Αν κάτι μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά για την εποχή που ζούμε, είναι πως δε θα καταγραφεί σε κανένα βιβλίο ιστορίας ως μια εποχή νηνεμίας και κοινωνικής ειρήνης, ως μια εποχή δοκιμασμένων συνταγών και σίγουρων λύσεων. Αυτό αφορά και τα δύο στρατόπεδα αυτού του κόσμου, όσους παλεύουν για τη διατήρησή του και όσους μάχονται για την καταστροφή του. Ξεκινάμε με μια διαπίστωση κοινή σε πολλά στόματα, ιδιαίτερα όσων τάσσονται με την επανάσταση, την καταστροφή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση ενός ελεύθερου κόσμου.
Μόνο που σε μια τέτοια διαπίστωση ελλοχεύει ένας σημαντικός κίνδυνος. Να προβούμε στην ίδια παραδοχή, στην ίδια ομολογία, να προβάλλουμε την ίδια πεποίθηση με τον εχθρό, δηλαδή ότι ο ιστορικός χρόνος είναι αντικειμενικοποιήσιμος, μετρήσιμος με νούμερα και δεδομένα. Ένα ατέλειωτο παρόν, έξω από τις προσπάθειές μας, την ανθρώπινη κατάσταση, έξω από τη θεώρησή του ως τη συνεχή εναλλαγή από την πλημμυρίδα στην άμπωτη της κίνησης προς την επανάσταση και την κοινωνική απελευθέρωση. Σαφώς, όμως, θα πρέπει κάθε φορά να αντιλαμβανόμαστε το πλαίσιο που διαμορφώνεται, τις μορφές και τα όπλα του εχθρού, ιδεολογικά και φυσικά, τις επιλογές του και το λόγο που τις ντύνει. Στο εδώ και τώρα που μας αφορά λοιπόν, ζούμε μέσα στο καθεστώς κρίσης, με το κεφάλαιο να έχει κηρύξει τον ανένδοτο αγώνα για το ξεπέρασμά της. Κάτι που πρακτικά σημαίνει ένα ευρύτερο κύκλο συσσώρευσης, την αλλαγή του καταστατικού πολιτικό-κοινωνικού χάρτη, τη διερεύνηση νέων επιλογών, μορφών, σχηματισμών, την απαλλαγή του από παλιότερες ρυθμίσεις που πλέον αποτελούν τροχοπέδη και όχι κίνηση προς τα εμπρός. Η εξαίρεση έχει γίνει ο κανόνας και το καθεστώς έκτακτης ανάγκης είναι η καθημερινότητα. Αυτό διακηρύσσεται όχι από το ίδιο το κράτος επίσημα σαν πολιτικό-στρατιωτική συνθήκη, μα από όλους τους μηχανισμούς που τάσσονται με τη μεριά του στον κοινωνικό – ταξικό πόλεμο. Έχει ήδη περιγραφεί και δημιουργηθεί το ιδεολογικό περιβάλλον της μάχης από τη μεριά των κυρίαρχων, με τα κομβικά σημεία να επαναλαμβάνονται καθημερινά προς εμπέδωση από το κοινωνικό σύνολο. Υπάρχει λοιπόν ανάγκη «εθνικής συνεννόησης, πατριωτισμού, προόδου, άρσης των αγκυλώσεων του παρελθόντος, τέλους της μεταπολίτευσης και του κοινωνικού της συμβολαίου», παρέα με τη μηδενική ανοχή στην ανομία, τους παραβάτες, τους αμφισβητίες και όλα αυτά για την έξοδο από την κρίση. Αυτό που στην ουσία διακυβεύεται είναι η σφυρηλάτηση του νέου περιβάλλοντος που θα ζούμε, η “επομένη” της κρίσης. Θα αφορά την εύρυθμη λειτουργία του κεφαλαίου, το νέο ρόλο του κράτους, την αναδιαμόρφωση και διαμεσολάβηση από τον καπιταλισμό όλων των κοινωνικών σχέσεων και των “τόπων” που αυτές γεννιούνται και αναπαράγονται.
Xαρτογραφώντας τις ειδικές συνθήκες κράτησης Πέρασμα
