Η προέλευση του αναρχισμού ως ένα αυτοπροσδιοριζόμενο πολιτικό κίνημα χρονολογείται πίσω στο κοινωνικό ζήτημα της Ευρώπης των μέσων του 19ου αιώνα. Οι αναρχικοί ήταν μέλη της Διεθνούς Ένωσης Εργατών, γνωστής ως Πρώτη Διεθνής, μαζί με πολιτικές δυνάμεις που αργότερα θα μετατρέπονταν σε σοσιαλδημοκράτες από τη μία και Λενινιστές από την άλλη. Θεωρούμε αυτή την προέλευση σημαντική και βλέπουμε τον αναρχισμό ως κομμάτι της αριστερής παράδοσης.
Είμαστε αντίθετοι στην δήλωση του αναρχισμού ως “φιλοσοφία”, “ηθική”, “τρόπο ζωής” ή “αξία”, παρά ως ένα πολιτικό κίνημα. Η υπαρξιακή τοποθέτηση είναι ένα πράγμα· η οργάνωση για την πολιτική αλλαγή είναι κάτι άλλο. Χωρίς κατάλληλη οργάνωση, ο αναρχισμός εύκολα υποβαθμίζεται σε μια ευγενή ιδέα, που αντανακλά περισσότερο σε θρησκεία ή χιπστερισμό παρά σε πολιτική στόχευση. Την ίδια στιγμή, ο αναρχισμός δεν είναι απλά αντιεξουσιαστική ταξική πάλη. Είναι ευρύτερος και περιλαμβάνει ενέργειες που κυμαίνονται από τη δημιουργία κοινωνικών κέντρων, μέχρι την αποδόμηση των στερεοτύπων γύρω από το φύλο και την σύλληψη εναλλακτικών τρόπων μεταφοράς. Η πρωταρχική διάσταση του αναρχισμού πάντα περιελάμβανε ερωτήματα που δεν απαντιόταν στις στενές διαστάσεις της αριστεράς: διατροφικά, σεξουαλικά και πνευματικά ζητήματα, όπως επίσης θέματα προσωπικών αξιών…
Το πρόβλημα της Αναρχίας σήμερα:
Το πρόβλημα της Επανάστασης στοιχειώνει τον αναρχισμό από την σύλληψή του. Άλλα προβλήματα έχουν εμφανισθεί και εξαφανιστεί, αναλόγως την ιστορική περίσταση και κατάσταση του κινήματος.
Εδώ παρουσιάζονται τα κυριότερα που είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε σήμερα.
