Ο μαχητικός Αμερικανός αρθρογράφος και θεωρητικός Γουέιν Πράις, θέτει επίκαιρα ερωτήματα που απασχολούν τον αναρχικό χώρο, και δίνει σαφείς απαντήσεις που εμπλουτίζουν και διευρύνουν το διάλογο για τον σύγχρονο Αναρχισμό.
Αναρχία
Ποιες είναι οι δύο κύριες τάσεις του Αναρχισμού; Γιατί δεν είμαστε Πασιφιστές; Ποιες είναι οι διαφορές μεταξύ Αναρχικών και Μαρξιστών; Μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να πάρουμε την εξουσία; Ποια είναι η εναλλακτική του καπιταλισμού; Ποιο είναι το πρόγραμμα της αναρχικής επανάστασης; Τι είναι οι εργατικά αυτό-διαχειριζόμενες επιχειρήσεις; Ποιο είναι το όραμα του επαναστατικού Αναρχισμού;
Ο μαχητικός Αμερικανός αρθρογράφος και θεωρητικός Γουέιν Πράις, θέτει επίκαιρα ερωτήματα που απασχολούν τον αναρχικό χώρο, και δίνει σαφείς απαντήσεις που εμπλουτίζουν και διευρύνουν το διάλογο για τον σύγχρονο Αναρχισμό.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Περιεχόμενα
Οι δύο κύριες τάσεις του αναρχισμού
– ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ
– Η ΕΥΡΕΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ
– ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΤΑΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
– ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ: ΤΑΞΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ
– ΜΠΟΥΚΤΣΙΝ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ
Γιατί δεν είμαι πασιφιστής
– ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΒΙΑ ΚΑΙ ΜΗ-ΒΙΑ
– Η ΜΗ-ΒΙΑ ΔΕΝ ΑΠΟΔΙΔΕΙ ΠΑΝΤΑ
– ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΜΑΧΗ
Ποια η εναλλακτική του καπιταλισμού;
– ΧΕΓΚΕΛΙΑΝΙΣΜΟΣ;
– ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ
– ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
Μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να πάρουμε την εξουσία;
– ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΚΡΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ
– “ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΣΗΜΕΡΑ”
– ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ
Προς υπεράσπιση του Μπακούνιν και του αναρχισμού
– ΕΚ ΝΕΟΥ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
– Ο ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΓΚΑΜΠΕΡΓΚ
Πρόγραμμά μας η αναρχική επανάσταση
– ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ
– ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΓΙΝΑΝ
– ΠΡΕΠΕΙ ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΝΑ ΖΗΤΟΥΝ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ;
– ΠΡΕΠΕΙ ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΡΕΦΟΡΜΙΣΤΙΚΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ;
– ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΟΧΙ ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΣ
Αυτοδιαχειριζόμενες εργατικές επιχειρήσεις: ένα επαναστατικό πλάνο
– ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
– ΑΥΤΟ-ΔΙΕΥΘΥΝΟΜΕΝΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ
– ΠΟΙΟ ΕΙΔΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΣΤΟΧΕΥΟΥΜΕ;
– ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ Ή ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ;
– ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟ-ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ Υπερασπίζοντας τον επαναστατικό ταξικό αναρχισμό
– Η ΔΙΑΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
– ΤΟ ΜΗ-ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ ΤΗΣ “ΕΞΟΔΟΥ” – ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
– ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Το όραμα του επαναστατικού αναρχισμού
– ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΩΘΕΙ
– Η ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ
While it is conventional to regard “democracy” as supremely good, there is a great deal of unclarity over what it actually means, in theory and in practice. This little book by Markus Lundstrom addresses that topic. it begins with a discussion of “radical democracy.” It ends with a review of “democracy” from the viewpoint of various anarchists. In between it applies radical democratic theory to a 2013 rebellion (“riot”) in a multi-national town in Sweden. I will call the existing state form in the U.S. and Europe “bourgeois democracy.” (It is also called “representative democracy,” “liberal democracy,” “parliamentary democracy,” and so on.) It functions together with a capitalist, market-based, and completely undemocratic, economy. (The ideological rationalization of the capitalist economy is not a claim to “democracy” but to “freedom.”) Anarchists are in revolutionary opposition to capitalism and to all versions of its state, including bourgeois democracy. The question is what should be raised as an alternative.
