Στις 5 Δεκεμβρίου μάθαμε για τον πρόωρο θάνατο του Alan MacSimóin, βετεράνου αναρχικού, συνδικαλιστή και ακούραστου οργανωτή στην Ιρλανδία. Σήμερα τον αποχαιρετήσαμε στο νεκροταφείο Glasnevin στο Δουβλίνο, όπου αναπαύονται επίσης πολλοί άλλοι επαναστάτες πριν από αυτόν. Πολλοί φίλοι και σύντροφοι από όλα τα κόμματα και τα κινήματα της αριστεράς ενώθηκαν με την οικογένειά του για να αποχαιρετήσουν αυτόν τον εξαιρετικό άνθρωπο. Το SIPTU, το συνδικάτο του οποίου ήταν μέλος, είχε σχηματίσει μια τιμητική «φρουρά» γι’ αυτόν.
Παρέμεινε πεπεισμένος αναρχικός μέχρι το τέλος. Συμμετείχε, κυριολεκτικά, σε κάθε αγώνα στην Ιρλανδία από τη δεκαετία του ’70: στο αντιρατσιστικό κίνημα, στο κίνημα των γυναικών, στους αγώνες ενάντια στις χρεώσεις για τους κάδους απορριμμάτων, ενάντια στο φόρο του νερού, σε περιβαλλοντικούς αγώνες ενώ ήταν παρών και σε κάθε απεργία. Η τελευταία φορά που συμμετείχα σε αγώνα μαζί του ήταν ο νικηφόρος αγώνας κατά των χρεώσεων για το νερό το 2015-2016 ενώ βρισκόμουν ακόμα στο Stoneybatter, λίγα τετράγωνα μακριά από τον Alan.
Στα τελευταία του χρόνια ήταν αφιερωμένος, εκτός από την ακούραστη συμμετοχή του σε διάφορους αγώνες, στο έργο του Irish Anarchist History project (Ιρλανδική Αναρχική Ιστορία) καθώς και στο Stoneybatter & Smithfields’ People’s History Project (Πρόγραμμα Λαϊκής Ιστορίας των περιοχών Stoneybatter και Smithfields).
- Μια ταξική προσέγγιση
Ώστε αυτό δεν είναι το ερώτημα; Λοιπόν, όχι (τι άλλο περιμένετε από μένα να γράψω!). Το προσφιλές το κυρίαρχης τάξης είναι να σκεφτόμαστε ότι δεν υπάρχει πλέον καμία τάξη, ότι είμαστε όλοι ίδιοι και ότι είναι ο θαρραλέος και ο «τολμηρός» που επιτυγχάνει στη ζωή του. Δυστυχώς, στον πραγματικό μας κόσμο, δεν υπάρχει μια μόνο «ανθρωπότητα», τουλάχιστον όχι ακόμα.
Σε κάθε χώρα υπάρχει ακόμα ένας διαχωρισμός των ανθρώπων σε κοινωνικές τάξεις και αυτές οι τάξεις έχουν αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα. Οι κοινωνικές τάξεις καθορίζονται από τη σχέση τους με τα «μέσα παραγωγής», δηλαδή τη σχέση τους με τα εργοστάσια, τις μηχανές, τους φυσικούς πόρους, κ.λπ., με τα οποία δημιουργείται ο κοινωνικός πλούτος. Αν και υπάρχουν κοινωνικές κατηγορίες όπως οι αυτοαπασχολούμενοι και οι μικροί αγροτοκτηματίες, οι κύριες τάξεις είναι οι εργαζόμενοι και τα αφεντικά.
Είναι η εργασία της εργατικής τάξης που δημιουργεί τον πλούτο. Οι προϊστάμενοι, μέσω της ιδιοκτησίας και του ελέγχου τους στα μέσα παραγωγής, έχουν τη νομική ιδιοκτησία αυτού του πλούτου και αποφασίζουν πώς θα διανεμηθεί.
Μόνο ένα μέρος αυτού του πλούτου επιστρέφεται σε μας. Ένα μέρος πληρώνεται ως μισθός, ένα άλλο ως «κοινωνικός μισθός» (νοσοκομεία, σχολεία, δημόσιες υπηρεσίες κ.λπ.) και το υπόλοιπο μέρος καρπώνεται ως κέρδος. Αλλά η εργασία δημιουργεί όλο τον πλούτο. Ένα μήλο σε ένα δέντρο δεν αξίζει τίποτα έως ότου το συλλέξει κάποιος, ο άνθρακας στο έδαφος δεν έχει καμία χρήση έως ότου το εξάγει κάποιος. Αυτό που είναι γνωστό ως «υπεραξία» ή κέρδος είναι κλεμμένοι μισθοί.
