Η δαιμονοποίηση των γυναικών στην πατριαρχία είναι μια ιστορία γραμμένη με αίμα στους αιώνες.
Από την αρχαιότητα οι γυναικείες θεότητες που σχετίζονταν με την ελεύθερη σεξουαλικότητα παρουσιάζονται ως σκοτεινές, δαιμονικές, υποχθόνιες, ως απειλή για την ανθρωπότητα.
Είναι οι σεληνιακές θεότητες, είναι οι βακχικές μαινάδες, είναι η Ινδή Κάλι, η Εκάτη, η Λάμια (ή λάμιες στη συνέχεια), είναι η μάγισσα Μήδεια, οι γοργόνες, οι σειρήνες κ.α. Γυμνόστηθες και ελεύθερες δολοφονούν άντρες και παιδιά, πίνουν αίμα, ζουν σε δάση, σε λίμνες και ξέφωτα, σε ακτές και σε αφρισμένα κύμματα. Ειναι οι μάγισσες που εξ αρχής οι γενναίοι άντρες κυνηγούν να εξαφανίσουν, για να “σώσουν” από αυτές τις νεαρές γυναίκες πριν ξεμυαλιστούν και εγκαταλείψουν την αναπαραγωγή και την συζυγική υπηρεσία, αλλά και ολόκληρο το αντρικό φύλο. Οι μάγισσες αυτές άλλοτε παραπλανούν με τη σατανική τους γοητεία ενάρετους, γενναίους, εργατικούς, φιλότιμους άντρες πριν τους πιουν το αίμα ή τους καταβροχθίσουν και άλλοτε τους τεμαχίζουν πριν καταναλώσουν το ωμό αντρικό κρέας.
Είναι οι γυναίκες που σπάσαν τα δεσμά της πατριαρχίας, όρισαν το σώμα τους και την ελευθερία τους και “πρόδωσαν” τον ιερό σκοπό του γάμου και της μητρότητας, της εξαρτημένης κοινωνικά και οικονομικά ζωής από τον προστάτη σύζυγο, πατέρα, αδελφό. Είναι οι σεξουαλικά απελευθερωμένες γυναίκες που δεν δέχονται το σώμα τους να γίνεται εργαλείο αναπαραγωγής των αντρών. Και το τίμημα αυτής της απελευθέρωσης στην πατριαρχία είναι η δαιμονοποίηση και ο θάνατος.
Σε αντίθεση με τις δαιμονικές γυναίκες, οι θεότητες που συμβολίζουν την “ενάρετη” πιστή κα αφοσιωμένη σύζυγο, μητέρα, κόρη και αδελφή, έχουν συνδεθεί με την αναπαραγωγή, την μητρότητα, τη γονιμότητα, την γεωργία. Είναι το μόνο αποδεκτό πρότυπο στην πατριαρχία και αυτό αποτελεί αντικείμενο θρησκευτικής λατρείας χιλιάδες χρόνια πίσω. Μέχρι σήμερα η γυναίκα έχει ταυτότητα ως κόρη, αδελφή, σύζυγος, μητέρα κάποιου άντρα. Ή αλλιώς η γνωστή σε όλες μας ερώτηση: “τίνος είσαι εσύ;”
Στην πραγματικότητα τίποτα δεν έχει αλλάξει από την εποχή του κυνηγιού μαγισσών, γυναικών που όριζαν τις ζωές τους σύμφωνα με τις επιθυμίες τους και τις ανάγκες τους, ή έστω προσπαθούσαν να τις ορίσουν κόντρα στην εξουσία της πατριαρχίας Έκτρωση από το αρχαίο εκ-τιτρώσκω μτφ. πληγώνω- δολοφονώ… Το 2017 σε Χιλή, Νικαράγουα, Ελ Σαλβαδόρ και Δομινικανή Δημοκρατία η έκτρωση απαγορεύεται δια νόμου, ακόμα και όταν κινδυνεύει η ζωή της μητέρας. Το 2008 σε αυτές τις χώρες το 95% από 4,4 εκ. εκτρώσεις πραγματοποιήθηκαν με μή ασφαλείς τρόπους. 3 Οκτώβρη 2016 140.000 γυναίκες στην Πολωνία συμμετείχαν στην Μαύρη Δευτέρα, ημέρα γυναικείας απεργίας ενάντια στον νομοσχέδιο που θα απαγόρευε το δικαίωμα στην έκτρωση. Με σύμβολο τους μια κρεμάστρα – μέσο που χρησιμοποιείται σε επισφαλείς τρόπους έκτρωσης σε χώρες που απαγορεύεται – οι γυναίκες ακύρωσαν στην πράξη το νομοσχέδιο, το οποίο αποσύρθηκε μετά τις μαζικές πορείες γυναικών σε όλη την χώρα.
