Η μπροσούρα που κρατάτε στα χέρια σας είναι το αποτέλεσμα μιας πολύμηνης συζήτησης που έλαβε χώρα στην συνέλευση του Αυτόνομου Στεκιού και αρχικά ξεκίνησε με αφορμή το ζήτημα των κοινών (commons). Στην πορεία της συζήτησης ο πολιτικός προβληματισμός, η προσωπική μας αγωνία και η συστηματική, βάσει σχεδίου, διάλυση του συστήματος υγείας συνολικά, μας οδήγησαν στο να επικεντρωθούμε στο συγκεκριμένο ζήτημα μέσω διαφορετικών θεματικών ξεκινώντας από την ψυχική υγεία.
Πρέπει να τονίσουμε ότι το Αυτόνομο Στέκι δεν αποτελεί μια θεματική συλλογικότητα γύρω από το ζήτημα της ψυχικής υγείας, ούτε καν γενικότερα της υγείας• ως εκ τούτου το ζήτημα αυτό δεν το προσεγγίζουμε ως «ειδικοί», αλλά υπό το γενικότερο πρίσμα της κρίσης και της κοινωνικής αναπαραγωγής. Ταυτόχρονα με τις συζητήσεις μας, κομμάτι-κομμάτι σχηματιζόταν μπροστά μας η εικόνα του τι μας περιμένει: η κοινή ανακοίνωση Λοβέρδου-Χρυσοχοίδη για το πιστοποιητικό υγείας των μεταναστών ως απαραίτητη προϋπόθεση εργασίας, οι τρομολάγνες κορώνες περί «υγειονομικής βόμβας», οι ελλείψεις –ακόμα και υποτυπωδών- υλικών στις νοσοκομειακές μονάδες, οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι χωρίς ασφάλιση υγείας, οι τρόφιμοι ασύλων και οι ασθενείς νοσοκομείων που μένουν χωρίς φαγητό επί μέρες, η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών, οι ουρές των εξαθλιωμένων ηλικιωμένων που περιμένουν επί ώρες για τα φάρμακά τους στις εισόδους των φαρμακείων και εξαναγκάζονται να τα πληρώσουν, οι καρκινοπαθείς που απλά εγκαταλείπονται στην τύχη τους, η μείωση του ποσοστού αναπηρίας και οι δήθεν «επιτροπές» εμπειρογνωμόνων, όπως και μια πληθώρα άλλων αποφάσεων, εξαγγελιών και υποτιθέμενων δυσχερειών που οφείλονται στην κατασκευασμένη κρίση τους, δεν αποτελούν για εμάς τυχαία και αποσπασματικά γεγονότα. Σε συνθήκες κρίσης οι ζωές μας, εμάς των από κάτω, υποτιμώνται παράλληλα φυσικά με την υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης. Όσοι και όσες περισσεύουμε από τις δυνατότητες της καπιταλιστικής αξιοποίησης ή όσοι και όσες πρέπει να «φτηνύνουμε», ώστε να είναι συμφέρουσα η αξιοποίησή μας μέσα στην σχέση του κεφαλαίου, θα απαξιωθούμε σε όλα τα επίπεδα τόσο μέσα στην ίδια την παραγωγική διαδικασία, όσο και στο επίπεδο της κοινωνικής αναπαραγωγής της εργατικής μας δύναμης. Η αντιμετώπισή μας αποκλειστικά και μόνο ως εργατική δύναμη συνδέεται άμεσα με την ετοιμασία των σύγχρονων Καιάδων. Για εμάς δεν υπάρχει κατ’ ουσίαν διαφορά μεταξύ των στρατοπέδων συγκέντρωσης των μεταναστών, των νοσοκομείων-αποθηκών και των ψυχιατρικών ιδρυμάτων-φυλακών• ολ’ αυτά αποτελούν διαφορετικά «χαλιά» κάτω απ’ τα οποία σπρώχνονται οι «άχρηστοι», οι «περιττοί», οι «μιαροί», όσοι και όσες αποτελούν τον αδύναμο 3 PSYXIKH YGEIA2 7/10/12 2:48 AM Page 3 κρίκο της παραγωγικής διαδικασίας, όσοι και όσες χαλάνε την εικόνα του υποτιθέμενου εν τάξει, ασφαλούς και ευνομούμενου κράτους. Απέναντι σε αυτές τις συνθήκες, προσπαθούμε να οργανώσουμε τις συλλογικές μας αντιστάσεις, όχι γιατί αποζητάμε τον «χαμένο παράδεισο» του κράτους πρόνοιας, αλλά γιατί μέσα από την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση μπορούμε να επανακαθορίσουμε οι ίδιοι τις ανάγκες μας, τους όρους και τα κριτήρια της ύπαρξής μας και επομένως, της υγείας μας. Προς αυτή την κατεύθυνση θέλουμε να συμβάλουμε ως συλλογικότητα με αυτή την μπροσούρα και όχι μόνο….
Η ψυχική υγεία σε συνθήκες κρίσης – Αυτόνομο Στέκι
