“Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε το 1973, κι έχει την υπογραφή μιας από τις μαχητικές αυτόνομες φεμινίστριες της εποχής. Το αναδημοσιεύουμε μεταφρασμένο για περισσότερο του ενός λόγους. Σαν ιστορικό ντοκουμέντο, επειδή μπορεί να έχει ακόμα αξία η αναλυτική προσέγγιση που επιχειρεί, ή σα μέτρο της σημερινής θεωρητικής φτώχειας…”
Όλες εμείς μέσα στο φεμινιστικό κίνημα που σκίσαμε το πέπλο αυτού του διεθνούς καπιταλιστικού καταμερισμού εργασίας για να δείξουμε την ταξική θέση των γυναικών και των παιδιών, θέση που κρυβόταν από το κοινωνικό τους καθεστώς, μάθαμε πολλά από το κίνημα των μαύρων, και δεν μάθαμε τόσο από τα γραπτά αυτού του κινήματος. Ένα μαζικό κίνημα διδάσκει λιγότερα με τις λέξεις και περισσότερο με την εξουσία που ασκεί, όταν ξεκαθαρίζοντας τα μυαλά απ’ τα σκουπίδια, λέει τι είναι.
Ενώ λοιπόν το γυναικείο κίνημα φαινόταν να είναι ‘των γυναικών’ και οι νεανικές
εξεγέρσεις ‘των νέων’, δηλαδή χωρίς σχέση με την τάξη… το Μαύρο κίνημα στις ΗΠΑ (και παντού αλλού) ξεκίνησε επίσης υιοθετώντας αυτό που φαινόταν να είναι απλά μια θέση κάστας, σε αντίθεση με τον ρατσισμό των λευκών αρσενικών κοινωνικών ομάδων. Οι διανοούμενοι του Χάρλεμ και ο Μάλκομ Χ, αυτός ο μεγάλος επαναστάτης, ήταν φυλετιστές, τόσο οι μεν όσο και ο δε έβαζαν το χρώμα πάνω από την τάξη τον καιρό που η λευκή αριστερά έψαχνε συνδυασμούς «μαύρης και λευκής ενότητας και αγώνα» ή έλεγε ότι «οι νέγροι και οι εργάτες πρέπει να ενωθούν». Η μαύρη εργατική τάξη κατάφερε μέσα από τον φυλετισμό της να ξαναορίσει την έννοια της τάξης: γιατί Μαύροι και Εργάτες ήταν λέξεις συνώνυμες (καμία άλλη κοινωνική ομάδα δεν ήταν τόσο συνώνυμη του Εργάτες εκτός ίσως από το Γυναίκες), και γιατί οι απαιτήσεις των μαύρων και οι μορφές των αγώνων τους υπήρξαν οι πλέον σαφείς ταξικοί αγώνες της εργατικής τάξης.
Δε συνέβη καθόλου αυτό που λέγεται, ότι το μαύρο κίνημα «ήταν εκτός των ταξικών αγώνων». Ήταν ταξικό κίνημα αλλά χρειάστηκε κάποιος καιρός για να το συνειδητοποιήσουμε. Γιατί;
Ένας λόγος είναι ότι φορούσαμε τα γυαλιά της λευκής αρσενικής αριστεράς, είτε το καταλαβαίναμε είτε όχι. Σύμφωνα με αυτήν την αριστερά, αν ο αγώνας δεν διεξάγεται στο εργοστάσιο δεν είναι ταξικός. Το σημαντικότερο τύφλωμα είναι ότι αυτή η αριστερά μας διαβεβαίωνε πως τα υποστηρίζει αυτά στο όνομα του Μαρξ.
