Σήμερα, ο ρυθμός της ολοένα αυξανόμενης εντατικοποίησης της παραγωγής και της κατανάλωσης, μας έχει κάνει να χάνουμε καθημερινά κάθε σημάδι της δημιουργικής μας ικανότητας και τα μόνα, που μας δίνει, είναι η αλλοτρίωση και η αποξένωση από πραγματικές μας ανάγκες κι επιθυμίες. Η κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, είναι, στην ουσία, μια έντεχνα δημιουργημένη κρίση από τους ίδιους τους καπιταλιστές, στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν τα προνόμια και την εξουσία τους σε βάρος μας.
Αυτό έχει την αντανάκλασή του και στη χώρα μας με την ανεργία, την ακρίβεια, τον πληθωρισμό και όλα τα επακόλουθα. Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση, ο ρόλος του ρεφορμιστικού συνδικαλισμού και των υπηρετών του, για άλλη μια φορά, αποδεικνύεται πρόσκαιρος και ανεδαφικός. Δεν θεωρούν τα συνδικάτα και τις εργατικές οργανώσεις σαν ένα μέσο στα χέρια των εργαζόμενων στον αγώνα τους για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής τους, αλλά παραρτήματα των πολιτικών γραφειοκρατικών τους οργανισμών, ανάγοντάς τα σε μεσολαβητικά και μόνο όργανα ανάμεσα σε εργαζόμενους και αφεντικά, στηρίζοντάς τα σε μια αυστηρά ιεραρχική και εξουσιαστική οργανωτική λειτουργία, καταργώντας στην πράξη κάθε φυσικό και νόμιμο δικαίωμα τηςβάασης τους για ελεύθερη και ατομική πρωτοβουλία.
Αυτοδιεύθυνση Νο1, Απρίλης 1986 (1)
