Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης το οποίο εξαπλώνεται διεθνώς και έχει επιβληθεί ημιεπίσημα στον ελλαδικό χώρο από το 2010 με την υπογραφή της δανειακής σύμβασης (του πρώτου μνημονίου) δεν αποτελεί μια προσωρινή αναστολή της υποτιθέμενης κανονικότητας του καπιταλισμού και της αστικής φιλελεύθερης δημοκρατίας αλλά μια μόνιμη και διαρκή συνθήκη στο πλαίσιο της οποίας συντελείται η κοινωνική/ταξική/ υπαρξιακή/πολιτική ερημοποίηση/συντριβή μας ώστε να εξασφαλιστεί η συνέχεια του εκμεταλλευτικού συστήματος.
Πρόκειται για τη θεσμική μετατροπή της εξαίρεσης σε κανόνα· όπου η κυριαρχία αναστέλλει και τοποθετείται έξω από το υπάρχον «νομικό/δικαιϊκό πλαίσιο» για να το επανακαθορίζει διαρκώς σύμφωνα με τις ανάγκες της· όπου οι έννοιες του αποκλεισμού και της συμπερίληψης χάνουν τα όρια και το σαφές νόημά τους και εισέρχονται σε μια αόριστη ζώνη απροσδιοριστίας· όπου ολοκληρωτικές πρακτικές και αστικοδημοκρατικές σταθερές συνδυάζονται σε μια νέα μορφή εξουσίας· όπου το «κοινωνικό» επανακαθορίζεται στη βάση της «Τάξης και του Νόμου»· όπου ο βιοπολιτικός έλεγχος γενικεύεται για να συμπεριλάβει κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής των υπηκόων. Η βαθιά συστημική κρίση σε παγκόσμιο επίπεδο (κρίση οικονομική, πολιτική, θεσμική, κοινωνική, αξιακή) ως κατάσταση έκτακτης ανάγκης αποτελεί τη βάση-πλαίσιο για την ανάδυση/επιτάχυνση/εμβάθυνση ενός σύγχρονου ολοκληρωτισμού με έκτακτες υπερεξουσίες και διακυβέρνηση μέσω διαταγμάτων, άρση των δημοκρατικών διαμεσολαβήσεων και «δικαιωμάτων», αυταρχική διεύθυνση όλων των τομέων της κοινωνικής ζωής και έκτακτες στρατιωτικοποιημένες επιχειρήσεις δημόσιας τάξης, τεράστιο εύρος κοινωνικών αποκλεισμών που οριακά φτάνει μέχρι την έμμεση φυσική εξόντωση, αυξανόμενη ταύτιση κράτους και οικονομίας, σύγχρονες ευγονικές πρακτικές (τεχνολογικοποίηση της ιατρικής, βιοτεχνολογικός προγραμματισμός). Έχουμε ήδη εισέλθει σε μια εποχή εγκαθιδρυμένης βαρβαρότητας, όπου διαχέεται, οργανώνεται και κυριαρχεί ο γενικευμένος Φόβος. Από τη μία, ως βασικό εργαλείο/ κυρίαρχη στρατηγική των τοπικών και παγκοσμιοποιημένων πολιτικών-οικονομικών ελίτ για την καταστολή και ισοπέδωση της κοινωνικής πλειοψηφίας, για την εξαπάτηση, την απόσπαση της συναίνεσης, την αποτροπή εξεγερτικών καταστάσεων και γενικευμένων ταραχών. Από την άλλη, ως πραγματική, καθημερινά βιωμένη συνθήκη εκτεταμένης ανασφάλειας, την οποία παράγει/γεννά η ίδια η λεηλασία της ζωής μας, τα αδιέξοδα της υλικής/συναισθηματικής/διανοητικής φτώχειας, η απομόνωση-απόγνωση της σύγχρονης καπιταλιστικής ιδιώτευσης και η έλλειψη κάθε έννοιας ελπίδας και προοπτικής για το μέλλον. Η κατασκευή και διασπορά του Φόβου ως βασική στρατηγική της κυριαρχίας περιλαμβάνει ένα σύνθετο πλέγμα διαδικασιών που ξεκινούν από την εμφανή εντατικοποίηση της καταστολής και τη μεταφορά της στο κέντρο της πολιτικής διαχείρισης του πληθυσμού (νομικά, πρακτικά, ιδεολογικά), περνούν από τις ολοένα διευρυνόμενες τεχνικές επιτήρησης και βιοπολιτικού ελέγχου (γιγαντιαίες δυνατότητες παρακολούθησηςκαταγραφής, βάσεις δεδομένων κάθε είδους -προσωπικών και οικονομικών στοιχείων, καταναλωτικών και διαδικτυακών προτιμήσεων, πολιτικών πεποιθήσεων και επιλογών δράσης-, τράπεζες DNA/βιομετρικών δεδομένων κλπ) και φτάνουν στη δαιμονοποίηση ενός μεγάλου πλήθους πραγματικών και φανταστικών αντιπάλων με σκοπό την εγκαθίδρυση ενός κλίματος αδιάκοπα ανατροφοδοτούμενου συναγερμού και της αίσθησης μιας διαρκούς και πανταχού παρούσας απειλής.
Συζητήσεις-Για-Τις-Όψεις-Ενός-Αναδυόμενου-Ολοκληρωτισμού
