«Η αμερικάνικη δικαιοσύνη, στυγνά ταξική, δεν δίστασε να εξοντώσει δύο κοινωνικούς αγωνιστές για να ενσπείρει τον τρόμο στους υπόλοιπους, όπως έκανε και με τους Ρόζενμπεργκ. Άτεγκτη στους ταξικούς της αντιπάλους, τους έστειλε στην ηλεκτρική καρέκλα, αδιαφορώντας για τις τεράστιες κινητοποιήσεις των εργαζομένων στην Αμερική και σ’ όλο τον κόσμο.
Σήμερα [1975], 50 χρόνια μετά το δικαστικό εκείνο έγκλημα, τα ονόματα των δύο αθώων θυμάτων του ταξικού κράτους των Η.Π.Α., ανήκουν στα μεγάλα σύμβολα της αντίστασης ενάντια στο στυγνό καπιταλισμό και την απροκάλυπτη βία. (…)
Το έγκλημα του αμερικάνικου κατεστημένου δεν ήταν μόνο ταξικό, ήταν και ρατσιστικό. Οι Ιταλοί στην περίοδο του 1920- 30 αντιμετωπίζονταν (μαζί με τους Έλληνες, τους Πορτορικανούς και τους Ασιάτες) όπως αντιμετωπίζονταν και τότε και τώρα οι Μαύροι. Αν και αποτελούσαν τον πυρήνα του εργατικού δυναμικού των Η.Π.Α., ζούσαν υπό καθεστώς καραντίνας. Ο απηνής διωγμός έσπρωχνε μερικά αντικοινωνικά στοιχεία του ιταλικού μεταναστευτισμού προς τις παράνομες οργανώσεις που καταστρατηγούσαν την ποτοαπαγόρευση και οι οποίες είχαν σχεδόν «ιταλική» συγκρότηση. Ωστόσο αυτές ήταν μιά μηδαμινή μειοψηφία μπροστά στον συμπαγή όγκο των Ιταλών προλεταρίων. Και το αμερικάνικο κατεστημένο, αντί να χτυπήσει τους συνωμότες εγκληματίες, με τους οποίους ο αστυνομικός μηχανισμός τού κράτους είχε πλήρη και διαρκή συνεργασία, στράφηκε ενάντια στους εργάτες που διεκδικούσαν το ψωμί τους. Έτσι συντελέστηκε ένα από τα μεγαλύτερα «νόμιμα» εγκλήματα της ιστορίας, για το οποίο ντρέπεται σήμερα η φωτισμένη ανθρωπότητα.»
Τάσος Βουρνάς (Από τον Πρόλογο στην ελληνική έκδοση του θεατρικού έργου των Βιντσεντσόνι-Ρόλι, «Σάκκο και Βαντσέττι»)
Μπροστά-στην-ηλεκτρική-καρέκλα
