Βιογραφία του Γάλλου ελευθεριακού κομμουνιστή και διαννοούμενου της ομοφυλόφυλης απελευθέρωσης Daniel Guerin.
Ο Daniel Guerin γεννήθηκε στο Παρίσι στις 19 Μάη 1904. Η οικογένειά του ήταν εύπορη, με φιλελεύθερες απόψεις ίδιες με αυτές της τάσης Ντρέιφους*. Το οικογενειακό του υπόβαθρο ήταν ευνοϊκό ώστε να αναπτύξει από νωρίς έντονο ενδιαφέρον για τις τέχνες, τα γράμματα και τη μουσική. Διακρίθηκε στο πανεπιστήμιο. Διαβάζοντας Marx, Proudhon, Sorel, Lenin και Trotsky το 1930, ο Guerin τα έσπασε με την αστική του ανατροφή και άρχισε να δραστηριοποιείται στην αριστερά. Αργότερα, όμως, όπως έλεγε ο ίδιος: «Η ανάγνωση και μελέτη των έργων του Μπακούνιν, στην έκδοση των έξι τόμων του Max Nettlau, καθώς και του James Guillaume, με ενέπνευσε στην εναντίωση σε οποιοδήποτε είδος εξουσιαστικού σοσιαλισμού, είτε αυτοαποκαλείται γιακωβίνικος, μαρξιστικός, λενινιστικός ή τροτσκιστικός. Οι επιπτώσεις της αναταραχής που προκλήθηκε από αυτήν την ανάγνωση, με οδήγησαν να αναθεωρήσω ριζικά τα συναισθήματα του θαυμασμού που μου είχε εμπνεύσει η επαναστατική στρατηγική του Λένιν … καταλήγοντας… ότι ο σοσιαλισμός πρέπει να απαλλαγεί από την ψεύτικη έννοια της “δικτατορίας του προλεταριάτου” προκειμένου να ανακαλυφθεί εκ νέου η ελευθεριακή του αυθεντικότητα. Αυτό με οδήγησε, όταν αναθεώρησα το ιστορικό μου έργο για τη Γαλλική Επανάσταση, να αντικαταστήσω τους “επαναστατικούς περιορισμούς” όσον αφορά τη “δικτατορία του προλεταριάτου”».
Το 1936 ο Daniel δραστηριοποιήθηκε με τον Marceau Pivert στην αριστερή πτέρυγα του SFIO (οργάνωση-πρόδρομος του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος). Με διαδοχικά στάδια, όμως, μετακινήθηκε προς μια ελευθεριακή κατεύθυνση. Ένα από αυτά τα στάδια ήταν η Ουγγρική Επανάσταση του 1956. Πρώτα απ‘ όλα «αυτό που αποκαλώ κλασικό αναρχισμό, το εξήγησα στο “Η Νεολαία του Ελευθεριακού Σοσιαλισμού” (1959), στη συνέχεια στο έργο “Αναρχισμός” (1965) και ταυτόχρονα στο “Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης”, μια ανθολογία του αναρχισμού, όπου δίπλα στον Μπακούνιν δόθηκε χώρος στον Στίρνερ, τον Προυντόν, τον Κροπότκιν και πολλούς άλλους. Στη συνέχεια, αποστασιοποιούμαι λίγο από τον κλασικό αναρχισμό και δεν γυρίζω την πλάτη μου τόσο πολύ στις προηγούμενες μαρξιστικές μου αναγνώσεις, δημοσιεύοντας το “Για έναν ελευθεριακό μαρξισμό”, ο τίτλος του οποίου, ομολογώ, δημιούργησε σύγχυση και σοκαρίστηκαν οι νέοι ελευθεριακοί φίλοι μου».
