απολήξεις αυτών των μηχανισμών, τον διάχυτο μιλιταρισμό, είναι η συνεπής στάση των δηλωμένων πολιτικών αντιπάλων τους, πέρα από τη μόνιμη εναντίωσή τους στο κράτος και τον καπιταλισμό.. Και αυτό το δρόμο, μέσα από την Πρωτοβουλία, τραβάμε εδώ και 4 χρόνια περίπου. Έχουμε να πούμε πολλά γιατί συμβαίνουν πολλά τριγύρω μας. Και για να το πετύχουμε αυτό σκεφθήκαμε να στραφούμε σε ακόμα ένα μέσο που μας έχει δώσει η αντιεξουσιαστική κινηματική εμπειρία μας, αυτό μίας περιοδικής έκδοσης. Με μία βεντάλια θεμάτων, που θα άπτονται των όσων είπαμε παραπάνω. Αυτή η περιοδική έκδοση θα συνοδεύεται και από κάποια τακτικά θεματικά καφενεία που θα οργανώνει η συλλογικότητά μας σε αυτοοργανωμένους χώρους. Καλά τα (τυπωμένα) λόγια, αλλά η δια ζώσης επαφή είναι καλύτερη. Μαζί με τα λόγια της.
Τεύχος 1: No 1
Τεύχος 2: Νο2
- Τα εθνικά ιδεώδη, οι νέοι ολοκληρωτισμοί, ο στρατός φρουρός τους και οι αρνήσεις μας απέναντί τους
“Οι εξουσίες όταν δεν παίζουν με τις λέξεις πειραματίζονται στο πραγματικό πεδίο της ζωής, στο να κάνουν «κομψές» τις αιματοβαμμένες τους στρατηγικές. Στην παραπάνω περίπτωση, η νέα αυτή τακτική του ισραηλινού στρατού να ανοίγει δρόμο μέσα από τους τοίχους των σπιτιών και να δίνει εκεί την μάχη με τους αντιστεκόμενους, εμφανίστηκε ως μια «ανθρωπιστική» πολεμική στρατηγική, εναλλακτική μιας ολοκληρωτικά ισοπεδωτικής εισβολής που εφάρμοσε λίγους μήνες νωρίτερα στην παλαιστινιακή πόλη Τζενίν, αφήνοντας πίσω του πραγματικά μια πόλη σε ερείπια. Εμφανίστηκε ως μια πρόοδος που συνέδεε την πολεμική αποτελεσματικότητα με τον ρέοντα φτηνό ανθρωπισμό, το συγκαλυμμένο μακελειό με τα ιδεολογήματα της ασφάλειας. Αν η Τζενίν έγινε ένας ορατός σωρός ερειπίων, στην Ναμπλούς, τα κουφάρια των σπιτιών, έμειναν όρθια για να κρύβουν τα εσωτερικά τους ερείπια…
Η ανάδυση των εθνικισμών, του «διαφορικού» ρατσισμού (στη βάση της πολιτισμικής ανωτερότητας) και η πατριαρχική μισογύνικη-ομοφοβική αντίδραση σε ολόκληρο τον πλανήτη και όχι μόνο στις πρωτοκοσμικές εστίες, αποτυπώνονται με σαφήνεια τόσο στο θεσμικό όσο και στο κοινωνικό πεδίο. Κάπως έτσι στήνεται η «παγκοσμιοποίηση του ολοκληρωτισμού»…
Στη ζαχαρένια Ευρώπη της «δημοκρατίας και των δικαιωμάτων», αυτό που λειτουργεί ως προωθητικό μέσο-ιδεολογικό εργαλείο αυτής της διαδικασίας, είναι το μεταναστευτικό ζήτημα, που έχει αποκτήσει πολλές κεντρικές και πολύτιμες σημασίες:
Πρώτον, η διαχείριση των μεταναστ(ρι)ών ως περιττών και η δαιμονοποίησή τους γίνεται ένα βασικό εργαλείο επανασυσπείρωσης μεγάλων ευρωπαϊκών κοινωνικών κομματιών -δυσαρεστημένων από την παρατεταμένη κρίση του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος- γύρω από τις «ευρωπαϊκές και εθνικές αξίες» και τον «ευρωπαϊκό πολιτισμό» που ακολουθείται από τον επιλεκτικά επιθετικό φόβο της «επιμειξίας». Τέτοιου είδους ενότητες εξάλλου (στη βάση του έθνους, της καταγωγής κτλ) αποτελούν παραδοσιακά και τον σταθεροποιητικό παράγοντα στη «χημεία» της καπιταλιστικής συσσώρευσης, ειδικά σε περιόδους που αυτή εμφανίζει αρρυθμίες.