Ο Μαρξ βλέπει τον καπιταλισμό ως ένα δυναμικό ιστορικό σύστημα, που προχωράει μέσω των εσωτερικών του αντιφάσεων. Είχε κάποτε μια αρχή, έφτασε στο ζενίθ του, τώρα παρακμάζει, και κάποια στιγμή θα φτάσει στο τέλος του. Ως προς αυτό, δεν διαφέρει σε τίποτα από προηγούμενα κοινωνικο-οικονομικά συστήματα (αν η ανθρωπότητα καταφέρει να φτάσει στον ελευθεριακό κομμουνισμό, κι αυτός θα εξελιχθεί επίσης, παρόλο που είναι πέραν των δυνατοτήτων μας να προβλέψουμε το πώς). Οι αστοί οικονομολόγοι γράφουν ως εάν οι κατηγορίες του καπιταλισμού να ίσχυαν ανέκαθεν ή, τουλάχιστον, σαν να περιμένουν πως η «ελεύθερη αγορά» θα συνεχιστεί εσαεί, όντας το τέλειο οικονομικό σύστημα, το «τέλος της ιστορίας». Γενικά μιλώντας, η μαρξιστική ανάλυση καλά κρατεί. Σε αντίθεση με τους κλασικούς πολιτικούς οικονομολόγους, ο Μαρξ προέβλεψε τη συνέχιση του επιχειρηματικού κύκλου με τις ολοκληρώσεις του στις κρίσεις. Ομοίως, προέβλεψε την εξέλιξη των ολοένα αναπτυσσόμενων καπιταλιστικών επιχειρήσεων σε ημι-μονοπώλια. Αυτός περίμενε ότι ο καπιταλισμός θα έχει ταξικές συγκρούσεις, πολέμους, οικολογική παρακμή, και μια ολοένα διογκούμενη παγκόσμια αγορά. Η μαρξική κριτική της πολιτικής οικονομίας αποτελεί ένα σύνολο χρήσιμων θεωρητικών εργαλείων για την κατανόηση των τωρινών συνθηκών της καπιταλιστικής οικονομίας και των πιθανών μελλοντικών της εξελίξεων. Αλλά το πόσο καλά είναι τα εργαλεία εξαρτάται από την ικανότητα εκείνου που τα χρησιμοποιεί. Έχει ειπωθεί ότι οι μαρξιστές οικονομολόγοι είχαν προβλέψει είκοσι από τις τελευταίες πέντε υφέσεις. Επιπλέον, μόνον ελάχιστοι μαρξιστές προέβλεψαν ότι μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο θα ακολουθούσε μια εκτεταμένη περίοδος ευημερίας. Οι φιλελεύθεροι ή συντηρητικοί οικονομολόγοι δεν έκαναν κάτι πολύ διαφορετικό, αλλά υποτίθεται πως ο μαρξισμός υπερείχε σημαντικά. Με το που εγκαθιδρύθηκε η μεταπολεμική ευημερία, οι περισσότεροι αξιόλογοι θεωρητικοί του μαρξισμού διακήρυξαν ότι η εποχή της καπιταλιστικής παρακμής δεν ήταν πλέον σε ισχύ. Δήλωσαν ότι η ευημερία θα διαρκούσε επ’ αόριστον (το ίδιο είπαν και σχεδόν όλοι οι αστοί οικονομολόγοι).
The world is facing upsetting upheavals, with aspects which are political, military, ecological, cultural, and even spiritual. Clearly this includes a deep economic crisis, overlapping with all other problems. We need to understand the nature of the economic crisis if we are to deal with it. Of the theories about the economy, the two main schools are bourgeois, in the sense that they advocate capitalism. Both the conservative, monetarist, unrestrictedfree-market school and the liberal/social democratic Keynesian school exist to justify capitalism and to advise the government how to manage the capitalist economy. The only developed alternate economic theory is that of Karl Marx. His theory was thought-out to guide the working class in understanding the capitalist system in order to end it (one reason he called his theory a “critique of political economy”). Other radicals, particularly anarchists, developed certain topics relating to economics, such as the possible nature of a post-capitalist economy. But no one, besides Marx, developed an overall analysis of how capitalism worked as an economic system. Therefore I have focused on Marx’s work, even though I am an anarchist and not a Marxist (nor an economist for that matter). By this I mean I do not accept the total worldview developed by Karl Marx and Friedrich Engels, even though I agree with large parts of it.
