“Το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90, αξιοποιώντας την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, ο ελληνικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός απογειώθηκε. Νοιώθοντας παντοδύναμος στα βαλκάνια, στήριξε με κάθε μέσο τον σερβικό φασισμό, με την ελπίδα ότι Βελιγράδι και Αθήνα θα μοιραστούν την επικράτεια του μακεδονικού και μέρος εκείνης του αλβανικού κράτους. ”
Στις 11/07/1995, συντελείται η μαζική σφαγή και οι βιασμοί των μουσουλμάνων αμάχων της Σρεμπρένιτσα από σέρβους και έλληνες φασίστες υπό τις διαταγές του Ρ. Κάραζιτς και του Μ. Μλάντιτς μαζί με τους έλληνες εθελοντές της ΕΕΦ.
“Η σφαγή αυτή ήταν το αποκορύφωμα των πρακτικών εθνοκάθαρσης εις βάρος των μουσουλμάνων της Βοσνίας από τον σερβικό στρατό και τις σερβικές παραστρατιωτικές ομάδες, κατά την διάρκεια του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου πολέμου της περιόδου 1991-95. Βιασμοί, μαζικές εκτελέσεις, στρατόπεδα εγκλεισμού, βίαιες μετακινήσεις πληθυσμών ήταν μερικά από τα μέσα που χρησιμοποίησαν οι σέρβοι στρατιώτες, προκειμένου να πραγματοποιηθεί το όνειρο του σερβικού επεκτατισμού για μια μεγάλη Σερβία, χωρίς μουσουλμάνους κι άλλες μειονότητες.
Την ίδια περίοδο στην Ελλάδα κατασκευάστηκε το ιδεολόγημα της ελληνοσερβικής φιλίας. Η ελληνοσερβική φιλία ως υλική και ηθική υποστήριξη στους σέρβους δολοφόνους από το σύνολο του εθνικού κορμού, δεξιού και αριστερού, ήταν μία από τις πιο αιματηρές πλευρές του ελληνικού εθνικισμού. Το ιδεολόγημα αυτό, χτίστηκε πάνω σε μια χρησιμοποιημένη συνταγή εθνικής συσπείρωσης, αυτή του αντιμουσουλμανισμού και της ορθοδοξίας, μαζί με μπόλικες δόσεις συνομωσιολογίας, αντιαμερικανισμού και αντιιμπεριαλιστικών ψευδαισθήσεων.Ο ελληνικός εθνικισμός είναι αυτός που όχι απλά συγκάλυψε την εθνοκάθαρση των βόσνιων μουσουλμάνων, αλλά την υποστήριξε με χαρά, καθώς το φάντασμα του μουσουλμανικού τόξου «έπαιρνε αυτό που του άξιζε» από τους σέρβους αδερφούς. Οι ελληνικές φαντασιώσεις για τον οριστικό αφανισμό του μουσουλμανικού στοιχείου των βαλκανίων έπαιρναν επιτέλους σάρκα και οστά. Ο αντιμουσουλμανισμός εξάλλου αποτελεί συγκροτικό στοιχείο της ελληνικής ταυτότητας. Ταυτόχρονα, η ελληνοσερβική φιλία έτρεφε τις επεκτατικές ελπίδες του ελληνικού κράτους, για έναν ενδεχόμενο διαμελισμό της νεοσύστατης τότε Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Οι μυστικές διαπραγματεύσεις και τα παζαρέματα του Μιλόσεβιτς κι άλλων σέρβων αξιωματούχων με εκπροσώπους της ελληνικής πολιτικής σκηνής για μια ενδεχόμενη επαναδιαμόρφωση του χάρτη των Βαλκανίων είναι σήμερα γνωστές. Άλλωστε το ελληνικό κράτος και κοινωνία δεν έκρυβαν τις προθέσεις τους. Το σύνθημα «η λύση είναι μία σύνορα με την Σερβία» φωνάζονταν με κυνισμό από την κορυφή μέχρι τον πάτο της ελληνικής κοινωνίας.” (από antifanakata “Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε φασίστες τη Βοσνία”)