Δεύτερον, η διάχυση ολοκληρωτικών λόγων ακολουθείται τόσο από μια ποιοτική ανανέωση στο κοινωνικό και ιδεολογικό πεδίο της έννοιας και των «συμβολαίων» του έθνους, της φυλής, των έμφυλων διαφορών, της λευκότητας κτλ. όσο και από μια ποσοτική μεγέθυνση των συντηρητικών κοινωνικών αντανακλαστικών και πρακτικών (που αφορούν στο φύλο, την καταγωγή, την ταξική θέση κτλ), για τη βιοπολιτική διαχείριση της «αντικανονικότητας»(το ποιες ζωές δηλαδή «αξίζει να βιωθούν» και ποιες όχι)…”
Συλλογικό κείμενο των 3 διωκόμενων ολικών αρνητών στράτευσης εν όψει των στρατοδικείων 6 & 18 Φεβρουαρίου 2019: koino-3-oas
- Η αβάσταχτη μεταδοτικότητα των στρατιωτικών δογμάτων
Η COVID-19 μπορεί να είναι μία ιογενής ασθένεια όπως και άλλες της «κατηγορίας» της. Ή, όπως κάποιες άλλες, μπορεί να μετεξελιχθεί χειρότερα από τις συνηθισμένες που εμφανίζονται σταθερά και επαναλαμβανόμενα τις τελευταίες δεκαετίες υπό τη μορφή επιδημιών ή πανδημιών. Σε κάθε όμως περίπτωση, η πραγματικότητα γύρω από την προέλευση και τις ιδιότητές της συσκοτίζεται από μία ρητορική φόβου που συγκαλύπτει μία «επικίνδυνη» αλήθεια, όχι για την «ανθρωπότητα» άλλα για τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό που εξαπλώνεται παγκόσμια με ραγδαίους ρυθμούς. Αν και οι ιοί είναι αδιαχώριστο τμήμα της λεγόμενης οργανικής ζωής, με όλες τις θετικές και αρνητικές συνέπειες που επιφέρουν στους οργανισμούς στους οποίους αναπαράγονται, ο ιός SARS-CoV-2 ως τέτοιος, όπως και η μεταδοτικότητά του, δεν οφείλεται τόσο σε κάποια αυτονομημένη «γραμμική εξελικτικότητα» ούτε και σε μία άτυχη στιγμή, αλλά περισσότερο στις καταστροφικές συνθήκες που διαμορφώνει ο καπιταλισμός: βιομηχανική παραγωγή, λεηλασία της γης, μαζική εκμετάλλευση και θανάτωση μη ανθρώπινων ζώων από τη μία, στοίβαγμα εκατομμυρίων ανθρώπων σε αποπνικτικές τσιμεντουπόλεις ή παραγκουπόλεις από την άλλη (σήμερα υπολογίζεται ότι περίπου 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως ζουν σε πόλεις άνω του ενός εκατομμυρίου κατοίκων). Προτού όμως προλάβει καν να εκδηλωθεί, ο όρος «COVID-19» κατοχυρώθηκε ως ένας σταθμός όχι μόνο στη γενεαλογία των «μεγάλων κρίσεων» αλλά και στην τέχνη της σύγχρονης διακυβέρνησης.
Οι αντιδράσεις των απανταχού «Αυτών Μεγαλειοτήτων» αυτού του κόσμου συγχρωτίστηκαν και συντονίστηκαν με τέτοια αμεσότητα και τόσο εφάμιλλη αναγνώριση και ενεργοποίηση, που σπάνια παρατηρείται απέναντι σε οποιονδήποτε άλλο (υπαρκτό ή λιγότερο υπαρκτό) κίνδυνο. Ειδικότερα, αν λάβουμε υπόψη ότι και στους δύο παγκόσμιους πολέμους πολλές περιοχές του πλανήτη ούτε έλαβαν ούτε έριξαν έστω μία τουφεκιά ή παρέμειναν «ουδέτερες», ενώ ο «δοξασμένος» διακρατικός συντονισμός των Συμμαχικών Δυνάμεων απέναντι στον κάθε άλλο παρά «αόρατο» Ναζιστικό Άξονα πήρε δύο ολόκληρα χρόνια για να σχηματιστεί ως τέτοιος, μετά το ξέσπασμα του πολέμου τον Σεπτέμβρη του 1939 (με τις ΗΠΑ να κηρύττουν από πλευράς τους τον πόλεμο μόλις στα τέλη του 1941). Σε κάθε πλευρά του πλανήτη πολιτικές ηγεσίες, στρατοί και αστυνομικές δυνάμεις, ΜΜΕ και θεσμοί της διαμεσολάβησης, επιστημονικοί κλάδοι με βασικότερο στις μέρες μας τον ιατρικό, ολόκληροι βιομηχανικοί και τεχνολογικοί τομείς εκφράζονται με διαφορετικούς τρόπους πάνω στην ίδια γλώσσα: καθολικός συναγερμός με επίκεντρο το αστικό τοπίο και τις μεγαλουπόλεις, πολεμικά διαγγέλματα ενάντια σε έναν «αόρατο» εχθρό που απειλεί αδιακρίτως ζωές, στρατιωτικοποιημένα μέτρα κρατικής «προστασίας» υπό το πρίσμα μιας «κατάστασης έκτακτης ανάγκης». Πολλές προσπάθειες γίνονται προκειμένου να εξηγηθεί αυτή η πρωτόγνωρη συνθήκη με επίκεντρο μία ίωση. Τα πράγματα όμως γίνονται πολύ πιο ξεκάθαρα όταν η κατάσταση εξηγηθεί με όλους τους παράγοντες που τη διαμορφώνουν στο επίκεντρο.