Η «ριζοσπαστική δηµοκρατία» χρησιµοποιείται από ορισµένους µεταρρυθµιστές ώστε να σηµαίνει «επέκταση της δηµοκρατίας» στην αστική δηµοκρατία. Οι «δηµοκρατικοί σοσιαλιστές» (ρεφορµιστές κρατικοί σοσιαλιστές) επιθυµούν να δηµιουργήσουν µια πιο αντιπροσωπευτική και δηµοκρατική µορφή του υπάρχοντος ηµι-δηµοκρατικού κράτους. Και επιθυµούν να επεκτείνουν οικονοµικά τη «δηµοκρατία» χρησιµοποιώντας αυτή τη βελτιωµένη κατάσταση. Προτείνουν την εθνικοποίηση ορισµένων βιοµηχανιών, την καλύτερη ρύθµιση άλλων, την προώθηση της εκπροσώπησης των εργαζοµένων στα εταιρικά συµβούλια, την προώθηση των συνεταιρισµών κλπ. Ο Lundstrom παραθέτει την Chantal Mouffe, υποστηρίζοντας «µια βαθιά µεταµόρφωση, όχι µια εγκατάλειψη των υφιστάµενων θεσµών». (80) Όποια και αν είναι η αξία τέτοιων µε- ταρρυθµίσεων (και οποιαδήποτε είναι η πιθανότητα επίτευξής τους), ένα τέτοιο πρόγραµµα δεν θίγει ριζικά την αστική δηµοκρατία. Άλλοι χρησιµοποιούν τη «ριζοσπαστική δηµοκρατία» για να δείξουν ένα όραµα µιας εναλλακτικής κοινωνίας. Αυτό περιλαµβάνει τα εργατικά συµβούλια στις κοινωνικοποιηµένες βιοµηχανίες, τις λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές και τις αυτοδιαχειριζόµενες εθελοντικές ενώσεις. Όλοι συµµετέχουν. Οι αποφάσεις παίρνονται µέσω απευθείας µε αµεσοδηµοκρατικές διαδικασίες. Συµβούλια και συνελεύσεις συνδέονται µέσω δικτύων και οµοσπονδιών. Υποστηρίζεται ότι η σύγχρονη τεχνολογία έχει την ικανότητα να ταιριάζει σε ένα τέτοιο σύστηµα συµβουλίων. Κατά την άποψή µου και άλλων, αυτή η αντίληψη της ριζοσπαστικής δηµοκρατίας είναι απόλυτα συνεπής µε την επικρατούσα τάση της αναρχικής παράδοσης – και µε την άποψη του αναρχισµού ως ακραίας δηµοκρατίας χωρίς κράτος.
Ι. Οι αντιφατικές έννοιες του Κομμουνισμού
Οι αντιφατικές έννοιες του «κομμουνισμού»: μια διπλή κοινωνία, από τη μια, κοινωνία ελευθερίας και, από την άλλη, κοινωνία ολοκληρωτισμού. Τι εννοούσαν ο Μπακούνιν, ο Κροπότκιν και ο Μαρξ με τη λέξη κομμουνισμός και πώς ο όρος αυτός αλλοιώθηκε από τους λενινιστές. Υπήρξε ένα όραμα, ονομαζόμενο «κομμουνισμός» το οποίο διατηρήθηκε ζωντανό από τον Κροπότκιν και άλλους αναρχικούς κομμουνιστές κατά το 19ο και τις αρχές του 20ού αιώνα. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς μοιράστηκαν ουσιαστικά τον ίδιο στόχο: Σε μια α-κρατική, αταξική, κοινωνία κομμουνισμού, τα μέσα παραγωγής θα ήσαν κοινής ιδιοκτησίας (από την κοινότητα), η εργασία θα υπήρχε για να ικανοποιεί τα κοινωνικά κίνητρα παρά το μισθό, και τα καταναλωτικά αγαθά θα ήταν διαθέσιμα σύμφωνα με τις ανάγκες των ανθρώπων. Αλλά κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ο «κομμουνισμός» σήμαινε κάτι εξ ολοκλήρου διαφορετικό. Μεγάλα έθνη κυβερνούνταν από αυτοαποκαλούμενα Κομμουνιστικά Κόμματα. Οι οικονομίες τους διευθύνονταν από ολοκληρωτικά κράτη, οι ανίκανοι εργαζόμενοί τους παρήγαγαν προϊόντα που πωλούνταν στην εσωτερική και διεθνή αγορά, και εργάζονταν για ένα μισθό (δηλαδή πωλούσαν την εργατική τους δύναμη ως προϊόν στα αφεντικά τους).
