Το Ξυπόλυτο Τάγμα είναι μια συλλογικότητα ολικών αρνητών στράτευσης από τα Γιάννινα. Από την Άνοιξη του 2010 παράγει αντιμιλιταριστικό λόγο και δράση, ενώ προσπαθεί να στηρίζει έμπρακτα κάθε αρνητή. Στο στόχαστρο της συλλογικότητας μπαίνει συνολικά ο θεσμός του στρατού και οι προεκτάσεις του στο κοινωνικό κι όχι μόνο το επιμέρους ζήτημα της υποχρεωτικής στράτευσης.
Η συνέχεια είναι γνωστή: συνεχείς διώξεις και στρατοδικεία, ποινές μεγαλύτερες από τις πρωτόδικες, επιβολή των εξοντωτικών προστίμων των 6.000 ευρώ, μαζικές απορρίψεις αιτήσεων για εναλλακτική θητεία κτλ. Αποκορύφωμα αυτών, η εισβολή μπάτσων στο σπίτι αρνητή στράτευσης στα πλαίσια του αυτοφώρου7 , πρακτική που δεν είχε υιοθετήσει ούτε και «η πιο ακροδεξιά και εθνικιστική από όλες τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης». Αυτή ήταν όντως μία από τις καινοτομίες της «πιο αριστερής και διεθνιστικής κυβέρνησης» της μεταπολίτευσης. Η επικοινωνιακή διαχείριση αυτής της πολιτικής ακολούθησε το γνωστό μοτίβο: στελέχη – κυρίως off the record – προβαίνουν σε σχιζοφρενικές δηλώσεις καταδίκης της καταστολής, λες και απορρέουν από ένα παράλληλο σύμπαν, όπου ο Συριζα δε κυβερνάει και δεν επιλέγει του πολιτικούς προϊσταμένους των κατασταλτικών μηχανισμών.
Σε αυτή την πραγματικότητα, λοιπόν, ο ελληνικός στρατός, η εθνική άμυνα και τα λεγόμενα εθνικά θέματα, φαίνεται να περικλείονται από μια αόρατη προστατευτική γυάλα που κανείς δεν τολμά ή δε θέλει να ραγίσει. Ακόμα και μετά το τέλος του περίφημου δικομματισμού με την μακροχρόνια εναλλαγή στην κυβέρνηση “των ίδιων και των ίδιων”, ακόμα και με “πρώτη φορά αριστερά” και τους “παλιούς πολιτικούς” παραμερισμένους, ο πυρήνας του κράτους συνεχίζει μια χαρά τη δουλειά του. Εδώ, βέβαια, δεν υπάρχει καμία ουσιαστική αντίφαση, παρά μόνο για όσους δε γνωρίζουν ή παραγνωρίζουν την αδιάρρηκτη σχέση μιλιταρισμού και εξουσίας, αλλά και με την εκάστοτε κυβέρνηση που καλείται κάθε φορά να διαχειριστεί την ταξική κυριαρχία. Ο Συριζα, παράλληλα με το να σχεδιάζει την συνεργασία με τους ΑΝΕΛ ως τον τέλειο σύμμαχο που θα γεμίσει τα κενά του, κατάφερε να εκμεταλλευτεί με διάφορους τρόπους τους αγώνες της προηγούμενης περιόδου (ιδιαίτερα τις πλατείες των “αγανακτισμένων”), μιλώντας τη γλώσσα των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, εμποτισμένη με αρκετό αντιμνημονιακό πατριωτισμό αλλά και παράλληλα εκτρέποντας/αμβλύνοντας τα πιο ριζοσπαστικά ταξικά χαρακτηριστικά τους σε πιο ακίνδυνα ζητήματα “‘δημοκρατίας, προόδου και πολιτισμού”. Έτσι, όχι μόνο αφομοίωσε τις αντιστάσεις στις οποίες λιγότερο ή περισσότερο συμμετείχε, αλλά κεφαλαιοποίησε επικοινωνιακά ακόμα και κινήματα τα οποία τα στελέχη του δεν κατάφεραν να αγγίξουν ποτέ τους, πατώντας στις εσωτερικές τους αντιφάσεις και εμφανιζόμενος σαν μια ρεαλιστική εκπροσώπηση όλης αυτής της δυναμικής των πρόσφατων κοινωνικών αναταράξεων. Με αυτόν τον τρόπο, πέρα από την στήριξη κομματιών του κεφαλαίου, αλλά και των μικροαστών-μικροαφεντικών, δεν είναι τόσο περίεργο που εξασφάλισε παράλληλα και την ψήφο ανέργων, χαμηλόμισθων εργατών και ανθρώπων που, βλέποντας ότι το πέρασμα από τον καναπέ στον δρόμο δεν είχε το άμεσο αποτέλεσμα που μπορεί να πίστεψαν, εναπόθεσαν με όρους ανάθεσης τις ελπίδες τους, για κάτι έστω και λίγο καλύτερο, σε έναν κομματικό μηχανισμό που τους υποσχέθηκε άλλωστε τόσο πολλά και φυσικά αντιθετικά πράγματα μεταξύ τους.
Αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε και αυτό. Θα ερχόταν η στιγμή που θα έληγαν οι αναβολές μας. Το ξέραμε πως θα έφτανε η στιγμή για να διαλέξουμε. Προτιμήσαμε να κινηθούμε πολύ πριν έρθει το φύλλο κατάταξης στην πόρτα μας. Έτσι, μια χούφτα συντρόφων από τα γιάννινα ξεκινήσαμε από την άνοιξη του 2010 να κουβεντιάζουμε το ζήτημα της στράτευσης και τη δικιά μας στάση. Εκείνη την εποχή, μάλιστα, προέκυψε και η πρώτη δημόσια δήλωση άρνησης στράτευσης στην πόλη μας1 , ύστερα από την περίπτωση Μαραγκάκη (βλ. ιστορικό). Μετά από αρκετές κουβέντες καταλήξαμε στην ολική άρνηση στράτευσης και στη συλλογική δράση απέναντι στον ίδιο το θεσμό του στρατού. Επειδή όμως θεωρούμε πως το ζήτημα μάς υπερβαίνει και επειδή κάποιοι από εμάς θα κληθούν να στρατευτούν μετά το 2011, επιλέξαμε να δημιουργήσουμε μια δομή που φιλοδοξεί να αποτελέσει την πολιτική στέγη όλων όσων στο μέλλον ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο με εμάς, στην ευρύτερη περιοχή. Η’ να αποτελέσει αφορμή για το στήσιμο άλλων τέτοιων συλλογικοτήτων. Μια συλλογικότητα, λοιπόν, που θα παράγει αντιμιλιταριστικό λόγο και δράση και θα στηρίζει έμπρακτα κάθε αρνητή. Το όνομα αυτής: Ξυπόλυτο Τάγμα. Ελπίζουμε πως έτσι θα βάλουμε μερικά λιθαράκια πάνω στις προσπάθειες που συμβαίνουν ή συνέβησαν σε άλλες περιοχές της χώρας.
Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε από το «Ξυπόλητο Τάγμα» για τις Σημειώσεις της Στέπας πριν από την κυβερνητική εναλλαγή. Κάτι η εισβολή της αστυνομίας στο σπίτι του ολικού αρνητή στράτευσης Θ Νεδελκόπουλου στις 29 Απρίλη 2015,
κάτι τα πρόσφατα εξοπλιστικά προγράμματα, κάτι το χουντογλέντι της 25ης Μαρτίου 2015, κάτι το άρθρο στους Financial Times πριν την «κρίσιμη διαπραγμάτευση»
της 20ής Φλεβάρη με τίτλο «Παραμονή της Ελλάδας στο Ευρώ: Αξία ανεκτίμητη!»
όπου αναφέρεται χαρακτηριστική ότι «η γεωπολιτική, πολύ περισσότερο από την
οικονομία, είναι το κύριο ζήτημα ( ) Η Ελλάδα είναι υπεύθυνη για την εξασφάλιση
ενός μεγάλου και ασταθούς τμήματος των εξωτερικών συνόρων της Ε Ε Κι αυτός ο
ρόλος θα γίνει ακόμη σημαντικότερος, με τις συγκρούσεις που μαίνονται στην βόρεια
Αφρική και την Μέση Ανατολή ( ) Η στρατηγική σημασία της χώρας ως πυλώνα
της Ευρώπης έχει αυξηθεί κι ας έχει συρρικνωθεί η οικονομία της κατά το ένα τέταρτο» Όλα τα παραπάνω υποδεικνύουν ότι το κείμενο διατηρεί την επικαιρότητά του ]
