Η αριστερή κυβερνητική, το «όχι» και η υποχώρηση του ριζοσπαστικού οράματος
Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη διενέργεια του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε στην παρακάτω έκδοση προσέγγισης των αποτελεσμάτων του για την κοινωνία και το κίνημα, σε ένα σχεδόν εκκωφαντικά κενό πεδίο απολογισμού του από τον αντιεξουσιαστικό χώρο.
Ο λόγος δεν είναι η υπενθύμιση, έναν χρόνο μετά, του προφανούς, της κατάρρευσης προσδοκιών ή φαντασιώσεων, με τις οποίες επενδύθηκε η συμμετοχή στο δημοψήφισμα. Ο βασικός μας προβληματισμός συνδέεται με την αναγνώριση και ανάλυση της «αριστερής κυβερνητικής», των τεχνικών διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, τμήμα των οποίων υπήρξε και το δημοψήφισμα. Οι τεχνικές αυτές συνιστούν μεταξύ άλλων, το επίκεντρο του μηχανισμού παραγωγής συναίνεσης και αφομοίωσης. Παράλληλα, όμως, θέλαμε να προσεγγίσουμε και να ερμηνεύσουμε τους λόγους για τους οποίους τμήματα του ανταγωνιστικού κινήματος -αναρχικών συμπεριλαμβανομένων- παρέδωσαν εργαλεία κατανόησης του παρόντος και τα χαρακτηριστικά της ριζοσπαστικής κοινωνικής παρέμβασης, συρόμενοι πίσω από ένα «κυβερνητικό όχι», σ’ ένα εξαρχής ναρκοθετημένο κρατικό δίλημμα.
Οικονομική-Ύφεση-Κρίση-Συναίνεσης
Οι φόβοι για επανάληψη της ιστορίας επιβεβαιώνονται. Οι δείκτες των χρηματιστηρίων υποχωρούν, ανακαλώντας από το υποσυνείδητο μνήμες από την «μαύρη» Πέμπτη του ‘29. Η αντιστοιχία γεγονότων και συμπτώσεων προκαλεί παραλήρημα. Μέρες, εβδομάδες ακόμα και ολόκληρες χρονιές φαντάζουν στην κοινή γνώμη σαν ίδιες με αυτές του μακρινού παρελθόντος. Ένα déjà vu που φέρνει τους πάντες στο ίδιο έργο θεατές. Αναλυτές και οικονομολόγοι προσπαθούν να εκτιμήσουν όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά τις επόμενες κινήσεις τους. Πολιτικοί διατυμπανίζουν την σταθερότητα του συστήματος, καθώς οι λόγοι ανησυχίας είναι «ανύπαρκτοι» ή μάλλον ελεγχόμενοι1 : «Ο πρωθυπουργός και ο υπουργός οικονομικών βρίσκονται σε διαρκή επικοινωνία με τους ομόλογους τους και ενημερώνονται για τις διεθνείς εξελίξεις». Η συνέχεια μπορεί να προβλεφθεί χωρίς να απαιτεί ιδιαίτερη φαντασία. Χρονικά απροσδιόριστο αλλά συγκυριακά ταυτόσημο (και) με το σήμερα. Κι όμως, περιγράφεται η χρηματιστηριακή κρίση του 19872 , μια κρίση που χαρακτηρίστηκε ως η χειρότερη μετά το 1929 και η οποία διεκδικούσε δάφνες ξεπεράσματος της μέχρι τότε μεγάλης ύφεσης. Είμαστε σήμερα ένα ακόμα βήμα πιο κοντά στο ολικό κραχ ή μήπως όχι; Οι κρίσεις στον καπιταλισμό είναι εγγενείς, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής του, εκφράζουν τις αντιφάσεις του συγκεκριμένου τρόπου παραγωγής και τα πεπερασμένα του όρια. Από τη πρώτη κρίση του καπιταλισμού το 18573 μέχρι την σημερινή, αυτό που έχει εξέχουσα σημασία είναι η αποκωδικοποίηση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της εκάστοτε κρίσης.