ΙΙ. Δεν είναι η ονομασία αλλά το περιεχόμενο που μετράει
Πρόκειται για τους λόγους αυτούς που οι ελευθεριακοί κομμουνιστές έχουν παρουσιάσει συχνά την αλλαγή σε μια ολοκληρωμένη κομμουνιστική κοινωνία όπως λαμβάνει χώρα στην πάροδο του χρόνου, σταδιακά μετά την επανάσταση. Ο Μαρξ πρότεινε ένα υψηλότερο και ένα χαμηλότερο στάδιο του κομμουνισμού. Ο Μπακούνιν υπονόησε το ίδιο. 2/5 Ακόμη και ο Κροπότκιν πρότεινε ένα είδος σταδιακής εισαγωγής του ολοκληρωμένου κομμουνισμού. Αμέσως μετά την επανάσταση, ο Κροπότκιν υπέδειξε ότι ενήλικες αρτιμελείς εργαζόμενοι θα πρέπει να εργάζονται μισή μέρα (5 ώρες) για να μπορούν να έχουν ένα αξιοπρεπές ποσοστό τροφίμων, ρούχων καθώς και καταφύγιο. Τα περισσότερα εμπορεύματα θα εξακολουθούν να σπανίζουν, οπότε θα έπρεπε να διανεμηθούν από την κοινότητα. Με την πάροδο του χρόνου, με την παραγωγικότητα να έχει βελτιωθεί, η οικονομία θα εξελιχθεί σε ολοκληρωμένο κομμουνισμό. Τα περισσότερα εμπορεύματα θα είναι άφθονα και οι άνθρωποι θα μπορούσαν να τα προμηθευτούν ελεύθερα από τα ράφια των κοινοτικών αποθηκών. Η εργασία θα γινόταν από κοινωνική συνείδηση και όχι καταναγκασμό και μια επιθυμία του να είσαι ενεργός. Αλλά αυτό δεν θα ήταν άμεσα εφικτό. Υπάρχει ένας άλλος παράγοντας. Μια επανάσταση είναι πιθανό να πραγματοποιηθεί από ένα ενωμένο μέτωπο αντι-καπιταλιστικών πολιτικών σχηματισμών. Για παράδειγμα, η Βόρεια Αμερική ή η Ευρώπη είναι τόσο μεγάλες και σύνθετες ώστε δεν υπάρχει μία επαναστατική οργάνωση που θα έχει όλες τις καλύτερες ιδέες και τους καλύτερους μαχητές. Θα πρέπει να εργαστούν από κοινού. Αλλά μερικές θα είναι αναρχικές κομμουνιστικές, ενώ άλλες όχι. Αφήνοντας στην άκρη αυταρχικούς κρατιστές, είναι πιθανό να είμαστε σε συνασπισμό με pareconιστές (participatory economy – «συμμετοχική οικονομία»), μη κομμουνιστές αναρχικούς, επαναστατικούς-δημοκρατικούς σοσιαλιστές, διάφορα ειδών οικολόγων και ούτω καθεξής. Δεν μπορούμε να αναγκάσουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους να ζουν σε συνθήκες αναρχικού κομμουνισμού. Ο υποχρεωτικά ελευθεριακός κομμουνισμός είναι μια αντίφαση! Η πλειοψηφία μιας περιφέρειας μπορεί να αποφασίσει να ζήσει σε συνθήκες αναρχικού κομμουνισμού αλλά μια γειτονική περιοχή μπορεί να αποφασίσει για parecon («συμμετοχική οικονομία»). Εφόσον οι εργαζόμενοι δεν είναι αντικείμενα εκμετάλλευσης, οι αναρχικοί κομμουνιστές δεν θα ξεκινήσουν έναν εμφύλιο πόλεμο μέσα στην επανάσταση. Σε πειραματικό επίπεδο, διαφορετικές προσεγγίσεις μπορούν να δοκιμαστούν σε διαφορετικές περιοχές και θα μάθουμε ο ένας από τον άλλον.