Οι αδυναμίες και οι ελλείψεις σε επίπεδο ελευθεριακής πολιτικής στρατηγικής για το πέρασμα στην κοινωνική απελευθέρωση δεν μπορούν να καλυφθούν, να συμπληρωθούν και να στηριχθούν πάνω σε «δάνεια» από τις πολιτικές στοχεύσεις και τις πολιτικές στρατηγικές της αριστεράς. Η οργάνωση και ο αγώνας με βάση τις ελευθεριακές αξίες δεν έχουν τίποτα κοινό με την αριστερή πυραμιδωτή-ιεραρχική οργάνωση και την στρατηγική κατάληψης της εξουσίας από την αριστερά. Ο μύθος της «κινηματικής» ενότητας, η φαντασιακή θέσμιση ενός κινήματος του “όλοι μαζί” αποτελεί μια δοκιμασμένη ιστορικά συνταγή για την αποτυχία και την ήττα του αναρχικού κινήματος. Η αριστερά ποτέ δεν έπαψε να αντιμετωπίζει ως ευκαιριακές θεματικές τον ιμπεριαλισμό, το νεοναζισμό, την φτωχοποίηση, το μεταναστευτικό κ.α. προκειμένου να προπαγανδίζει σε μικρό ή μεγάλο βαθμό την πολιτική της θέση και στρατηγική, παρουσιάζοντας το κρατικίστικο μοντέλο της ως μοναδικό τρόπο αντιμετώπισης των κοινωνικών και πολιτικών αδιεξόδων που επιβάλλει η αστική κυριαρχία πάνω στις ζωές των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων. Παράλληλα εργαλειοποιεί την φαντασιακή έννοια ενός “ενωμένου κινήματος” καθώς την εξυπηρετεί στο να αναδεικνύεται πολιτικά, να ψαρεύει νέα μέλη και να εκταμιεύει στην επόμενη κάλπη, την συμμετοχή της στο “κίνημα”. Σε όλη αυτή την διαδικασία η συμπόρευση με την αριστερά κάθε άλλο παρά αναδεικνύει την αυτοοργάνωση, την οριζοντιότητα, την πάλη ενάντια στην ανάθεση και τον κρατισμό, και κατ’ επέκταση κάθε ελευθεριακή επαναστατική προοπτική για την κοινωνική απελευθέρωση. Όπως έχει ήδη αποδειχτεί πρόσφατα, παρά τις σχετικές εκτιμήσεις, η αριστερή κυβέρνηση δεν έδωσε καμιά “ανάσα” και ο αναρχισμός δεν επιβιώνει καθόλου “καλύτερα” ή πιο “ευνοϊκά”, όπως είχε έντονα καλλιεργηθεί προεκλογικά ως ψευδαίσθηση για να αιτιολογήσει την «υποστήριξη» στην επερχόμενη εκλογική νίκη των συριζαίων “συναγωνιστών”.
Ο αναρχισμός δεν αποτελεί ιστορική συνέχεια αριστερών εθνικοαπελευθερωτικών μετώπων ούτε μαρξιστικών – λενινιστικών αναλύσεων. Αν δεν θέλουμε να αναστοχαζόμαστε τους αγώνες των νεκρών αναρχικών που σφάχτηκαν από το μπολσεβικισμό και αφιέρωσαν τις ζωές τους στην οικοδόμηση της ελευθεριακής επαναστατικής προοπτικής για το πέρασμα στην ατομική, ταξική και κοινωνική απελευθέρωση από τα δεσμά της κυριαρχίας και της πατριαρχίας, για μια άλλη κοινωνία με ελευθεριακές αξίες, οφείλουμε να ξαναπιάσουμε το ιστορικό νήμα του αναρχισμού και όχι να συνεχίζουμε αταβιστικά πλάι στους εχθρούς της ελευθερίας, σαν ουρές που σέρνονται πίσω από τον εθνοπατριωτισμό και κρατισμό της αριστεράς. Κίνημα χωρίς μνήμη, είναι κίνημα χωρίς προοπτική.
