Ο αναρχισμός, ως κοινωνικό κίνημα που αποσκοπεί σε μια συνολική, ανθρώπινη χειραφέτηση, σε μια ελευθερία που καθιστά δυνατή την πλήρη ανάπτυξη της ανθρώπινης προσωπικότητας, έδειξε από πολύ νωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το πρόβλημα της υποτέλειας των γυναικών, ανησυχία που θα ξεχώριζε σημαντικά σε σχέση με την αντίστοιχη άλλων εργατικών ιδεολογικών ρευμάτων. Στην προοπτική τους για τη μελλοντική κοινωνία, οι αναρχικοί πρότασσαν μια μη ιεραρχική κοινωνική οργάνωση, βασισμένη στον κολλεκτιβισμό, την αυτοδιαχείριση και τον αυθορμητισμό, στην οποία ο κομμουνισμός θα ήταν συμβατός με την ατομική ελευθερία.
Για το σκοπό αυτό θα έπρεπε να καταργηθεί το κράτος και το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής, αφού στηρίζονται σε αυταρχικές και καταπιεστικές σχέσεις. Συνειδητοποιώντας, ωστόσο, ότι ο τομέας της εργασίας δεν ήταν ο μοναδικός χώρος ανάπτυξης κυριαρχικών και καταπιεστικών σχέσεων, οι αναρχικοί θεώρησαν ότι μέσα στο επαναστατικό πρόταγμα, ουσιώδη ρόλο κατείχε ένας μετασχηματισμός των προσωπικών σχέσεων ενώ θεμελιώδους σημασίας ήταν και τα ζητήματα που σχετίζονταν με την οικογενειακή ζωή και τη σεξουαλικότητα.
