Ο βασικός τρόπος ύπαρξης και συνέχισης του κράτους είναι η διατήρηση και η συνέχιση του παρακράτους του.
Αυτός είναι ο λόγος που κάθε μεγαλούπολη στον χάρτη έχει και τις σκοτεινές γωνιές της. Υπάρχει συνήθως μια γωνιά που το κράτος θα πετάξει εκεί όλες τις αντιθέσεις αυτού του κόσμου. Θα προχειροστοιβάξει με ευκολία εκεί τις χωματερές, τα εργοστάσια, τα ναρκωτικά, τα όπλα, την ανέχεια, την παραβατικότητα. Γενικά όλη τη σαπίλα, ώστε να είναι λαμπερός ο υπόλοιπος χάρτης. Είναι εύκολο, και συμφέρει. Ο κόσμος εδώ δε μιλάει, τα αντέχει όλα, και τα ξεχνάει. Κάπου μεταξύ τηλεόρασης και μεροκάματου. Όσοι και όσες, όμως, κυκλοφορούμε στους δρόμους αυτού του τόπου είμαστε ένα καζάνι που βράζει. Έχουμε μάθει να κλείνουμε τα μάτια μας όταν βλέπουμε τοξικοεξαρτημένους να αργοπεθαίνουν στις σκάλες των σπιτιών μας, να αλλάζουμε δρόμο και να κάνουμε μικρούς κύκλους προκειμένου να αποφύγουμε ατυχείς συναντήσεις, να ακούμε ”μπαμ” και να σκεφτόμαστε, ή εξάτμιση είναι ή τουφεκιά. Για να ξεχειλίσει αυτό το καζάνι χρειαζόταν μια αφορμή. Και δόθηκε. Με τον πιο τραγικό τρόπο. Με το θάνατο ενός παιδιού.
Η αστυνομία δεν είναι τίποτα άλλο παρά το εργαλείο επιβολής του κράτους για την ομαλή λειτουργεία του συστήματος. Και τα ναρκώτικα ο τρόπος διαχείρισης όσων πετιούνται απ’ έξω. Γιατί δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι οι τοξικοεξαρτημένοι που καταλήγουν στο Μενίδι, δεν είναι οι φραγκάτοι που έχουν εθιστεί στην ηρωίνη, αλλά οι άνεργοι των εργατικών γειτονιών, οι “ανεπαρκείς” οικογενειάρχες, οι “αφελείς” νέοι και οι “καταθλιπτικοί” της κοινωνίας που ζούμε, όπως και οι τοπικοί ρομά, όπως και κάθε ένας που ψάχνει άμεση διέξοδο από την καταπίεση. Ο μόνος που κερδίζει είναι το κράτος. Το κράτος των αφεντικών, όπως ο Μαρινάκης (υπόθεση Noor 1, όπου σε πλοίο του βρέθηκαν 2,1 τόνοι ηρωίνης υψηλής καθαρότητας με προορισμό την Ελλάδα και προφανώς δε διώκεται καν) και άλλοι εφοπλιστές , πρόεδροι ομάδων, και καναλιών, καθώς και μεγαλοεπιχειρηματίες. Μπορούμε έτσι εύκολα να αντιληφθούμε ότι τα πραγματικά αφεντικά της μαφίας είναι και τα αφεντικά που θέλουν να ορίζουν τις ζωές μας.
Την εξαθλίωση σε κάθε γειτονιά δεν τη φέρνουν ούτε οι ρομά , ούτε οι ρώσοι, ούτε οι αλβανοί, ούτε οι πακιστανοί, ούτε κανένας μετανάστης. Και ευτυχώς στο Μενίδι υπάρχει κόσμος που το γνωρίζει αυτό. Υπάρχει κόσμος που λέει όχι στο τσουβάλιασμα των ρομά , που δεν κάνει πλάτες στις ρατσιστικές διαθέσεις του κάθε φασίστα και αναγνωρίζει ποιοι είναι οι πραγματικοί του εχρθοί. Οι μαφίες δε γνωρίζουν φυλή, μόνο συμφέρον. Και αυτοί που τις θρέφουν είναι τα αφεντικά με τα τσιράκια τους.