Δεν υπάρχει καμιά αυταπάτη για την εργαλειοποίηση του φασισμού από πλευράς του κράτους. Το κράτος διαχρονικά όποτε κρίνει αναγκαίο αναζοπυρώνει τον εθνικισμό – πατριωτισμό προκειμένου να ικανοποιήσει τις ανάγκες του. Δεν είναι κάτι καινούριο αυτό. Η αριστερά – που άλλωστε διαχρονικά το κράτος ονειρεύεται να διαχειριστεί – αθώωνει τις δεκάδες χιλιάδες για τα γεγονότα της Κυριακής, υπερασπίζοντας τον πατριωτισμό μέσα της από τον χαρακτηρισμό του ως εθνικιστικό και φασιστικό. Η αντιιμπεριαλιστική αριστερά του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ και του Βελουχιώτη που αυτοχαρακτηρίζεται ως αντιφασιστική, δεν βλέπει τίποτε άλλο παρά αγανακτισμένους πατριώτες πολίτες από τα μνημόνια, που “παρασύρθηκαν” από τους φασίστες δημαγωγούς. Αλήθεια όμως δεν χρειαζόταν να φωτογραφηθούν αγκαζέ στο Καστελόριζο συριζαίοι με χρυσαυγίτες κυβερνητικούς, ούτε να συγκυβερνήσει ο συριζα με ανελ, για να εντοπιστεί ο αριστερός πατριωτισμός. Ακόμη και ο διεθνισμός της αριστεράς αναγνωρίζει την διαφορετικότητα μεταξύ εθνών – λαών – εθνικών προλεταριάτων και καλεί σε αλληλεγγύη ανάμεσα σε έθνη. Ουσιαστικά εντείνει την εθνικοφυλετική διαφοροποίηση “καλοπροαίρετα”, αλλά η πραγματικότητα του αριστερού πατριωτισμού και του ακροδεξιού πατριωτισμού είναι ένα κοινό σημείο που απλώς εκφράζεται με διαφοροποιημένη μορφή. Το υποκείμενο λαός αποτελεί το έδαφος για την προπαγάνδα του πατριωτισμού, την ανάπτυξη του εθνικισμού, την συντήρηση του φασισμού, την συνέχεια του κράτους και του κεφαλαίου. Είναι τόσο εξιδανικευμένο ως έννοια αλλά στην πραγματικότητα είναι εργαλείο, είτε ταυτοποιείται ως εν δυνάμει επαναστατικό, είτε ως εξαθλιωμένο. Όταν λοιπόν ο “λαός” καλείται να αντισταθεί στα μνημόνια, στο “ξένο” κεφάλαιο (φυλετικός ρατσισμός ακόμη και στο κεφάλαιο), στο ΝΑΤΟ, στον ιμπεριαλισμό, στην ουσία καλείται να υπερασπιστεί την τιμή του έθνους, να αναθέσει σε κάποιους επίδοξους εθνικούς σωτήρες την λύση των προβλημάτων, να “στηρίξει τα συμφέροντα του τόπου του”. Και αυτό έγινε και την Κυριακή. Ασκαρδαμυκτί κι αντάμα, φτωχοί και αστοί, άνεργοι και αφεντικά, τρέξαν να υπερασπιστούν την τιμή του έθνους…
Πρόκειται για μια επιβεβαίωση του τρίπτυχου πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Αν η οικογένεια ψήσει αρνί στο φούρνο κάποια από τα παραπάνω αποφεύγονται. Η κουλτούρα του εθίμου παραμένει όμως η ίδια. Ρατσισμός, πατριωτισμός, θρησκευτικότητα, πατριαρχία και μαζική δολοφονία. Όλα τα παραπάνω εμπεδώνονται πριν αναπτυχθεί οποιαδήποτε κριτική σκέψη. Κι ενώ πιθανώς μεγαλώνοντας σου προκαλούν δυσφορία τα δημοτικά, η συνάντηση με το σόι, το τράβηγμα με την οικογένεια στην εκκλησία, για να φτάσεις στην ρίζα και να αποδομήσεις τα στερεότυπα της ελληνικής οικογένειας, του σχολείου, της θρησκευτικής κατήχησης, για να πάψει όλη αυτή η κυρίαρχη κουλτούρα να σουβλίζει και να ακρωτηριάζει το μυαλό σου, χρειάζεται να απορρίψεις σχεδόν ότι έχεις μάθει από την προσχολική ακόμη ηλικία. Πριν φτάσεις ως άτομο να πεις ότι έλεγε και εκείνος ο σπαστικός θείος στο τραπέζι, που έβριζε τους εβραίους, τους τούρκους, που χλεύαζε το κατσικάκι που πηδούσε χαρούμενο πριν έρθει ο καιρός της σφαγής του, που είπε τη γυναίκα του άχρηστη όταν της έπεσε το πιάτο και τον γιο του άνανδρο όταν έκλαψε.