Τη σύγκλιση μεταξύ κράτους και κεφαλαίου (δηλαδή μεταξύ πολιτικής και οικονομικής ελίτ) δεν την αποδίδουμε μόνο στην τρέχουσα οικονομική κρίση και στις ανάγκες αλληλοϋποστήριξης που αυτή γέννησε. Την παρατηρούμε ιστορικά (κατά καιρούς πολύ πιο εμφανώς, όπως για παράδειγμα με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του μεσοπολέμου). Πιστεύουμε ότι τις τελευταίες δεκαετίες έχει καθιερωθεί ως τάση −με αυξανόμενους ρυθμούς και ένταση− και το τελευταίο διάστημα είναι ιδιαιτέρως αισθητή. Τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, λοιπόν, δεν τον αποδίδουμε σε μια πρόσκαιρη προσπάθεια του καπιταλισμού να επιβιώσει εν μέσω μιας ισχυρής δομικής κρίσης, αλλά τον αναγνωρίζουμε ως μια ευρύτερη προσπάθεια παγίωσης μιας νέας, μόνιμης καπιταλιστικής διαχείρισης.
Βασικά χαρακτηριστικά της διαχείρισης αυτής είναι η ακόμα πιο ανηλεής εκμετάλλευση ανθρώπινων και φυσικών πόρων, η απόλυτη εξάρτηση από τις κεφαλαιοκρατικές σχέσεις, ο ασφυκτικός έλεγχος των κοινωνιών, η διάσπαση του κοινωνικού ιστού (τόσο των παραγωγικών/εργασιακών σχέσεων όσο και των κοινωνικών/διαπροσωπικών σχέσεων), η καταστολή των κινημάτων αμφισβήτησης με όλο πιο αναβαθμισμένα μέσα κ.ο.κ. Παρότι ο καπιταλισμός διανύει μια ισχυρή δομική κρίση, η ίδια η κρίση προσφέρει ταυτόχρονα την ευκαιρία και ένα εργαλείο για να ισχυροποιηθεί το σύστημα μέσα από μια σαρωτική αναδιάρθρωση. Οπότε η εποχή που διανύουμε είναι ιδιαίτερα σημαντική διότι αποτελεί μεγάλο στοίχημα το αν θα καταφέρουν να στηθούν αναχώματα (και δη αρκετά ισχυρά ώστε να ανακόψουν αυτή τη σαρωτική επιβολή μιας ολοκληρωτικής διαχείρισης), ή αν, παρά το γεγονός ότι ταλανίζεται από μια κρίση, η κυριαρχία θα βγει στο τέλος ακόμα πιο δυνατή. Για να αιτιολογήσουμε τον ισχυρισμό μας ότι η κατεύθυνση είχε χαραχτεί προ κρίσης, άρα δεν αποτελεί συγκυριακή συνθήκη, θυμίζουμε ενδεικτικά κάποια γεγονότα-σταθμούς πριν από το 2008 που αποτέλεσαν αφορμή για αποφασιστικά βήματα αύξησης της εκμετάλλευσης, της καταστολής και του ελέγχου στις δυτικές μητροπόλεις και αποτέλεσαν, επιπλέον, σε ορισμένες περιπτώσεις έναυσμα για στρατιωτικές επεμβάσεις στην περιφέρεια: τα μέτρα που πάρθηκαν κατόπιν των επιθέσεων στους δίδυμους πύργους, στη Μαδρίτη και στο Λονδίνο, τα μέτρα που συνοδεύουν τη διοργάνωση μεγάλων αθλητικών γεγονότων (π.χ. Ολυμπιακούς Αγώνες, Mundial, Euro), τη σταδιακή απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και της ανταποδοτικότητας μέσω συντάξεων, επιδομάτων, κοινωνικής ασφάλισης κτλ., τις ιδιωτικοποιήσεις και το μονοπώλιο από επιχειρήσεις-κολοσσούς νευραλγικών κλάδων και κοινωνικών αγαθών (π.χ. της καλλιέργειας από τη Monsanto, του νερού από εταιρίες όπως η Veolia ή η Suez, της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών), το περιεχόμενο διακρατικών συμφωνιών (π.χ. γύρω από το εμπόριο ή την αγροτική πολιτική) και τα φοροαπαλλακτικά μέτρα σε όφελος μεγαλοεπιχειρηματιών, την στοχευμένη αυστηροποίηση νόμων και δικαστικών διαδικασιών, τη δημιουργία χώρων κράτησης-βασανισμού (βλ. λευκά κελιά, φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης τύπου Γκουαντάναμο). Η σημερινή ζοφερή εικόνα αποτελεί σύνθεση επιμέρους κομματιών των παρελθόντων ετών, και η τάση αυτή τη στιγμή είναι σαφώς προς όλο και πιο απόλυτες μορφές καταστολής, ελέγχου και επιτήρησης. Ενδεικτικά αναφέρουμε την προώθηση της συμφωνίας TTIP (η οποία δρομολογείται από τις αρχές της δεκαετίας ’90 –ως TAFTA–) και το καθεστώς έκτακτης ανάγκης στη Γαλλία (η στρατικοποίηση των σωμάτων ασφαλείας έχει προλειάνει το πέρασμα σε πραγματική στρατιωτική παρουσία στους δρόμους και σε ό,τι αυτό συνεπάγεται). Ο στόχος πιστεύουμε ότι είναι γενικά (αλλά και ειδικά σε μια στιγμή ανασύνταξης του καπιταλιστικού συστήματος, μιας και η τρέχουσα κρίση είναι σημαντική και σε ένταση και σε διάρκεια) να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για νέους κύκλους οικονομικής αφαίμαξης καθώς επίσης να αποτραπεί η ριζοσπαστικοποίηση και η χειραφετητική προοπτική των αντιστάσεων που ξεπηδούν σε διάφορα σημεία του πλανήτη ως αντίδραση σε όλα τα παραπάνω.
Για τη συγκυρία Αναρχική Συλλογικότητα «Ατραπός»