Μια ταξική προσέγγιση alain mc simoin
- Είναι ο αναρχισμός βίαιος;
Καθώς ο αναρχισμός γίνεται δημοφιλέστερος, καταβάλλονται προσπάθειες να παρουσιαστεί ως «βίαιος». Ελάχιστοι δημοσιογράφοι έχουν ανακαλύψει ότι είναι πολύ πιο ευκολότερο να κατασκευαστούν διάφορες ιστορίες για τους αναρχικούς παρά να μιλήσουν οι ίδιοι οι αναρχικοί για τους εαυτούς τους. Έτσι, σήμερα ακούμε, συνήθως, σκουπίδια του είδους ότι «οι αναρχικοί μισούν κάθε οργάνωση». Τελικά, θεωρείται αξιοπιστία το να κατηγορούνται άνθρωποι που οργανώνουν «αντι-καπιταλιστικές» διαμαρτυρίες ότι είναι, ταυτόχρονα, ενάντια σε κάθε δομή και οργάνωση.
Ωστόσο, λέγονται ένα σωρό αηδίες στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο και στις εφημερίδες, καταβάλλοντας προσπάθεια να εντυπωθεί ο αναρχισμός ως κάτι περισσότερο από μια άλλη λέξη για τη βία. Στην πραγματικότητα, οι αναρχικοί δεν είναι περισσότερο βίαιοι από οποιονδήποτε άλλον και η πραγματικότητα είναι ότι είμαστε όλο και λιγότερο βίαιοι λόγω της πολιτικής μας. Ο στόχος μας είναι ένας καλύτερος κόσμος για τον καθέναν που ζει σε αυτόν τον πλανήτη και είναι ένας στόχος που δεν μπορεί να επιβληθεί από μια μειονότητα.
- Αναρχισμός και εθνικοποιήσεις – Μερικές σκέψεις
Μπορούν οι αναρχικοί να υποστηρίξουν τις εθνικοποιήσεις; Τι πρέπει να γίνει με τις εγκαταστάσεις φυσικού αερίου στο Rossport; (σ.τ.μ.: τοποθεσία με εγκαταστάσεις αερίου στην Ιρλανδία). Θα την αφήσουμε στα χέρια της Shell και οι παχιές γάτες (σ.τ.μ.: εννοεί τα αφεντικά) θα γίνονται παχύτερες; Θα προσπαθήσουμε να πείσουμε την κυβέρνηση Bertie να τις εθνικοποιήσει για να χρησιμοποιήσει τα κέρδη της προς όφελός μας;
Σε μία εποχή που η κυρίαρχη οικονομική σκέψη είναι η ιδιωτικοποίηση όλων όσων βλέπουμε γύρω μας, θα απαιτούνταν αρκετές πιέσεις για να τους πείσουμε να τα εθνικοποιήσουν, πόσο μάλλον να επιστρέψουν πίσω κάτι που παρέδωσαν σε μια πολυεθνική-μαμούθ. Αισθανόμαστε ότι θα χρειαστούν πολλά περισσότερα πράγματα από μια συλλογή υπογραφών, ακροβατικές δραστηριότητες δημοσιότητας και/ή μερικές διαδηλώσεις. Μιλάμε για κινητοποιήσεις μερικών δεκάδων χιλιάδων στις δρόμους, πιθανώς κάποια πράξη πολιτικής ανυπακοής και ίσως ακόμη και μια ειδική απεργιακή δράση.
Αλλά ποιο είναι το θέμα; Θα υπήρχε αρκετά μεγάλη πιθανότητα να πάρουμε πίσω κάτι που χρειαζόμαστε, ένα μέρος των μετρητών που η κυβέρνηση Bertie έχει σε τραπεζικούς λογαριασμούς; Αφημένη στην πολιτική της, η κυβέρνηση θα ξόδευε ελάχιστα, ίσως και τίποτα, από το πρόσθετο αυτό εισόδημα, σε χρήσιμα προγράμματα όπως η επαναλειτουργία των θαλάμων των νοσοκομείων ή η ανέγερση προσιτών σε όλους κατοικιών. Αλλά είναι πολύ πιθανότερο να χρησιμοποιήσουν αυτά τα χρήματα για να χρηματοδοτήσουν περισσότερα «κίνητρα» ή να προβούν σε φορολογικές περικοπές για τους πλούσιους φίλους τους.
Για το WSM, το σημαντικό θέμα είναι εάν η εθνικοποίηση επρόκειτο να επιτευχθεί από ένα μεγάλο και ενεργό κίνημα των εργαζόμενων, ένα κίνημα που θα είχε τη θέληση και την εμπιστοσύνη να αναγκάσει την να ξοδέψει τουλάχιστον μερικά από τα πρόσθετα μετρητά σε κοινωνικά χρήσιμα προγράμματα.