Ήταν μια εποχή που ο αναρχικός χώρος, πανελλαδικά, και ιδιαίτερα στην Αθήνα είχε κατακλειστεί από τον Μπονάνο και τον μπονανισμό, με φαινόμενα ακόμη και προσωπολατρίας και ο αφορμαλισμός και ο εξεγερτισμός ήταν τα κεντρικά μότο ενώ έλεγαν μεταξύ άλλων ότι το ταξικό «δεν παίζει», η οικολογία είναι «μαλακία και ρεφορμισμός», «η επανάσταση έχει τελειώσει, μόνο εξεργετισμός, ιλεγκαλισμός» κλπ. Σε αντίθεση με τους πρώτους αναρχικούς της γενιάς από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, Κωνσταντινίδης και λοιποί που έθεταν στον λόγο τους το ταξικό, για την επόμενη γενιά όχι μόνο δεν «έπαιζε» το ταξικό ζήτημα, αλλά έγινε αυτό που είπε ένας σύντροφος -που δεν είναι τώρα στην ζωή και είναι αυτός που έβγαλε το σύνθημα «η πάλη για την λευτεριά είναι δυνατότερη από όλα τα κελιά»- ότι «αντί να πολιτικοποιήσουμε τους λούμπεν λουμπενοποιήθηκε ο χώρος».
Ακόμη και τώρα στην Ελλάδα όταν γίνονται εκδηλώσεις για τους λήσταρχους του 19ου αιώνα ή όταν μιλάει ο Μπονάνο, τα αμφιθέατρα ξεχειλίζουν από κόσμο ενώ όταν γίνονται εκδηλώσεις πχ για τα ελευθεριακά σχολεία , για τα ελευθεριακά συνδικάτα κλπ. μαζεύονται τρεις και ο κούκος ή πολλοί λίγοι. Πάνω από τριάντα χρόνια χάσαμε την ευκαιρία κινηματικά να μιλήσουμε στην κοινωνία στην βάση του ελευθεριακού σοσιαλισμού ή κομμουνισμού. Αυτό είχε σαν επίπτωση να μην μπορούμε να δώσουμε καμία θεωρητική – ιδεολογική μάχη με τους σοσιαλδημοκράτες που εκείνη την εποχή κυριαρχούσαν και χρησιμοποιούσαν όρους που είχαν και οι αναρχικοί με έναν κλεψίτυπο τρόπο πχ. κοινωνικοποίηση, αυτοδιαχείριση κλπ. Εγκλωβιστήκαμε σε έναν ατέρμονο αντι-μπατσικό, αντικατασταλτικό αγώνα που μας περιθωριοποίησε ακόμα περισσότερο από την κοινωνία.
Ένα χαστούκι στην λεγόμενη νεωτερικότητα (ή πόσο πρωτόγονη είναι η αστική δημοκρατία)
Η αστική δημοκρατία και το καθεστώς διαρκούς απειλής
- Τι είναι ο ολοκληρωτισμός
Σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, την οποία οικειοποιήθηκε τόσο ο γερμανικός όσο και ο ιταλικός φασισμός, το απόλυτο ή ολοκληρωτικό κράτος (stato totalitario σύμφωνα με τους αντιδραστικούς Ιταλούς θεωρητικούς) είναι η ενσάρκωση της κοινωνίας, η ισχύς και η νομιμότητά του πηγάζει από τον ίδιο τον εαυτό του, δεν έχει ανάγκη από καμία έξωθεν κοινωνική νομιμοποιητική βάση (όπως λ.χ. αυτή του κοινωνικού συμβολαίου στις φιλελεύθερες πολιτικο-νομικές θεωρίες), παρά μόνο αυτής: της ενσάρκωσης ή κατευθείαν έκφρασης του πνεύματος του «λαού» (με την εθνικιστική-σοβινιστική ή και ρατσιστική έννοια) και της φυλής.