Στις 2ο Ιούλη 1901, γεννήθηκε στη Λευκορωσία η αναρχική επαναστάτρια και συγγραφέας Ida Mett. (γεννημένη Ida Gilman, 20 Ιουλίου 1901 στο Smarhoń, αυτοκρατορική Ρωσία – 27 Ιουνίου 1973 στο Παρίσι, Γαλλία)
Συμμετείχε στη ρωσική επανάσταση και υπήρξε μέλος της ομάδας «Dielo Truda» από το 1925 ως το 1928. Ήταν μόλις 16 ετών όταν η επανάσταση του Φλεβάρη του 1917 σάρωσε τη Ρωσία. Η επανάσταση του Φλεβάρη ήταν σε μεγάλο βαθμό αυθόρμητη, γι αυτό και τα οργανωμένα πολιτικά κόμματα συμπεριλαμβανομένων και των Μπολσεβίκων, δεν την περίμεναν. Η προσωρινή κυβέρνηση του Αλεξάντερ Κερένσκι (1881-1970), ενός «δεξιού εσέρου», πήρε την καταστροφική απόφαση να προσπαθήσει να συνεχίσει τον πόλεμο κατά της Γερμανίας, με αποτέλεσμα να ανατραπεί από τους Μπολσεβίκους στην «Οκτωβριανή Επανάσταση» του 1917.
Η Ida Mett έγινε αναρχική όταν μετακόμισε στη Μόσχα για να σπουδάσει Ιατρική, μια εποχή που οι Μπολσεβίκοι είχαν ήδη αρχίσει την επιχείρηση καταστολής του αναρχικού κινήματος. Η ίδια συνελήφθη το 1924, αλλά κατάφερε να δραπετεύσει, παίρνοντας τελικά το δρόμο προς το Παρίσι. Εκεί συνεργάστηκε με άλλους Ρώσους αναρχικούς εξόριστους, συμπεριλαμβανομένων των Nestor Makhno και Piotr Archinov. Υποστήριξε το ισπανικό αναρχικό κίνημα και κατάφερε να επιβιώσει του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου. Κυκλοφόρησε το 1948 σε βιβλίο τις απόψεις της για την εξέγερση της Κρονστάνδης του 1921, ενάντια στην αναδυόμενη δικτατορία των μπολσεβίκων. Απεβίωσε στο Παρίσι στις 27 Ιούνη 1973.
Περάσανε παραπάνω από εικοσιπέντε χρόνια από τότε που ξέσπασε η εξέγερση της Κρονστάνδης και τόσο αίμα χύθηκε στον κόσμο, τόσο μεγάλα και σημαντικά γεγονότα απασχόλησαν τα πνεύματα, που φαίνεται παράξενο το ενδιαφέρον που δείχνουμε πάντα για το δράμα που παίχτηκε πάνω στους πάγους της Βαλτικής.
Γιατί σήμερα, ύστερα από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, μπροστά σε μια Ρωσσία που έχει γίνει μια ιμπεριαλιστική δύναμη απογυμνωμένη από κάθε σοσιαλιστικό περιεχόμενο, διάφορα στρώματα της κοινής γνώμης ενδιαφέρονται πάλι με πάθος για την Κρονστάνδη;
Το ζήτημα είναι συνταρακτικό. Από τότε η Ρωσσία απέκτησε αυτήν την έφεση κυριαρχίας; Την είχε ήδη όταν ήταν ο Λένιν; Ή είναι χαρακτηριστικό της σταλινικής φάσης του μπολσεβικισμού; Και κάθε φορά που ζητάμε να προσδιορίσουμε την αφετηρία αυτού του νέου προσανατολισμού της Ρωσσίας, θυμόμαστε με το δίκηο μας την Κρονστάνδη. Η εξέγερση των ναυτών του 1921 βρίσκεται πραγματικά πάνω στα σύνορα των δυο εποχών. Αφ’ ενός μ’ αυτήν τελειώνει η αυθόρμητη, η λαϊκή φάση, η φάση της ελπίδας της επανάστασης και αφ’ ετέρου αρχίσει να διαγράφεται ό,τι έγινε κατόπι, ό,τι επιβλήθηκε. […] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)
Περιεχόμενα
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Η ΚΟΜΜΟΥΝΑ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ
Ο ΣΤΟΛΟΣ ΣΤΟ ΡΩΣΣΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
ΠΡΟΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
ΔΥΝΑΜΩΜΑ ΤΩΝ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΚΑΙ ΑΘΛΙΟΤΗΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΚΟΜΜΟΥΝΑ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ
ΚΡΟΣΤΑΝΔΗ
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΝΑΣΚΙΡΤΗΜΑ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤ
- Χωρικοί στη Ρωσική Επανάσταση
Στα αποσπάσματα αυτά από το βιβλίο της Ida Mett “Οι Ρώσοι Χωρικοί στην Επανάσταση”, η συγγραφέας παρέχει κάποια ιστορικά στοιχεία σε ό,τι αφορά τη ρωσική αγροτιά, κατά την παραμονή και την αρχή της Ρωσικής Επανάστασης του 1917. Υπήρξε μια έκρηξη του αγροτικού συνεταιριστικού κινήματος καθώς μεγάλο μέρος των Ρώσων αγροτών εγκατέλειψε τον στρατό, γυρίζοντας την πλάτη στον πόλεμο της Ρωσίας κατά της Γερμανίας και επέστρεψε στο σπίτι του. Το πολιτικό κόμμα που απολάμβανε τη μεγαλύτερη υποστήριξη εκ μέρους των αγροτών και χωρικών ήταν το Σοσιαλιστικό Επαναστατικό Κόμμα (SRS – ή αριστεροί εσέροι), αλλά ήταν διαιρεμένο σε δεξιές και αριστερές φράξιες και σύντομα άφησε την επαναστατική πρωτοβουλία να περάσει στα χέρια των μπολσεβίκων, οι οποίοι από το 1921 άρχισαν να καταστέλλουν αποτελεσματικά όλες τις άλλες επαναστατικές ομάδες, συμπεριλαμβανομένων και των αναρχικών.