Οι class war dogz είναι μια αυτόνομη πολιτική ομάδα που δημιουργήθηκε τον Σεπτέμβρη του 2013, μετά από τη συγχώνευση των ομάδων metro tools και σαχ. Είμαστε εργάτες και άνεργοι, στα κεφάλια των οποίων σκάει καθημερινά μια πραγματικότητα που έχει πίσω της σαράντα χρόνια ταξικής ήττας και ειρήνης με τ’ αφεντικά. Εκεί ακριβώς που βρίσκονται οι ρίζες της σημερινής “αδιανόητης κατάστασης”, η καταγωγή της οικονομικής κρίσης και του νέου ελληνικού φασισμού.
Ξέρουμε καλά ότι δεν υπάρχει μαγική λύση στα προβλήματά μας• ούτε και καμία χρονομηχανή που θα μπορούσε να μας μεταφέρει στη χώρα των θαυμάτων. Ξέρουμε ότι θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε, υλικά και διανοητικά, μόνο μαζί με τους ταξικούς μας συντρόφους και μόνο αν μιλάμε και αν ενεργούμε με τις δικές μας δυνάμεις μας και για λογαριασμό μας. Προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη συλλογικά κι αυτόνομα. Να καταλάβουμε τι διάολο σημαίνει να δουλεύεις ανασφάλιστος, κακοπληρωμένος ή και απλήρωτος, “λίγο από εδώ και λίγο από εκεί”. Αλλά και τι σημαίνει να είσαι άνεργος και να σε διαχειρίζονται κρατικοί μηχανισμοί ελέγχου, όπως ο ΟΑΕΔ. Από την άλλη, η δυσφορία που αισθανόμαστε κάθε φορά που περνάμε την πόρτα του ΟΑΕΔ ή όταν ακούμε από το αφεντικό κλάψες του είδους “δεν μπορώ να σε πληρώσω αυτό τον μήνα, δεν βγαίνω”, είναι φανερό πως δεν είναι μόνο δική μας. Είναι και πολλών άλλων που δεν ψήνονται να μαζεύουν σφαλιάρες με σταυρωμένα χέρια… Το συγκεκριμένο περιοδικό λοιπόν που κρατάτε στα χέρια σας είναι ένα ακόμη μέσο για την επίτευξη αυτού του σκοπού. Είναι μέσο για να κάνουμε δημόσιο το λόγο και τις σκέψεις μας• για την κρίση, για την εργασία, για τη βίαιη αναδιάρθρωση του ελληνικού καπιταλισμού, για τα τεχνολογικά και οργανωτικά εργαλεία με τα οποία τα αφεντικά διαχειρίζονται την υποτίμησή μας, για τον κόσμο που αλλάζει γύρω μας.
Κείμενα: Αλυσίδας Εγκώμιον: alisides_cwd
Οι αταλάντευτοι στόχοι του ελληνικού κράτους σε “ευημερία” και “κρίση” και η νέα εθνική εποποιία του δημοψηφίσματος”
Aν κάποιος βρισκόταν στην Ελλάδα του 2008, θα έπρεπε να είναι σε θέση να προβλέψει
όχι μόνο το ξέσπασμα της κρίσης αλλά και τη μορφή που αυτή θα έπαιρνε. Θα έπρεπε να
προβλέψει ένα τέτοιο ξέσπασμα όχι μόνο εξαιτίας της ιστορίας με τα ενυπόθηκα δάνεια
υψηλού κινδύνου στις ΗΠΑ και την κατάρρευση της Lehman Brothers, αλλά κι εξαιτίας του ότι για χρόνια η κατανάλωση συντηρούνταν μέσω του δανεισμού και των δόσεων.
Οι τελευταίες δεκαετίες της μεταπολίτευσης είχαν χαρακτηριστεί από την έκφραση
μιας πολύπλευρης ταξικής ήττας και απάθειας. Από τη μία, η ήττα αυτή αντικατοπτριζόταν στη διαρκή μείωση των μισθών των ντόπιων και στην εδραίωση της επισφαλούς, άνευ ωραρίου και σταθερού μισθού εργασία• από την άλλη, εκδηλωνόταν με την παρανομοποίηση των μεταναστών από το ελληνικό κράτος και τη συνεχή υποτίμηση της ζωής και της εργασίας τους.
Το 2010, το ελληνικό κράτος δεν μπορούσε πλέον να συνεχίσει να δανείζεται με επιτόκιο “βιώσιμο” και αναγκάστηκε να εισαχθεί στο πρόγραμμα στήριξης των ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ. Η ΕΕ παρείχε την απαραίτητη ρευστότητα στο ελληνικό κράτος και τις τράπεζές του, ζητώντας του όμως να υποσκάψει τα θεμέλια του προστατευτισμού (φοροελαφρύνσεις, φοροδιαφυγή, εγγυημένη κρατική αγορά και χρηματοδότηση) που το ελληνικό κράτος
επεφύλασσε στο κεφάλαιό του. Το ελληνικό κεφάλαιο πέρασε τη χασούρα του κατευθείαν
στην εργατική τάξη της χώρας, η οποία ανοργάνωτη και ηττημένη καθώς ήταν υιοθέτησε
την πατριωτική / “αντιμνημονιακή” ορολογία αμάσητη.
Η επέκταση της κρίσης όμως, ανέδειξε τα κόκκινα δάνεια ως μια σκληρή πραγματικό-
τητα. Οι τράπεζες λειτουργούσαν χάρη στην κρατική βοήθεια, αφού τα βιβλία τους ήταν
γεμάτα με λεφτά που στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν. Τα δύο κουρέματα του χρέους
το 2011 και το 2012 όχι μόνο δεν έλυσαν κανένα πρόβλημα, αντίθετα το μεγάλωσαν. Το
ελληνικό τραπεζικό σύστημα είχε γίνει ένας κουβάς χωρίς πάτο που μέσα του πετούσαν
λεφτά.