Ο πόλεμος μεταξύ του Ισραήλ (με την πλήρη υποστήριξη των ΗΠΑ) και της Χεζμπολάχ (και τον υπόλοιπο Λίβανο) τερματίστηκε προσωρινά. «Προσωρινά» επειδή δεν έχει επιλυθεί κανένα σημαντικό ζήτημα και, ιδιαίτερα, ο αποικιοκρατικός ρόλος του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή. Στο μεταξύ, ο πόλεμος μεταξύ των ΗΠΑ και του Ιράκ εντείνεται, ενώ ο ιρακινός εμφύλιος πόλεμος μεταξύ διαφορετικών φατριών εντείνεται επίσης. Ο δε πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Αφγανιστάν συνεχίζεται και υπάρχουν, επιπλέον, βάσιμα στοιχεία ότι η κυβέρνηση Μπους σκοπεύει να επιτεθεί και στο Ιράν. Η ειρήνη δηλαδή δεν είναι προσιτή.
Η αριστερά, έτσι όπως είναι, έχει υιοθετήσει μια σειρά θέσεων σχετικά με τον ισραηλινο-λιβανικό πόλεμο, ως μέρος των θέσεών της για τους πολέμους στη Μέση Ανατολή γενικότερα. Κατ’ αρχάς, οι φιλελεύθεροι συνεχίζουν να υποστηρίζουν το αμερικανικό όπως επίσης και το ισραηλινό κράτος, αλλά θέλουν τα δύο αυτά κράτη να αναβαθμίσουν την όλη τους δραστηριότητα τους υιοθετώντας μια πιο… έξυπνη και… σύγχρονη συμπεριφορά. Για χρόνια, το φιλελεύθερο τμήμα του αμερικανικού αντιπολεμικού κινήματος έχει αγωνιστεί για να μην αποτελέσει κυρίαρχο ζήτημα των γενικότερων αντιπολεμικών διαμαρτυριών η ισραηλινή επιθετικότητα εναντίον των Παλαιστινίων. Τώρα που έπρεπε να ασχοληθούν άμεσα με την επιθετικότητα ΗΠΑ-Ισραήλ, το τμήμα αυτό υποστηρίζει ότι, ενώ το Ισραήλ είχε «το δικαίωμα» «να αμυνθεί» οι πράξεις του ήταν «υπερβολικές» και «δυσανάλογες». Αντ’ αυτού, αυτές οι φιλο-ισραηλινές «περιστερές» υποστήριξαν μια «εκεχειρία» εξισώνοντας τις δύο πλευρές, τον επιτιθέμενο και το θύμα. Ότι, δηλαδή, πρέπει και οι δύο πλευρές να σταματήσουν να αγωνίζεται ο ένας ενάντια στον άλλο. Ως επί το πλείστον, οι φιλελεύθεροι υποστήριξαν το αίτημα για αφοπλισμό της Χεζμπολάχ (αλλά όχι και ένα παρόμοιο αίτημα για αφοπλισμό του Ισραήλ!). Επιθυμούν την υιοθέτηση μιας (προσωρινής) κατάπαυσης του πυρός έτσι ώστε διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και άλλα κράτη να επέμβουν ως άλλοι σερίφηδες για «να διατηρήσουν την ειρήνη» περισσότερο ή λιγότερο.
Από την άλλη πλευρά, η ριζοσπαστική αριστερά μεταμορφώθηκε, ως συνήθως, σε δύναμη ενθάρρυνσης της Χεζμπολάχ, όπως επίσης και της Χαμάς, όπως έκανε και για τη φονταμενταλιστικών τάσεων αντίσταση στο Ιράκ. (Πάντως, κανείς δεν ενθαρρύνει τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν, πιστεύω, αρκετά σημαντικό ακόμη και για το μεγαλύτερο τμήμα της ριζοσπαστικής αριστεράς). Συγκεκριμένα, μιλώ εδώ για το Παγκόσμιο Κόμμα Εργατών (WorkersWorldParty) τις μετωπικές του οργανώσεις και τις διασπάσεις του, όπως επίσης και τη Διεθνή Σοσιαλιστική Οργάνωση (InternationalSocialistOrganisation – ISO) των ΗΠΑ και το αδελφό της Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (SocialistWorkersParty) της Μεγάλης Βρετανίας, μεταξύ άλλων. Οι οργανώσεις αυτές έχουν εστιάσει την κριτική και τις θέσεις τους στα αναμφισβήτητα κακά της ισραηλινής επίθεσης καθώς και στη λαϊκή υποστήριξη που χαίρει η Χεζμπολάχ στο Λίβανο και στον υπόλοιπο αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο.