Ο σχηματισμός των Διεθνών Ταξιαρχιών και η είσοδος τους στην Ισπανία υποστηριχθηκε ως αναγκαίος ώστε να αντισταθμιστουν οι στρατιωτικές δυνάμεις και η βοήθεια που έστελναν οι Ιταλοί Φασίστες και οι Γερμανοί Ναζί. Η βασική διάφορα μεταξύ των δυο ειδών στρατιωτικής βοήθειας ωστόσο, ήταν πως η Ιταλική και η Γερμανική βοήθεια στοχευε στην κατακτηση ενος στρατιωτικου θριαμβου για τους Φρανκιστες, και ηταν, λογω της ποσοτητας και της ποιοτητας της, ενας αποφασιστικος παραγοντας για τον θριαμβο αυτο. Για τους Ρεπουμπλικανους, απο την αλλη πλευρα, οι Διεθνεις Ταξιαρχιες δεν ηταν αποτελεσματικες παρα ως εργαλειο κυριαρχιας των Κομμουνιστων. Για την Δημοκρατια, οι φημισμενες Ταξιαρχιες ηταν, αθελα τους, ενας απο τους παραγοντες που οδηγησαν στην ηττα, μιας και ολοκληρωσαν την αντι-λαϊκη δουλεια στην οποια τις εξαναγκασαν η Ρωσικη και η Ισπανικη κυβερνηση – συμβαλλοντας ετσι στην καταστροφη της λαϊκης εξεγερσης.
Ωστοσο υπηρχε μια πραγματικοτητα που οι Ισπανοι επαναστατες δεν μπορουσαν να αγνοησουν: βασιζομασταν στην ενεργη υποστηριξη πολλων εργατων και επαναστατων απο ολες τις χωρες που ηθελαν να ελθουν και να πολεμησουν στο πλευρο μας, για τον σκοπο μας, ο οποιος δεν ηταν αλλος απο τον παγκοσμιο σκοπο της ελευθεριας απο την τυραννια. Δεν μπορουσαμε να αρνηθουμε την επιθυμια τους να πολεμησουν και να πεθανουν μαζι μας. Πολλοι Ιταλοι, Γερμανοι, Γαλλοι και ανθρωποι απο αλλες χωρες πολεμησαν διπλα μας στο μετωπο της Aragon απο την πρωτη κιολας στιγμη.
Γιατί Χάσαμε Τον Πόλεμο – Οι νεκροθάφτες της Επανάστασης, του Diego Abad de Santillán