Και αν αυτό που διαμορφώνει ένας ιός ως «βιολογικές ενδεχομενικότητες» είναι εδώ και αιώνες αρκετά γνωστό (με όλες τις επιταχύνσεις, τις μεταλλάξεις και τις επιπλοκές που αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο από τις καπιταλιστικές σχέσεις που λεηλατούν γη, θάλασσες και κάθε τι ζωντανό), αυτό που συνεχίζει σκοπίμως να παραμένει θολό στη δημόσια συζήτηση είναι οι κυριαρχικές επιλογές των τελευταίων δεκαετιών για τον έλεγχο, την επιτήρηση και την καταστολή των υποτελών τάξεων. Οι διεργασίες και οι κατευθύνσεις που χαράσσουν και ανακοινώνουν ανοιχτά με κάθε επισημότητα τα πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά επιτελεία, είναι πολύ πιο κατατοπιστικές από οποιοδήποτε σενάριο συνωμοσιολογικού τύπου ή επιστημονικής φαντασίας.
Η-αβάσταχτη-μεταδοτικότητα-των-στρατιωτικών-δογμάτων_Απρίλης_2020-1
- Μικρή συμβολή ενάντια στον θεσμό της παρέλασης
Ο ελληνικός στρατός από καταβολής του δημιουργήθηκε για να προστατεύει τα συμφέροντα της αστικής τάξης από κάθε πραγματικό ή κατασκευασμένο εχθρό, είτε εσωτερικό είτε εξωτερικό. Ο ρόλος του στην κρίση δεν πρόκειται να αλλάξει. Ως καπιταλιστικό και κρατικό όπλο θα ανασύρεται από τη φαρέτρα ανάλογα με τις εκάστοτε επιδιώξεις. Η συμμετοχή του ελληνικού στρατού στις πρόσφατες πολεμικές επεμβάσεις των δυτικών κρατών στη Λιβύη προς χάρην των γεωπολιτικών τους σχεδιασμών (την ίδια στιγμή που το «έθνος» περνάει δύσκολες εποχές στο εσωτερικό) κάνουν πρόδηλη την πολυεπίπεδη λειτουργία και ενεργητικότητα του μηχανισμού. Συγχρόνως, πρόκειται για το βασικότερο εργαλείο όχι μόνο των πολεμικών επιχειρήσεων ανά τον κόσμο (πάντοτε στις υπηρεσίες των καπιταλιστικών και κρατικών ορέξεων) αλλά και εσωτερικής καταστολής, διαχείρισης πολιτικών/πολιτειακών κρίσεων, απεργοσπαστικής δύναμης, κοινωνικού εκφοβισμού και τρομοκρατίας. Η ιδεολογική του βάση, ως αναμφισβήτητη ενσάρκωση του έθνους και ουδέτερο εργαλείο «όλων των ελλήνων», είναι αυτή που του παρέχει και την εκάστοτε κοινωνική αποδοχή.
Οι παρελάσεις -μεταξύ άλλων- αποτελούν μία σημαντική αιχμή της ιδεολογικής αναπαραγωγής του μηχανισμού του στρατού και όσων αυτός πρεσβεύει. Στις εθνικές επετείους, οι μιλιταριστικές αξίες και πρακτικές βγαίνουν από τα στρατόπεδα και διαχέονται σε ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό. Από τα κέντρα των πόλεων και τις γειτονιές μέχρι και τα χωριά, στρατιώτες και μαθητές -με τους τελευταίους να υποχρεώνονται με ανυποχώρητη εμμονή σε συμμετοχή στην εθνική φιέστα- εκπαιδεύονται, στοιχίζονται και βηματίζουν με περίσσεια «ελληνική περηφάνια» σε μια τελετή που αναδεικνύει την πιο στομφώδη εκδοχή της ιεραρχίας και την πλήρη υποταγή σε κάτι “ανώτερο” (χειροπιαστό ή φαντασιακό), ακόμα και όταν αυτό είναι ό,τι πιο δολοφονικό έχει επιδείξει η ανθρώπινη ιστορία. Μία τελετή που υμνεί τον σεβασμό στην άρχουσα τάξη και την κρατική δομή, παράγει εθνοτικούς διαχωρισμούς και εν τέλει το μίσος για τον Άλλο, πριμοδοτεί την σιωπή, την παθητικότητα, την ανάθεση των ζωών μας σε άλλα χέρια. Μία τελετή όπου διασταυρώνονται σε συμβολικό επίπεδο δύο διακριτές κατά τα άλλα μεταξύ τους έννοιες: αυτή του φαντάρου και αυτή του πολίτη (που αμφότερες μηχανοποιούν με τον τρόπο τους την ανθρώπινη ύπαρξη). Μία τομή που ανέκαθεν αποτελούσε διακαή πόθο για κάθε εξουσία.